پرستاران با دستان خالی با کرونا جنگیدند/ پرستاران از ارکان اصلی نظام سلامت هستند

به گزارش سرویس اجتماعی نصر، هر سال با فرا رسیدن هفته پرستار، حجم عظیمی از تبریک ها، نشست خبری ها، گزارش ها، تقدیر های نمایشی به راه می افتد و مسئولان وزارت بهداشت حرف و وعده های توخالی خود را بر سر وعده های گذشته خود تلنبار می کنند. ساده ترین آن وعده ها، قانون تعرفه گذاریست که 14 سال است در انتظار اجرای گوشه ای از قانون خاک می خورد.
آن ها همان کسانی هستند که با بیمارانی که در اوج ناامیدی به حیات بازگشتند، می خندیدند و گاهی بیمار با علائم ظاهر بهبودی، که به یکباره جان خود را از دست می دادند، گریه می کردند.
نتیجه حضور پاک و صادقانه‌شان، عزتی برای خود و آبرو برای فعالان در این لباس است.
شیفت‌ های فشرده و طولانی مدت، سختی و فشار کار فراوان، کم‌ خوابی، تغییر برنامه غذایی، نبود استراحت، تفریح و مواجهه مستقیم با ویروس کشنده کرونا و نگرانی پرستاران از امکان ابتلای عزیزانشان و از همه مهم‌ تر مواجهه مداوم با بیماران بدحال و حتی فوت کردن تعداد زیادی از آنان و ارتباط گرفتن با خانواده‌ های داغدار، گوشه‌ ای از سختی کار پرستاران در اپیدمی کرونا بوده است.
در واکاوی بیشتر چالش‌ها و سختی کار پرستاران و نقش بهینه آنها در ارائه آموزش، پیشگیری و کنترل بیماری‌ها در پاندمی کرونا به گفت‌وگو با پرستاران بیمارستان بهبود تبریز نشستیم که در ادامه می‌خوانید:

کمبود نیروی پرستاری
"علیرضا روزگاری" سرپرستار بیمارستان بهبود تبریز، ضمن تبریک هفته پرستاری به خبرنگار نصر گفت: شغل پرستاری همانند سایر شغل ها با مشکلات متعددی از جمله شب کاری، دوشیفته کار کردن و نبود مرخصی و... همراه است. این در حالی است که با شیوع ویروس کرونا، بیشتر زحمات بر دوش پرستاران شرکتی بود، چرا که از هیچ حقوق و مزایایی برخوردار نبودند.
وی با اشاره به اینکه قانون تعرفه خدمات پرستاری سال های سال است که در بخش دولتی و خصوصی بلاتکلیف مانده است، اظهار کرد: بی تردید این روزها سایه کمبود و مهاجرت پرستاران تبدیل به یک بحران شده است. تعداد فراگیران و دانشجویان پرستار به دلیل پایین بودن حقوق مزایا در مقابل سختی کارشان، کاهش پیدا کرده است. به نظر می رسد قراردادهای دائمی و بلند مدت شاید بتواند ذره ای از درد جامعه پرستاری را التیام بخشد.
روزگاری با بیان اینکه سرانه پرستار در هر بیمارستان متناسب با تعداد تخت ها و جمعیت هر کشور سنجیده و محک زده می شود، اذعان کرد: حجم بالاي فارغ‌ التحصيلان رشته پرستاري، هنوز نسبت تخت به پرستار از ميانگين كشوري پایین تر است و ايران سال ‌هاست كه با استانداردهاي مابه ‌ازاي تعداد پرستار به ازاي جمعيت بيمار فاصله دارد. همه این شرایط باعث شده تا نظام سلامت کشور ابتر بماند.مولفه ای که در ایران به روز نشده است.
وی در ادامه تصریح کرد: از طرف دیگر پرستاران 89 روزه را داریم که اوضاع بدی دارند. زمانی که وزارت بهداشت در اوایل دوران کرونا با کمبود نیرو مواجه شد قراردادی را ابداع کرد به نام 89 روزه به این معنی که نیرو را برای مدت 89 روز استخدام می کنید که باعث می شود این قرارداد موقت محسوب شود و حتی می توانند بیمه این نیروها را پرداخت نکنند. در سرتاسر کشور شاهد قراردادهای 89 روزه که به نوعی برده داری پرستاران است هستیم.
روزگاری ادامه داد:  وزارت بهداشت، با وعده اینکه بعدها شما را جذب می کنیم با آن ها قرارداد 89 روزه بسته است. در اکثر دانشگاه های کشور وقتی وضعیت کرونا از حالت بحرانی خارج شد این پرستاران اخراج شدند این نه منصفانه است نه عادلانه.

