دختری که در تاریکی دوید!
نصر: چراغ دلت که روشن باشد، آن را به ریسمان الهی پیوند می‌زنی، دیگر تاریکی برایت مفهومی ندارد، حتی دنیا را از بیناها هم زیباتر می‌بینی، با چشم دلت زندگی را لمس می‌کنی و فرق تو با «بیناها» در دو حرف «نون» و «الف» خلاصه می‌شود.
به گزارش نصر، برای درک یک نابینا کافی است چند دقیقه چشمانتان را ببندید؛ حتی تصورش هم سخت است که برای لحظه‌ای غرق در تاریکی مطلق شوید.
توانایی تنها به دیدن و نگریستن نیست، گاهی دست و پا‌های توانا می‌توانند کار صد چشم بینا را بکنند و در عالم امکان، تصویری از خواستن و توانستن را بیافرینند.
دختری با اندام ظریف باقامتی استوار و ورزشکارانه اش برای مصاحبه به دفتر نصر آمد. به نظر کم سن و سال بود، اما اقتدارش چند برابر سنش بود. عینک دودی را که از چشمانش برداشت، نماد تلاش و نور امیدواری از چشمان زیبایش سرریز شد. برای آشنایی با او بسیار عجول شدیم.
نامش "لیلا فيضی" است، 19 سال دارد و متولد روستای دیزج لیلی خانی از منطقه باسمنج است وی توانسته است با شکوفایی استعدادش در زمینه ورزش دو و میدانی صاحب مدال های رنگارنگی شود. آری؛ لیلا با سن کم اش فارغ از مشکلاتی که دارد، سرشار از شور جوانی و زندگی است.
مصاحبه ای که در ادامه می خوانید؛ گفت و گو با دختری است که ثابت کرد با چشم ِ دل می‌توان دنیا را بهتر و زیباتر از چشم ِ سر دید. دختری که ثابت کرد در تاریکی هم می‌توان سریع‌تر دوید و به مقصد رسید.
***
_خانم فیضی از خودتان بگوئید، چند سال دارید؟ چه شد که به سمت دوومیدانی رفتید؟
من متولد سال 1382 هستم، هر ساله مسابقات استعداد یابی در مدارس برگزار می‌شد، برای اولین بار و از روی تفریح در مسابقات دومیدانی شرکت کردم و تشویق ها بعد از پایان مسابقه گویای استعداد خوب من در زمینه دوومیدانی بود.
از چه سنی دچار کم بینایی شده اید؟ آیا کم بیناییتان با حرفه تان مغایرت ندارد؟
مشکل کم بینایی من مادرزادی است و تاکنون با کم بینایی خود مشکلی نداشته ام؛ خیلی از افراد در جامعه ما هستند که مشکل بینایی ندارند اما نتوانسته اند در این زمینه به موفقیتی دست یابند؛ اما من توانستم با وجود مشکل بینایی موفق شوم و برای آینده‌ام برنامه‌های خوبی در ذهن دارم و مطمئنم که به هدف خود خواهم رسید. هر چقدر هم که مشکل داشته باشم نگاه به آینده می‌تواند افق درخشانی از تصویر موفقیت را برایم ثبت کند، باید همیشه به زندگی امیدوار باشیم و از موانع عبور کرده و به آن چیزی که میخواهیم برسیم.
چه مقاماتی را در ورزش دوومیدانی کسب کرده اید؟
اولین مقامی که کسب کردم رتبه دوم در مسابقات رده سنی نوجوانان کشور در سال 97 در بین نابینایان و کم بینایان در دووی 400 متر بود و تا این لحظه آخرین مدالم مربوط به مسابقات پاراآسیایی جوانان ۲۰۲۱ بحرین بود.
مسابقات دووی کم بینایان و نابینایان به این صورت است که این افراد با چشم بند مسابقه می دهند و قبل از آغاز مسابقه چشم ها بسته می‌شود، البته در کنار دوونده های کم بینا و نابينا یک نفر نیز بعنوان فرد کمکی همراه آن ها می دود. تا کنون دو مقام آسیایی و 5 مقام کشوری بخشی از مدال های کسب شده‌ای است که در کارنامه ورزشی خود دارم.
