یادداشت/
راهکاری برای بازنگری در حل مشکلات حمل و نقلی در زمان پاندمی ویروس کرونا در ایتالیا
نصر: در اولین گام بعد از بازگشایی و خارج شدن شهرها و ایالات از قرنطینه، استفاده از حمل و نقل عمومی کارشناسان مشاهده کردند که تقاضا و عرضه حمل و نقل به میزان قابل توجهی کاهش یافته است؛ زیرا مردم از حضور در محیط‌های بسته و شلوغ پرهیز می‌کنند.
همچنین اپراتورها سعی می‌کنند محدودیت‌های فاصله اجتماعی را با کاهش ظرفیت وسایل نقلیه تضمین کنند. از اینرو بیست تا بیست و پنج درصد ظرفیت اتوبوس‌ها و ترامواها و پنجاه درصد برای قطارها قابل استفاده است. شکی نیست که تعداد زیادی از مسافران که برای کار سفر می‌کنند و یا برای خرید مواد غذایی به بیرون می‌روند. حال در اینجا این سوال مطرح می‌شود که کدام مد حمل و نقل مورد استقبال قرار می‌گیرد؟ و عواقب این تغییر در جامعه چه پیامدهایی را خواهد داشت؟
یک مرکز مطالعاتی در ابتالیا مدلی ساده برای مقایسه دو مجموعه سناریو از حمل و نقل پاک در ایتالیا راه‌اندازی کرد. به طور خلاصه، سناریوهای "عدم مداخله" با سناریوهای "سیاست‌های پس از پایان اعمال محدودی‌ها مقایسه شد. در اولین سناریو، کسری متغیر از کاربران حمل و نقل عمومی به سمت ماشین‌های شخصی سوق پیدا می‌کند.
در این مدل ما بین اثرات ترافیکی و سایر اثرات اجتماعی نظیر سلامتی، آلودگی هوا، شرایط اقلیمی، ایمنی و ... تمایز قائل شده است. هزینه‌ها با کاهش درصد سفرهای حمل و نقل عمومی و افزایش سفرهای اتومبیل، هزینه‌های اجتماعی افزایش می‌یابد و مهم‌ترین آن‌ها مربوط به ایجاد و شدت ترافیک است. در سناریوی میانی، با انتقال شصت و هفت درصد از سفرها به خودروهای شخصی، هزینه‌های اجتماعی درحدود پانزده میلیارد یورو در سال افزایش می‌یابد.
در مجموعه سناریوهای دوم، تحلیل شد که اگر دولت‌های ملی و محلی در تشویق جامعه به دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی مشارکت کنند چه اتفاقی میافتد! با در نظر گرفتن سناریوی "میانی" که در بالا به عنوان نقطه شروع نشان داده شده است) سی و سه درصد از کاربران به حمل و نقل عمومی پایبند هستند (در مرحله اول، تمام سفرهای باقی مانده زیر پنج کیلومتر با پیاده روی و دوچرخه سواری انجام می‌شوند. در مرحله دوم، تمام سفرهای زیر ده کیلومتر با پیاده‌روی و استفاده از دوچرخه‌های برقی انجام می‌شوند.
این سناریو ابتدا به دلیل اجتناب از عوامل بیرونی مداخله‌گر و دوم به دلیل مزایای سلامتی ناشی از افزایش فعالیت بدنی و اثرات ناشی از آن، شامل افزایش امید به زندگی، جلوگیری از ابتلا به بیماری، افزایش بهره‌وری نیروی کار و کاهش هزینه‌های پزشکی، بسیار درآمدزا می‌باشد. در سناریوی دوم، این منافع تقریباً به بیست میلیارد یورو در سال می‌رسد.
البته تصدیق شده که هر دو مجموعه سناریو برآوردی هستند، اما آن‌ها برای نشان دادن تفاوتی که در تصمیمات سیاست شهری می‌توانند ایجاد کنند؛ ساخته شده‌اند. در حقیقت، ترکیبی از این دو سناریو می‌تواند به واقعیت نزدیک باشد: برخی از افراد به سمت استفاده از وسایل نقلیه شخصی سوق پیدا می‌کنند و برخی دیگر به احتمال زیاد به پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری می‌پردازند.
با این حال با وجود اینکه امکان دارد تعداد سفرهای روزانه به دلیل دورکاری به حداقل برسد، سناریو پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری می‌تواند سهم عمده‌ای از سفرهای روزانه را به خود اختصاص دهد که دارای تأثیرات مثبت اجتماعی قابل توجهی نیز است که می‌تواند برای رونقگیری مجدد اقتصاد و حفظ فاصله اجتماعی برای کل جامعه سودمند باشد.
سعید نیکوخصلت/ عضو شورای اسلامی شهر تبریز
انتهای پیام/
منابع محلی