 

وی افزود: در قرارداد 89 روزه نه بیمه ای تعلق گرفت، نه سابقه ای محسوب شد عملا خیانت به جامعه پرستاری بود. جامعه پرستاری این خیانت را هیچ وقت حلال نخواهند کرد.
وی تاکید کرد: هرکسی که مراقبت می کند و یا تزریق سرم و آمپول بلد است، نامش پرستار نیست. بلکه می توان کمک پرستار، بهیار باشد. اما مردم باید برای دریافت خدمات تخصصی در منزل، حتما از مراکز مراقبت در منزل که دارای مجوز رسمی از سوی وزارت بهداشت هستند درخواست نیاز به پرستار کنند.
سرپرستار بیمارستان بهبود تبریز با اشاره به اینکه اکثریت همکاران پرستاری در دوران کرونا مبتلا شدند، خاطرنشان کرد و گفت: دوران کرونا برای پرستاران یک فرصتی بود تا اهمیت جایگاه جامعه پرستاری اثبات شود. بی تردید پرستاران از این تمرین الهی سربلند بیرون آمدند. اکثریت پرستاران در بیمارستان بهبود، واکسینه شده اند اما همچنان ملزم به رعایت تمامی پروتکل های بهداشتی هستند.

خون پرستاران بخش های دولتی خوش رنگ تر است
"رامین حسن زاده"، سرپرستار بخش ایزوله بیمارستان بهبود تبریز در گفت و گو با خبرنگار نصر اظهار کرد: اولین و آخرین الویت یک پرستار در دوران بیماری کوید19، زنده نگهداشتن و ترخیص هرچه سریعتر بیمار با کمترین نوع عارضه از بیمارستان بود.

حسن زاده تاکید کرد: مهمترین مطالبه جامعه پرستاری اجرای قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری است که علی رغم تاکیدات مقام معظم رهبری و قول های رئیس سازمان نظام پرستاری، هنوز به شکل صحیح اجرا نشده است.
سرپرستار بخش ایزوله بیمارستان بهبود  تبریز با اشاره به اینکه هیچ تضمینی برای چند سال بعدی زندگیمان نداریم، افزود: 20 سال کاربالینی پرستاری، برابر با 60 سال کار در بخش های مختلف است که باعث فرسودگی نیروهای جوان می شود. همیشه نگران و دلواپس پرداخت حق و حقوقمان هستیم.
حسن زاده ابراز کرد: در رابطه با استخدام ها هیچ عدالتی وجود ندارد. تبدیل وضعیت شرکت های قراردادی بیمارستان های دولتی روی میز مجلس شورای اسلامی است و بر اساس مصوبه ها، تمامی ایثارگران و پرستاران بخش کوید در بیمارستان های دولتی جذب نظام سلامت می شوند.
وی به تفاوت پرستاران بخش خصوصی با پرستارانی که کادر درمان محسوب می شود اشاره کرد و گفت: پرستارهای شرکتی و یا بخش خصوصی از حداقل قانون کار بهره مند هستند. هرچقدر زیاد کارکنیم، به همان میزان از حق بیمه مان کم می کنند. یعنی کار زیاد پرستار بخش خصوصی برابر با درآمد کمتر است.
حسن زاده افزود: در آزمون خصوصی پرستاران در بهمن ماه سال 99، قرار براین بود به پرستارانی که در بخش کوید کار می کردند، یک امتیاز کوید تعلق بگیرد؛ این در حالی بود که در جامعه چند هزار نقری پرستاری، شاید 10 درصد پرستاران وارد بخش کوید 19 شدند، اما در زمان اعمال سهمیه امتیاز کوید 19 برای شرکت در آزمون، تمامی پرستارانی که در بخش کوید بیمارستان های خصوصی کار میکرند، از بهره مندی امتیاز کوید مستثنی شدند. آیا خون پرستارانی که در بخش کوید بیمارستان های دولتی کار می کنند، رنگین تر از خون پرستاران بیمارستان های خصوصی است؟
سرپرستار بخش ایزوله بیمارستان بهبود تبریز گفت: آزمون های استخدام پرستاری دو سال یکبار برگزار می شود و نتیجه آن یک سال بعد اعلام می شود؛ از طرفی برای قبولی در آزمون استخدامی باید از هفت خان رستم رد شد. همه این عوامل باعث می شود پرستاران از شرکت در آزمون ها نیز دلسرد شوند.
حسن زاده در پایان اظهار کرد: امیدوارم همزمان با واکسیناسیون عمومی و افول ویروس کرونا، برای وزارت بهداشت این فرصت را در راستای تحقق حقوق پرستاری محیا کند.

