پروین اعتصامی، ستاره درخشان آسمان ادب ایران

پروین اعتصامی شاعر گرانمایه ایران در ۲۵ اسفند ماه سال ۱۲۸۵ خورشیدی در تبریز تولد یافت. اولین معلم او در دوره ای که آموزش دختران امری باطل و مردود شمرده می شد، همانا پدر گرامیش بود که خود جزو دانشمندان و سخندانان و از مترجمان بنام ایران بود.
بنابراین ادبیات فارسی و عربی را با مهارت هر چه تمام در نزد پدر آموخت. استعداد و قریحه لبریز او بزودی و هنگامی که بیش از هشت سال سن نداشت بروز کرد و در این زمان به سرودن اشعار مختلف پرداخت.
این شاعر معاصر، با آن که از وی دعوت شد با طبعی بلند ورود به دربار را نپذیرفت و مدال وزارت معارف ایران را رد کرد.
در سال ۱۳۰۳ خورشیدی دوره مدرسه دخترانه آمریکایی را با موفقیت به پایان برد و در جشن فراغت از تحصیل خطابه جالبی با عنوان « زن و تاریخ» ایراد کرد.
پروین پدرش را در کلیه سفرهای داخلی و خارجی اش همراهی می کرد و بر تجارت و آگاهی های خود بسی می افزود.
او اشعار زیادی سروده و آثار گرانقدری از خود به جای گذاشته که می توان او را یکی از ستاره های درخشان آسمان ادب ایران دانست.
اگر تعداد زن های مطرح و مشهور ایران را در پیش چشم خود مجسم کنیم آن وقت پی به عظمت و والایی این شخصیت محجوب و پاکدامن می بریم.
او در تمام سروده های خود راه تاریک زندگی را با پند و اندرز روشن می کرد. اشعار وی بیشتر در مورد مسائل اجتماعی و ظلم و بیداد شاهان و فقر عمومی می باشد.
در سال ۱۳۱۳ با پسرعموی خود ازدواج کرد و پس از اندی به کرمانشاه رفت ولی چندی نگذشته بود که وی ناچار به طلاق شد. شوهر او مردی نظامی بود و دائما بساط عیش و نوش در خانه فراهم و این با طبع ظریف و شاعرانه و اخلاق معنوی وی سازگار نبود.
بعد از جدایی مدتی را در گرفتگی و تحمل و صبر گذراند و لب به شکوه باز نکرد.
بالاخره در سال ۱۳۲۰ و در سن ۳۵ سالگی، در حالی که آسمان ادب و فرهنگ ایران انتظار سال های متمادی خدمت مجدانه وی را داشت تا بسی غنی گردد، بی هیچ نوع سابقه کسالت، پروین اعتصامی رخ در نقاب خاک کشید و رخت از این دنیای فانی بربست.
انتهای پیام/