به گزارش نصر؛ روز گذشته فرصتی دست داد تا به همراه دکتر اصغرزاده رئیس جدید این بیمارستان بازدیدی از بخش های مختلف آن داشته باشیم.
بازدید از این مرکز و ورود به جمع صدها بیمار دارای اختلالات روانی برایم هم گنگ بود هم جذاب.
ساختمان های متعدد با سالن ها بزرگ و اتاق هایی با تعدد تخت‌های بیمارستانی و بیمارانی که با دیدن ما به سالن آمده بودند و با نگاه هایی مملو از پیام سعی داشتند چشم هایشان را روی نگاه مان قفل کنند و صدایشان را با نگاه شان بیان کنند.
پیراهن ها و شلوارهای سبز رنگ؛ بیماران را از سایرین جدا کرده بود؛ ظاهرشان عادی بود ولی روان شان نه.
مردان جوان و میانسال و اغلب لاغر اندام که با دیدن ما گویا انسان‌های فضایی را دیده اند چرا که بسیاری از این بیماران سال‌هاست از این سالن ها بیرون نرفته اند؛ سال هاست حتی هوای آزاد تنفس نکرده اند؛ نه اینکه نمی توانند بلکه به خاطر کم توجهی ها بستر لازم برای بیرون رفتن اش فراهم نشده است.
دکتر اصغر زاده رئیس بیمارستان رازی تبریز بارها هنگام توصیف وضعیت معیشت این مددجویان بغض‌گلویش را گرفت و‌چشمان اش اشک بار شد.
ساختمان ابوریحان مرکز نگهداری بیماران مزمن روانی بود ؛ بیمارانی که خیلی از آنها بدون‌حامی و خانواده هستند، یکی می گفت اگر این ساختمان تعطیل شود قطعا دیگر عنوان تبریز شهر بدون گدا را باید پاک کرد چون هر یک از آنان در چهارراهی و معبری گدایی خواهند کرد.
هر یک از ساختمان های محوطه بیمارستان متعلق به بیماران خاص بود؛ بخش بیماران مزمن این بیمارستان تاثیرگذار و در عین حال تاسف برانگیز بود؛ تاسف برانگیز از این باب که کوتاهی های سالیان گذشته وضعیت اسفناکی را به بار آورده است؛ بیماری را دیدیم که بیش از ۲۰ سال است که در این بخش بستری است و هیچ کدام از بستگان اش راضی به نگهداری اش نیستند. این بخش که درها و نرده هایی همچون زندان داشت متعلق به تیمارانی است که وضعیت شان مزمن است. اما دریغ از توجه مسئولان هم از بابت بیماران و هم از بابت پرسنل و پرستاران.
۱۲۰ بیمار دارای اختلالات روانی در یک بخش با ۲ نفر پرستار که حداقل باید ۱۱ نفر می بود.
بیماری که خانواده توان نگهداری اش را ندارند باید توسط این کادر ایثارگر درمان نگهداری شوند.
به گفته یکی از کادرها همکاران مان بعد از ۲۵ سال خدمت در این مجموعه درمانی خود دارای مشکلات عدیده روانی می شوند.
سئوالی در خصوص حقوق دریافتی یکی از پرستاران که بیش از ۶ سال است در این بیمارستان خدمت می کند پرسیدم؛ گفت: امسال با افزایشی که داشته ۹ میلیون تومان ( حقوق حداقلی ) شده است!
بیمارستان رازی امروز در سایه غفلت دولتی ها و مجلسی ها وضعیت نامناسبی دارد؛ ماه هاست دیگر خبری از تغذیه مناسب نیست و ماه هاست سویا جایگزین گوشت قرمز شده است؛ البته از آن مهم تر بیمارانی در این بیمارستان وجود دارند که بیش از ۱۲ سال است به فضای باز نرفته اند چون فضاهای ساختمانی غیر استاندارد ساخته شده این اجازه را به این بیماران نمی دهد.
در مصاحبه با رئیس بیمارستان رازی از وی خواستم تا درهای بیمارستان را به روی خیرین، تشکل های مردم نهاد و رسانه ها باز کند تا شاید بتوان سونامی حمایت از بیماران اعصاب و روان در استان به راه انداخت.
البته امیدی به دولتی ها و مجلسی ها نیست چرا که اگر می خواستند می توانستند مانع از تلنبار مشکلات و بروز چنین وضعیتی شوند ؛ البته وعده های برخی نمایندگان هم توخالی از آب درآمده است.
قطعا بازدید مدیران ارشد استان به ویژه استاندار و فرماندار می تواند توجه ها را به این کوتاهی ها و کاستی ها جلب کند.
آن هموطنانی که هم اکنون در بیمارستان رازی تبریز بستری هستند حق زندگی دارند و نباید در سایه کم توجهی ها شاهد وضعیت اسفناک فعلی باشیم؛ اگر چه مدیریت و‌کارکنان بیمارستان تمام تلاش خود را به کار بسته اند تا با حداقل ها بهترین شرایط را فراهم کنند اما باید به داد بیمارستان رازی تبریز که قطب مراکز درمانی اعصاب و روان شمال غرب کشور است رسید و‌با تخصیص اعتباراتی ویژه وضعیت موجود را اصلاح کرد.
امیر کریم زاد شریفی | سردبیر نصر
انتهای پیام/