 

پرستاران  با دستان خالی با کرونا جنگیدند
"فاطمه فاطمی" پرستار بخش آی پی دی(بین الملل) بیمارستان بهبود تبریز در گفت و گو با خبرنگار نصر، پرستار را مادری فداکار و از جان گذشته تشریح کرد و گفت: سختی کار پرستاری به هیچ عنوان قابل توصیف نیست. پرستاری کاری مشقت بار و استرس زا است.
وی افزود: البته کرونا تنها تجربه سخت پرستاران نیست چراکه پرستاران روزانه در بخش‌های مختلف با انواع بیماری‌های خطرناک از ابتدا تا انتهای کارشان مواجه هستند.
فاطمی با بیان اینکه به نظر می رسد که شغل پرستاری قبل از شیوع کرونا چندان شناخته شده و یا اثبات نشده بود، تصریح کرد: پرستاران با شیفت های سنگین، مسئولیت هایی که به گردن دارد، وسواس هایی که به تازگی به سختی کار پرستاران اضافه شدند، دوری از خانواده، حضور مستمر در شرایط روحی مخرب آن هم در جبهه ای نابرابر با دستان خالی و بدون هیچ چشم داشتی به جنگ با کرونا رفتند.
پرستار بخش آی پی دی(بین الملل) بیمارستان بهبود تبریز گفت: ذات کار پرستاری سخت و زیان آور است اما این فشار بر روی پرستاران خانم مضاعف تر است. پرستارانی که به دلیل بیمه سخت و زیان آور باید زودتر بازنشسته شوند، با مشکل مواجه هستند.

 

