شیخ شهاب الدین اهری؛ قطب السالكين آذربایجان

شیخ شهاب الدین محمود اهری فرزند میرزا احمد ، ملقب به عبداللطیف از عرفای بزرگ قرن هفتم هجری قمری است که در ماه شعبان سال ۵۸۰ (هجری قمری) در شهر اهر از شهرهای استان آذربایجان شرقی دیده به جهان گشود.
پدر بزرگوارش او را قرآن آموخت و با استعداد فوق العاده ای که داشت در سن ده سالگی حافظ کل قرآن شد. از چهارده سالگی در محضر ملاحسن اهری به تحصیل قواعد عربی و مقدمات علوم اسلامی پرداخت و در بیست و پنج سالگی رهسپار شهر تبریز شد و در مدرسه وحدتیه ی سرخاب مشغول تحصیل شد و از حضور عارف بزرگ شیخ ركن الدين سجاسی به کسب مقامات و کمالات معنوی نائل آمد و پس از مدتی به دامادی استادش مفتخر گردید. 
بعد از طی مراحل علمی و معنوی به دستور استادش مأمور به ارشاد مردم ارسباران گردید و به همراه همسرش عازم اهر شد و در آنجا به هدایت و ارشاد طالبان حق و شریعت مشغول شد و به درجه ی «قطب» نائل آمد. 
او سه مرید کامل داشت که نام آن بزرگواران « شیخ جمال الدین تبریزی، شیخ معین الدین اصحاب مشهور به شاه قاسم انوار و بابا فرج و ایقانی » است. شخصیت و جذابیت او گویی موجب اتصال فرقه های خلوتيه، بيراميه و مولويه شده و آنها را به اتحاد کشانده است و از اتحاد سه گانه ی آنها فرقه ی واحدی به وجود آورده که همان طریقه ی « شهابیه» است.
کتر محمد جواد مشکور در صفحه ی ٣٨٦ كتاب « نظری به تاریخ آذربایجان » او را سلسله ی طبقه ی « شهابیه ی وحدتیه » معرفی می کند و شهریار ملك سخن نیز در وصف او می سراید:
خوشه ای از خرمن درّ خوشاب/ شعله ای از دوده ی شیخ شهاب 
سلسله ی شیخ شهاب اهر/ پاك نژاد است و درخشان گهر 
خدمت او خاصه به این آب و خاك جـوهـر جـانـش بـود و تابناك ... 
بزرگان عرفان و ادب او را «سلطان العارفين، قطب السالكين و شيخ المحققين» نامیده اند و از وی کرامات بسیاری نقل کرده و چندین اثر مکتوب را به او منسوب داشته اند که مهم ترین آنها «عشق نامه» است که به صورت منظوم بیان شده است.
 سرانجام آن عارف واصل بعد از ۸۵ سال زندگی پربرکت خویش به سال 665 (هجری قمری ) در شهر اهر به دیدار یار خویش شتافت و در همان جا به خاك سپرده شد كه اكنون بقعه ی شریفش زیارتگاه صاحبدلان است.
انتهای پیام/