یادداشت/
نصر: در میان شاهکارهای ادبیات معاصر ایران، شعر «حیدربابا» سیدمحمدحسین شهریار جایگاهی منحصربه‌فرد دارد؛ شعری که نه تنها در دل آذربایجان، بلکه در سراسر ایران، از خانه‌های روستایی تا سالن‌های دانشگاهی، از مراسم عزاداری تا جشن‌های نوروزی، خوانده و بازخوانی می‌شود. این اثر، فراتر از یک منظومه عاشقانه یا عرفانی، یک پدیده فرهنگیاجتماعی است که ریشه در هویت جمعی، حافظه تاریخی و احساسات عمیق انسانی دارد. شهریار در «حیدربابا» نه تنها شاعر است، بلکه مردم‌نگار، تاریخ‌نگار احساسات، و صدای خفته‌ی نسل‌ها است. صدایی که از دل خاک، از زیر باران کوهستان، از میان اشک مادران و خنده‌ی کودکان بی‌گناه بلند می‌شود تا به ما یادآوری کند: انسان، پیش از هر چیز، انسان است.