به گزارش نصر، متن این گفت و گو را در ادامه می خوانید:
آقای صیدی، چه شد که تصمیم گرفتید مسیر طولانی رشت تا تبریز را پیاده طی کنید؟
صیدی: بعد از اینکه قهرمانی زودهنگام تیم تراکتور قطعی شد، چنان شوقی در وجودم شعله کشید که فقط با شادی لحظه‌ای و تبریک گفتن آرام نمی‌گرفتم. برای همین تصمیم گرفتم کاری کنم که هم یادگار بماند و هم پیامی داشته باشد. فردای قهرمانی حدود ۳۰ کیلومتر پیاده‌روی آزمایشی انجام دادم و بعد تصمیم قطعی گرفتم که راه بیفتم.
با توجه به شرایط جسمی‌تان، این تصمیم ریسک بزرگی نبود؟
صیدی: چرا، البته که بود. من بیش از ۱۰ سال است بیماری قلبی دارم، آنژیو کردم، سه بار عمل جراحی داشتم، حتی جراحی رکتوم هم داشتم. ولی وقتی عشق و انگیزه پشت کاری باشد، می‌شود با توکل به خدا از پسش برآمد. پیش از شروع مسیر با پزشک مشورت کردم و موضوع را با اداره کل ورزش و جوانان گیلان هم در میان گذاشتم. حمایت کردند و صبح چهارشنبه، ۱۷ اردیبهشت از مقابل ورزشگاه شهید عضدی رشت به سمت تبریز راه افتادم.
فقط عشق به تراکتور انگیزه شما بود یا اهداف دیگری هم در این سفر داشتید؟
صیدی: هدف اول، بله، عشق به تراکتور بود؛ اما چند پیام مهم هم همراه داشتم. یکی اینکه تماشاگر فوتبال باید بتواند با آرامش به ورزشگاه برود و از فوتبال لذت ببرد. دوم، باشگاه ملوان قبل از بالا رفتن جام، به تراکتور تبریک گفت که این روحیه ورزشی بسیار ارزشمند است. به همین دلیل لوگوی هر دو باشگاه را به گردن آویختم، به‌عنوان نماد برادری.
نمادهایی هم همراه داشتید؟
صیدی: بله، تصاویری از دریاچه خزر و دریاچه ارومیه با خود داشتم. هدفم این بود که پیام همدلی بین دو منطقه، دو دریاچه و دو فرهنگ را منتقل کنم. باید بیشتر مراقب طبیعت‌مان باشیم. گفتم شاید این حرکت من بهانه‌ای شود که مردم در سفرهای‌شان زباله نریزند و به محیط زیست احترام بگذارند.
پیام آخر شما برای مردم و هواداران چیست؟
صیدی:کتاب بخوانیم. اگر تاریخ‌مان را بشناسیم، دقیق‌تر می‌فهمیم چه پرچمی را باید بالا ببریم. و اینکه ورزش فقط بازی نیست، می‌تواند رسانه صلح، برادری، فرهنگ و آگاهی باشد.
و حالا بعد از ۵۰۰ کیلومتر پیاده‌روی، آماده‌اید برای روز جشن؟
صیدی: ان‌شاءالله. وعده ما ۲۵ اردیبهشت، ورزشگاه یادگار امام تبریز. فقط به عشق تراکتور.
انتهای پیام/