در کدام سالن مشغول به تمرین هستید؟
تمرینات ما در باغشمال و خسروعلی آبادی منظریه انجام می‌شود؛ یکی از اساسی ترین مشکلات ما این است که متاسفانه تایم مجزا برای کم بینایان و یا نابینایان در نظر گرفته نشده است و این کار را برای ما سخت می‌کند، چرا که باید در تمرینات همزمان با کسانی که بینا هستند تمرین کنیم.
حستان از لحظه اولین برد قهرمانیتان چیست؟
لحظه‌ای که پرچم کشورم را بالا بردم به هیچ وجه قابل توصیف نیست، آن لحظه یکی از شیرین‌ترین لحظات زندگی یک ورزشکار می‌تواند باشد. امیدوارم که مجدد آن لحظات را زندگی کنم و برگ افتخار دیگری را برای کشورم به ثبت برسانم.
آیا اسپانسر و حمایت کننده ای دارید؟
تا این لحظه هیچ اسپانسری نداشتم و تاکنون همه هزینه‌هایم را خانواده‌ام متققبل شده است، لازم است از پدر و مادرم و مربیانم که همیشه با من همراه بوده و زحمت مرا کشیده‌اند قدردانی کنم.
برای حمایت و اسپانسری اولین بار پیش آقای زنوزی رفتیم؛ آن ها نیز در پاسخ گفتند من از کسی حمایت می‌کنم که اسمم بر سر زبان‌ها بیاید و رسانه‌ای شوم! از اسپانسرها می خواهم بین ما و دیگران تفاوتی قائل نشوند، ما هم می‌توانیم بهترین مقام‌ها را کسب کنیم و این را در کارنامه هر ورزشکار موفقی می‌توان دید، علاوه بر من، ورزشکاران زیادی هستند که نیاز به این حمایت‌ها دارند تا مایه دلگرمی شده و بتوانند بهتر از این بدرخشند و در صحنه‌های جهانی نام ایران و ایرانی را بر سر زبان ها بیاورند.
آیا مسئولین شهر آنچنان که به شما وعده حمایت داده بودند را عمل نمودند؟
آخرین باری که از بحرین رسیدم در بدو ورود به فرودگاه مرا سوار ماشین کرده و با تشریفات خاصی به شهرداری باسمنج بردند! در شهرداری باسمنج ضمن خوش آمد گویی و طی جلسه‌ای در همان لحظه شهردار وقت و اعضای شورای این شهر و دیگر مسئولان که بعدا به خانه ما آمده بودند اعلام کردند که از شما حمایت خواهیم کرد، بعد از آن موضوع و مراجعه چندین باره به شهرداری باسمنج نهایتا 5 میلیون تومان پاداش چندسال زحمت و دوندگی به معنای واقعی نصیبم شد.
برای ورزشکارانی که پرچم کشور را بلند کرده، حمایت معنا و مفهومی ندارد. چراکه این نوع حمایت ها فقط دل هر ورزشکاری را مخصوصاورزشکارانی که افتخارآفرینیشان باسختی و مشقت همراه است، تیره و تار می کند.
من نمونه حمایت از یک قهرمان کم بینا هستم. با کلی وعده و وعید با بی ارزش ترین مبلغ حمایتشان یک شبه به پایان رسید! این وسط یکسری حرف‌هایی وجود دارد که ادعا دارند مسئولین ربط به من سکه تحویل داده‌اند و حمایتشان ادامه دارد، اما به صراحت این ادعا را تکذیب می‌کنم. اولین و آخرین و بیشترین حمایت از من قهرمان دوومیدانی تاکنون همان 5 میلیون تومان بوده است.
حرف دلتان چیست؟
بی تردید معلولیت محدودیت نیست، معلولان می‌توانند چشم دلشان را باز کنند و برخلاف دیگران بهتر ببینند، من در کنار ورزش از زندگی خود نهایت لذت را می‌برم و معتقدم زندگی بدون ورزش معنایی ندارد.
انتهای پیام/
نصر