تراکتور تیمی برای مبارزه با بزرگان/ خمز مربی که بدنبالش بودیم

تراکتوری ها در دور رفت هر کجا که با رقیبانی قدرتمند، مدعی و میزبان روبرو شدند بازی به مراتب بهتری را به نسبت رویارویی با حریفان نه چندان مدعی و به عبارتی ضعیف لیگ برتر از خود به نمایش گذاشتند. 
در یک نگاه گذرا به روند بازی ها از هفته اول تا هفته پانزدهم، تراکتور در سیرجان(گل گهر)، اهواز(فولاد)، اراک (آلومینیوم)، تهران (پرسپولیس)،رفسنجان(مس)، اصفهان(سپاهان)، تهران (پیکان) و حتی دو دیدار سخت هفته های چهاردهم و پانزدهم در قائمشهر(نساجی) و تبریز (استقلال) نتایج کیفی بهتری را کسب کرده است و از این رهگذر تعداد امتیازات کسب شده این تیم از حاصل آن چه که نوشتیم فراتر از درصدی است که از آنها طی شرایط مشابه انتظار می‌رفت. 
تراکتور تنها تیم دور رفت بود که هر دو تیم بزرگ تهران (پرسپولیس و استقلال) را بدون دریافت گل شکست داد. 
حالا نوشتیم که تراکتور در این قبیل بازی ها خوب بود، پس کجای کارش ایراد داشته که جایی در بین رتبه های اول تا سوم ندارد؟ پاسخ در همان دیدار با تیم های نه چندان مدعی و در جریان بازی های خانگی می باشد!؟
به این بیلان دور رفت تراکتور توجه کنید؟ قرمزهای شهر تبریز دیدارهای هفته دوم برابر ذوب آهن اصفهان ، هوادار تهران، ملوان انزلی و مس کرمان که همگی در تبریز برگزار شدند را با تساوی مقابل رقیبان از دست دادند! مسابقه هایی که انتظار کسب پیروزی در برابر چنین حریفانی برای تیمی با کیفیت و شرایط تراکتور با احتمال بالا پیش بینی می شد. 
در عین حال این صحیح که نمی توان در ورزش پیش بینی درستی از نتایج را ارائه داد، اما وقتی می بینیم تراکتوری که در تبریز استقلال را شکست می دهد و در تهران پرسپولیس را، اما در بهترین شرایط (بازی خانگی) قادر به کسب 3 امتیاز برابر تیم های متوسطی که اسامی اشان در بالا آمد نمی شود، می توان به این شرایط ایراد گرفت یا تحلیل علت ایستادن در رتبه ششم به جای مکان دوم را از همین منظر ارائه کرد. 
تراکتور طی بازی برابر رقبا به ویژه در بازیهای خانگی همیشه از امتیاز حضور تماشاچی برخوردار بوده و یکی از دلایل برتری آنها در مسابقات خانگی همین حضور هواداران بوده که مدت هاست از آن محروم می باشند. 
اگر بخواهیم دلایلی برای ناتوانی در کسب نتیجه گیری در برابر رقبای غیر مدعی طی بازی های خانگی را بنویسیم شاید یکی همین عدم حضور تماشاگران باشد؟ تراکتور نشان داده که بدون هوادارانش نیمی از نیروی محرک و انگیزشی خود را به همراه ندارد، امری که بی تاثیر در عدم نتیجه گیری نمی تواند باشد. 
 عامل دوم دست کم گرفتن رقبا، شیوه بازی آنها و فرصت سوزی های تراکتوری ها در یک چنین بازی هایی است که از خود بروز می‌دهند. 
متاسفانه طی دیدار برابر رقبایی که اسامی اشان را آوردیم در دفاع ضربه پذیر و در حمله کم اثر بوده و صد البته در برابر تاکتیک های بازی بسته و تدافعی آنها نیز بدون برنامه بوده ایم، موضوعی که نزدیک به ۸ امتیاز را از تراکتور گرفت. 
توجه کنیم که قرار نیست تمامی امتیازات را یک تیم کسب کند اما بر مبنای آنچه که از تراکتور انتظار داریم برد ذوب آهن، هوادار، ملوان و مس کرمان در خانه کمترین چیزی بود که از این تیم انتظار می رفت،  امتیازاتی که می توانست تراکتور را در رتبه دوم جدول رده بندی قرار دهد. 
تراکتور بر اساس آمار نیم فصل نخست، با 17 گل زده شرایط خوبی از حیث کیفیت تهاجمی رقم زد اما ایراد کار آنها بی شک در سیستم دفاعی است؟ جایی که 16 گل خورده بیانگر مشکلاتی در ساختار تدافعی و لزوم تقویت این خط را نمایان می سازد. آنها با این میزان گل خورده در رتبه پنجم ضعیف ترین خطوط دفاعی دور رفت قرار گرفته اند. 
در انتها رفتن قربان بردیف و آمدن پاکو خمس را برای تراکتور برخلاف دفعات گذشته از جابجایی مربیان، مثبت ارزیابی می کنیم؟
چرا که این مربی باهوش نشان داده که روحیاتی نزدیک به کیفیت کار تراکتور را داشته و همین که در مدت زمان کمی با تیم به هماهنگی و شرایط ارائه بازی خوب رسیده می توان به آینده این مربی اسپانیایی با دیده خوشبینی نگاه کرد. 
به عبارتی وقتی دیده می‌شود که یک مربی در زمان کوتاهی چنین تاثیری در عملکرد و نحوه  ارائه بازی یک تیم ایجاد می نماید می توان به این یافته اعتماد کرد که حفظ او و داشتن قرارداد همکاری حداقل دو ساله می تواند برای تراکتور مفید و توام با پیشرفت باشد.

به قلم: نادر عبدل زاده
انتهای پیام/