کار آماده سازی تدارکات جشن نیمه شعبان برای بچه های محله از دو هفته قبل روز موعود شروع می شد و نوجوان ها در کوچه و بازار محله مشغول جمع آوری کمک برای تهیه ملزمات برگزاری مراسم ویژه ولادت می شدند.
بعد از جمع آوری هزینه و تقسیم بندی کارهای تدارکاتی بین اهالی محله، همه دست بکار می شدند، بچه های محل کار را با درست کردن پرچمک های کاغذی سه گوش و مربع شروع می کردند، آنها را به ریسمان می بستند و کوچه را تزیین می کردند.
پسرهای جوان محله هم بالای نردبان رفته و مشغول بستن ریسه های نوری و آذین بندی کوچه می شدند تا خیابان های محله را چراغانی کنند، دختران هم مشغول بسته بندی شکلات نذری روز جشن می شدند، دوست و فامیل و همسایه جمع می شدند و هر کدام گوشه از کار را می گرفتند.
صبح نیمه شعبان، مادرها کوچه را آب و جارو می کردند و قشنگ ترین گلدان های حیاط خود را در کوچه می چیدند، همسایه های دیگر هم که در حیاط خود حوضچه های کوچک داشتند داخل کوچه آورده و حال و هوای محله را خودمانی تر می کردند.
تمام این جنب و جوش های محله ای، اشتراکی از جنس انتظار برای امام زمان (عج) بود که به مناسبت نیمه شعبان بین ساکنان محله پیش می آمد، خاطراتی شیرین برای جوانان داشت و حتی رقابت بین محله ها برگزاری جشنی بهتر ، چاشنی آن روزها بود.
این روزها، جشن نیمه شعبان کمی از حس و حال محله ای خارج شده است، اتهاد و دلگرمی بین همسایه ها از میان رفته است و کمتر شاهد جشن های بین محله ای هستیم و تمام این شور و شوق ها جای خود را به داربست های بزرگ و چراغ های رنگی در خیابان های اصلی شهر داده است و تنها دلخوشی رهگذران در نیمه شعبان گذر از خیابان اصلی شهر است که چراغانی شده اند.
یاداداشت از گلناز پورنامی
انتهای پیام/