موزه شهر زیر بار تلّی از اطلاعات نادرست

در دل تالار فرش،‌ ۹ تخته فرش بسیار زیبا و البته غرورآفرین برای اهالی شهر تبریز با طرح‌ها و نقش‌مایه‌های کاملاً خاص، که نسبت به هم موقعیت معناداری را بوجود می‌آورند و خصوصاً که حول وحدتِ موضوعِ به مراتب بلند و رفیعی جان گرفته‌اند. 
در چنین شرایطی متاسفانه عنوان «قالی‌های قرابتی» بخشیدن به این پدیده‌های موزه‌ایِ مهم، که منزلت نامربوط و به مراتب کِهتر و فرودست‌تر را به آنها القاء می‌کند. 
از این نظر که این عنوان( قالی‌های قرابتی)‌ صرفاً دلالت می کند بر نسبت فامیلی و خویشاوندی میان این قالی‌ها؛ یکی قالی برادر دیگری خواهر و قِس‌علیهذا، این‌ها چه دخلی دارند به شهر و شهرداری که ترسیم‌گر شمه‌ای از تمدن بشری حاضر با قلم فرهنگ و آرمان و اعتقادات است نه اشرافیت و محتشم‌بارگی. 
عنوانی که می‌بایست به بوته معرفت موزه‌ای به منصه ظهور می‌رسید اما ظاهراً زیر نظر کارشناسی صرف به شهرت هم رسیده است. ضروری است که موزه‌داری و مراتبِ کار موزه‌ای احیاء شود تا نظر کارشناسی در موزه حرف اول و آخر را نزند و در جایگاه خود قرار گیرد. 
چون روش‌شناسی، طرح و محتوا همچنین ماهیت و فلسفه وجودی هر موزه‌، بر اجزاء و اشیاءِ خود حاکم‌اند. 
متاسفانه کار موزه‌ای در موزه شهرداری تبریز چونان پایین کشیده شده که هر کارشناسی بتواند در موزه گام بردارد و چیزی از محفوظات ذهنی‌اش ابراز کند احتمال زیاد دارد بی‌درنگ نظرش برچسب روی اشیاءِ موزه شود.
باری مدت مدیدی‌ست که فرش های موزه زیر بار تلّی از اطلاعات نادرستِ طبقه کارشناس مدفون‌اند، در چنین اوضاع و احوالی که روح موزه‌داری به خلسه رفته، اطلاعات نادرستِ تولید شده توسط طبقه غیرکارشناس نیز توانِ جولان پیدا کرده خاک انباشته‌ی روی این گنج‌های فرهنگی را سنگین‌تر و جامه عمل پوشیدن به اهداف موزه‌ای را تبدیل به رویا کرده است؛ بسان بیتی از غزل لسان الغیب
پای ما لنگ است و منزل بس دراز
دست ما کوتاه و خرما بر نخیل.

محمد دوستی؛ طراح موزه شهر و شهرداری تبریز
انتهای پیام/