کاش هر روز دلی را در باکس زباله نیندازیم

از صبح روز گذشته ویدیویی دست به دست می شود که انسان نمایی کودک کار را به داخل باکس زباله می اندازد و رفیق فیلمبردار و خودش غرق قهقهه می شوند.
روی صحبتم با تمام کسانی است که به تمدن تاریخی چند هزار ساله ما می نازند.
کجای تمدن ما چنین چیزی را برایمان به ثمر آورده است؟
هنگامی که آن کودک که از بد روزگار و سرمای این روزها پوستش سوخته و سیاه شده بهت زده نگاه میکند تن آدم می لرزد.

چه بسیار کودکان کاری که هر روز فقط نگاه می کنند و می سوزند و چه بسیار امثال این انسان نماها که آنها را به تمسخر گرفته و یا رفتار بدی با آنان دارند.چه بر سر فرهنگ ما و انسانیت ما آمده است نمی دانم!
انگار چیزی به اسم رحم و مهربانی از لغت نامه ما پاک شده و جایش را خشم،بی رحمی و خشونت گرفته است.

هر روز صبح زود به واسطه بردن دخترم به مدرسه چهره هایی را پشت فرمان می بینم که مملو از خشم اند.
همه آماده اند که توقفی چند ثانیه  بیشتر طول بکشد و فورا دست به بوق می شوند.
همه از چپ و راست با سرعت و پر خطر سعی در پیشی گرفتن دارند. یکی نیست بپرسد برادر من خواهر من به کجا چنین شتابان؟
چهره ها اکثرا عبوس و خسته‌. لحن ها تند و معترض. فضای مجازی پر است از کنایه و تکه پرانی بهم دیگر.
در حالی که عده ای با گران شدن بنزین سفره شان کوچک تر شده عده ای هر روز عکس خوراکی های رنگین و مهمانی های آنچنانی خود را به اشتراک میگذارند.
در حالی که عده ای درگیر قسط و هزار و یک بدبختی با کابوس سر بر بالین می نهند عده ای در مورد بلک فرایدیز حرف می زنند.
در شرایطی خیلی ها حتی توان خرید انار شب یلدا ندارند برخی به چیدمان لاکچری شب یلدا خود می اندیشند.
تمام این رفتارها و مشابه شان دست کمی از ویدیو انداختن کودکی بی گناه در باکس زباله ندارد.
با هر کدام از همین کارها روح تعداد زیادی ترک برمیدارد.
قلب تعداد زیادی می شکند و کینه عده ای افزون و افزون تر می شود. فراموش نکنیم که ایام سختی را می گذرانیم. در سخت ترین تحریم ها و بالاترین نرخ تورم قرار داریم . بله! شاید ما ایجاد کننده این شرایط نباشیم اما حداقل میتوانیم همدرد کسانی باشیم که شبها گرسنه سر بر بالین میگذارند.
کاش کمی چشم و هم چشمی و نمایش ها را کنار بگذاریم. کاش کمی مهربان تر باشیم. کاش هر روز دلی را در باکس زباله نیندازیم.
مریم اکبری نوشاد - پژوهشگر

انتهای پیام/