به گزارش نصر، بیش از یک میلیون نفر در ایران به معلولیت دچار هستند که حدود ۶۰ درصد این معلولیت‌ها جسمی و حرکتی و حدود ۴۰ درصد آن، ذهنی است. یکی از مسائل مهم امروز جوامع پیشرفته، توجه به ارتقای کیفیت زندگی معلولان است.
بسیاری از معلولان در کشورهای پیشرفته دنیا از امکانات حمل و نقل، ورزشی و تفریحی نسبتاً برابر با افراد سالم بهره‌مند می‌شوند اما در بعضی کشورها مثل ایران با وجود همه پیشرفت‌هایی که در توجه به معلولان انجام شده است، هنوز مشکلات جدی در نیازهای اساسی معلولان وجود دارد.
تعریف سلامت در سازمان بهداشت جهانی عبارت است از برخورداری از آسایش کامل جسمی، روانی و اجتماعی و نه الزاما فاقد بیماری و نقص عضو بودن.
سهند سامبرانی؛ یکی از کارشناسان کاردرمانی فعال در حوزه معلولان می گوید∈ بحران فردِ دارای معلولیت، از زمان تولد او آغاز می‌شود. از زمانی که سؤال‌ها و کنجکاوی اطرافیان از والدین باعث رنجش خاطر می‌شود و اگر خانواده نتوانند مدیریت بحران کنند احساس گناه به کودک منتقل می‌شود. در واقع نیاز اصلی یک معلول، پذیرش از سمت افراد عادی جامعه است. اگر افراد جامعه با آموزش و فرهنگ‌سازی مناسب و به‌موقع بدانند که یک فرد معلول که بر روی ویلچر نشسته همانند آنان می‌تواند از اتوبوس و موانع عبور کند و اگر نیاز به کمک داشته باشد بدون ترحم به آنان کمک شود درنتیجه کیفیت زندگی معلولین عزیز بالا رفته و جامعه به سمت پویایی و رشد خواهد رفت.
این کارشناس در ادامه اذعان کرد: ناآگاهی از نحوه برخورد صحیح با معلولین گاه باعث می شود دیگران از این افراد فاصله بگیرند، تا مبادا آسیبی به آن ها بزنند. معلولیت گاهی ناخواسته یک مانع اساسی و بزرگی را در ایجاد یک رابطه خوب با دیگران فراهم می کند.
اگر خانواده، معلول را یک فرد ناتوان ببیند، قطعا احساس ناتوانی را به او تلقین می کند. اما بالعکس در برخی خانواده ها طوری با یک فرد معلول مانند افراد عادی جامعه برخورد می کنند که فرد معلول به هیچ عنوان احساس نقص عضو و یا کمبود خاصی نمی کند.
با این حال یکی از عمده‌ترین مشکلاتی که معلولین عزیز با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند، مشکل حمل‌ونقل و جابه‌جایی درون شهری است. به‌طور مثال نبود امکانات در مراکز خرید و نبود فرصت برای استفاده از سیستم حمل و نقل شهری مانند نبود صندلی‌های مناسب در مترو و بی آر تی، وجود پیاده‌روهایی با عرض کم و استفاده از مصالح نامناسب برای ساخت آن‌ها و … .
حسینی؛ یک شهروند معلول تبریزی در رابطه با مشکلات موجود گفت: معلولین ازنظر مالی نیز دارای مشکلاتی هستند که همه این‌ها برمی‌گردد به نبود شغل مناسب برای آن‌ها و نداشتن استقلال مالی. در بین موضوعاتی که در مجلس مطرح‌شده برای سرپرست خانوارهایی که دارای افراد معلول هستند قانون‌هایی اعم از عدم پرداخت مالیات، افزایش حقوق و … مورد برسی و تصویب قرار گرفت، اما این قانون‌ها نیز همانند دیگر قانون‌ها بدان توجهی نمی‌گردد.
در رابطه با مشکلاتی که معلولین در طول دوران تحصیل خود با آن‌ها مواجه می‌شوند بسیار فراوان‌تر از آن چیزی است که هر فرد در ذهن خود می‌پندارد. در دوران دبستان برخی از مدارس در همان ابتدای ثبت‌نام با آوردن بهانه‌هایی از ثبت‌نام فرد موردنظر خودداری می‌کنند و آن‌ها را به مدارس دیگر معرفی می‌کنند اما این پایان ماجرا نیست، فرد معلول پس از ثبت‌نام نیز با مشکلاتی روبرو است؛ مشکلاتی همانند عدم مناسب‌سازی مدارس برای رفت‌وآمد معلولین، عدم برخورد مناسب با دانش‌آموزان.
ناگفته نماند در کشور ایران قانونی مبتنی بر قانون سه درصد وجود دارد که بیان می‌کند در دستگاه‌های دولتی سه درصد افراد استخدامی باید از معلولین باشند اما این قانون نه‌تنها اجرایی نمی‌شود بلکه به آن توجهی هم نمی‌گردد. معلولین نه تنها در دستگاه‌های دولتی جایی ندارند بلکه شرکت‌های خصوصی هم به آن‌ها توجهی نمی‌کند. در چندین سال اخیر ایجاد مراکز توانبخشی حرفه ای باعث شده تا بتوان به حل مشکلات کار معلولین عزیز امیدوارتر بود.
در پایان می توان گفت برخی از معلولین سعی می‌کنند حضور کم‌رنگ‌تری در جامعه داشته باشند، چراکه در جامعه ما نحوه برخورد صحیح با معلولین آموزش و فرهنگ‌سازی نشده است. فراموش نشود که معلولین هم نیز جزوی از افراد جامعه هستند و آن‌ها نیز حق‌دارند همانند دیگر افراد جامعه به تفریح و علایق خود بپردازند.
حمیدرضا سامبرانی
انتهای پیام/