کمک پرستارانی که به هوای بهیار شدن آمده بودند
کمک پرستاران کسانی هستند که خدمات بهداشتی و مراقبت ‌های روانی، جسمی و معنوی از بیماران را بر‌عهده دارند. همچنین خدمات تغذیه، تامین بهداشت اولیه فردی بیماران، جابه ‌جایی و نقل و انتقال آن ها، نظافت محیط بستری و کمک در پذیرش و ترخیص بیماران، نترل علائم حیاتی بیمار، وزن گرفتن نمونه، ادرار جزو وظایف کمک ‌پرستاران است.
کمک ‌پرستارانی است که از ترس توبیخ شدنشان، نمی خواهند نامشان فاش شود. آن ها در گفت و گو با خبرنگار نصر، از دردهای دلشان، از تبعیض ‌ها و فشار کاری و حمایتی که از آن ها نمی ‌شود، جانشان به لب رسیده است. کمک پرستاران می گویند که نه راه پس دارند و نه راه پیش.
یکی از کمک پرستارانی که در بیمارستان بهبود مشغول خدمت رسانی به بیماران است، به خبرنگار نصر گفت: با آمدن کرونا، همراه بیمار حذف شد و حتی شخصی ترین کار یک بیمار به گردن ما افتاد. معترض کارمان نیستیم چرا که ما با عشق به کارمان ادامه می دهیم اما حرف دلمان این است که چرا ما را ندیدند؟ چرا هیچ ‌کدام از قوانین پرستاری حتی پاداش کرونا شامل ما نمی ‌شود و یا حتی از کارانه هم خبری نیست؟
وی افزود: مگر کمک پرستار همان شخصی نیست که در نبود همراه بیمار، به او دارو و غذا می دهد؟ مگر تختش را مرتب و لباسش را عوض نمی کند، مگر او را حمام و دستشویی و یا برای سی ‌تی ‌اسکن و آزمایش جا به ‌جایش نمی کند؟ پس چرا تا بحال هیچ اسمی از ما به زبان نیامده؟
کمک پرستار بیمارستان بهبود تبریز اذعان کرد: من با مدرک لیسانس به هوای بهیار شدن در دوره های کمک پرستاری شرکت کرده بودم و حالا تبدیل وضعیت برای یک کمک پرستار تبدیل به یک آرزوی دست‌ نیافتنی شده است.
وی ابراز کرد: طرف قرارداد ما شرکت های خصوصی است و کمک پرستاران با ساعت کاری بالا و فارغ از هرگونه مزایای قانون ارتقای بهره وری نظام سلامت، در ماه  از حداقل تسهیلات کادر درمان بهره مند هستند و ماهانه 3 میلیون تومان حقوق میگیرند.

 

به گزارش نصر، فاصله غیر استاندارد تخت نسبت به کمبود نیروی پرستار، اجرایی نشدن قانون تعرفه ‌گذاری بعد از 14سال، تبعیض‌ های شغلی و دریافتی با جامعه پزشکی، تعیین تکلیف نشدن وضعیت چند هزار پرستار با قراردادهای ۸۹ روزه، معطل ماندن طرح تبدیل وضعیت قراردادی ‌ها به استخدام رسمی یا پرستاران طرحی به استخدام قراردادی، مالیات پلکانی برای اضافه ‌کاری‌ های اجباری، اجرایی نشدن فوق‌ العاده خاص برای کادر پرستاری و مراقبتی و البته پرداخت نشدن مطالبات کرونا، تنها بخش کوچک وحق طبیعی از مطالباتی است که نه پیش از کرونا محقق شد و نه حالا که کرونا بعد از چندمین پیک مرگبارش، چند هفته ‌ایست اجازه نفس کشیدن به آن ها داده است، کامشان را شیرین خواهد کرد.
دولت يازدهم به صراحت و البته به سادگي اعلام كرده بود كه بار مالي قانون تعرفه ‌گذاري پرستاري در همان سال های تصویب، در نظر گرفته نشده بود لذا این قانون به دلیل نبود بودجه، قابل اجرا نيست.
چرا كشورهايي همچون امارات متحده و كانادا كه زبان فارسي هم نمي ‌دانند و از آيين و آداب ايراني‌ ها هم چيزي حالي ‌شان نمي ‌شود، بهشت موعود پرستاران هستند و پرستاران عزيز و زحمتكش ما، به هر دري مي ‌زنند كه به اين كشورها مهاجرت كنند تا حداقل، اگر از حجم بالاي كار در عذابند، عذاب ‌شان با تبعيض ‌هاي شغلي و دريافتي با جامعه پزشكي، خار مغيلان مضاعف نشود؟
نزدیک 2 سال است که سنگ تمام گذاشتند، هر روزشان فقط با امید و توکل بر خدا سپری می شود. هر روزی که جانشان در خطر است و از هر نوع خوشی محروم اند. اینچنین است که نهایت خستگی در جان پرستارانی که سنگ تمام گذاشتند، هنوز جامانده است.
انتهای پیام/