پروین اعتصامی شاعر گرانمایه ایران در ۲۵ اسفند ماه سال ۱۲۸۵ خورشیدی در تبریز تولد یافت. اولین معلم او در دوره ای که آموزش دختران امری باطل و مردود شمرده می شد، همانا پدر گرامیش بود که خود جزو دانشمندان و سخندانان و از مترجمان بنام ایران بود.
بنابراین ادبیات فارسی و عربی را با مهارت هر چه تمام در نزد پدر آموخت. استعداد و قریحه لبریز او بزودی و هنگامی که بیش از هشت سال سن نداشت بروز کرد و در این زمان به سرودن اشعار مختلف پرداخت.
این شاعر معاصر، با آن که از وی دعوت شد با طبعی بلند ورود به دربار را نپذیرفت و مدال وزارت معارف ایران را رد کرد.
در سال ۱۳۰۳ خورشیدی دوره مدرسه دخترانه آمریکایی را با موفقیت به پایان برد و در جشن فراغت از تحصیل خطابه جالبی با عنوان « زن و تاریخ» ایراد کرد.
پروین پدرش را در کلیه سفرهای داخلی و خارجی اش همراهی می کرد و بر تجارت و آگاهی های خود بسی می افزود.
او اشعار زیادی سروده و آثار گرانقدری از خود به جای گذاشته که می توان او را یکی از ستاره های درخشان آسمان ادب ایران دانست.
اگر تعداد زن های مطرح و مشهور ایران را در پیش چشم خود مجسم کنیم آن وقت پی به عظمت و والایی این شخصیت محجوب و پاکدامن می بریم.
او در تمام سروده های خود راه تاریک زندگی را با پند و اندرز روشن می کرد. اشعار وی بیشتر در مورد مسائل اجتماعی و ظلم و بیداد شاهان و فقر عمومی می باشد.
در سال ۱۳۱۳ با پسرعموی خود ازدواج کرد و پس از اندی به کرمانشاه رفت ولی چندی نگذشته بود که وی ناچار به طلاق شد. شوهر او مردی نظامی بود و دائما بساط عیش و نوش در خانه فراهم و این با طبع ظریف و شاعرانه و اخلاق معنوی وی سازگار نبود.
بعد از جدایی مدتی را در گرفتگی و تحمل و صبر گذراند و لب به شکوه باز نکرد.
بالاخره در سال ۱۳۲۰ و در سن ۳۵ سالگی، در حالی که آسمان ادب و فرهنگ ایران انتظار سال های متمادی خدمت مجدانه وی را داشت تا بسی غنی گردد، بی هیچ نوع سابقه کسالت، پروین اعتصامی رخ در نقاب خاک کشید و رخت از این دنیای فانی بربست.
انتهای پیام/