راهدار یا دست غیب!

گویی دنیا را به آدمی می دهند یعنی هرچه ترس و دلهره و اشوب در نهانگاه آدمی هست به یک باره نقش بر آب می شود و امیدواری و شجاعت به سراغت می آید.
من تجربه اش را دارم و از عمق جان، می دانم که راهدار یعنی که؟
هزار شکر بر کرم پروردگار یکتا که نعمت بی منتش در قالب برف زمستانی، کشورمان را و صد البته استان آذربایجان شرقی را سفید پوش کرده است.
اما در جاده ها و اتوبان ها چه می گذرد؟! برف و بوران همه جا را گرفته و آنها که در راه هستند با مشکل مواجه شده اند و رسیدن شان به مقصد با تاخیر چند ساعتی همراه است. نقش پررنگ راهداران استان - که اخیراً سه شهید نیز تقدیم هموطنان و میهن خود کردند در برفی که پیش تر بارید – بیشتر به چشم می خورد و اکنون آگاه تر و مصمم تر به امدادرسانی و یاری همنوعان شان هستند.
راهدارها هم همانند تیم اورژانس پزشکی و آتش نشان ها، قشر مهجوری هستند، ما آنها را فقط هنگامی که در کوران مشکلات هستیم به یاد می آوریم و دست پیش می گیریم که چرا فلان مسیر و فلان جاده هنوز بسته است، ولی انصاف به خرج دهیم و آن ها که اکنون جدا از خانه و خانواده شان در تلاطم وناپایداری اوضاع و محیط بیرونی به یاری مان شتافته اند را با مهر پاسخ شان را بدهیم، چه امروزکه غرق نیازیم و چه فردا که از دام طبیعت رهیده ایم.
کلاً شکرگذاری خوب است و نعمت افزون می کند ولی اگر شکرشان را به جای نیاوریم- خدایا! آن روز نیاید – ما می بازیم وگرنه آنها که بر سر عهد خود با وجدان شان و خدایشان، پایمردند و خستگی ناپذیر.
با وجود همه این ها، اگر سفرمان ضروری نیست، به دل جاده نزنیم و باری بر دوش راهداران اضافه نکنیم چرا که راهدار، پدری است برای فرزندانش، شویی است برای همسرش، فرزندی است برای پدر و مادرش و برادری است برای برادران و خواهرانش و اینها همه چشم براه اویند تا به سلامت برگردد.
شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل --  کجا دانند حال ما سبکباران ساحل‌ها

نگارنده: محمد سلیمی
انتهای پیام/