شهری به نام تبریز وجود نخواهد داشت

اما این پیش بینی حتی کمتر از موعد مقرر به واقعیت تبدیل شد و شمال غرب ایران را با یک چالش جدی مواجه کرد.
بیایید نگاهی به ده سال آینده داشته باشیم امروز تقریبا همه کارشناسان اتفاق نظر دارند که دریاچه خشک شده یک منبع بالقوه برای پراکنش نمک در منطقه است و با اندک بادی این ذرات خشک و ریز از زمین جدا شده و در هوا پخش می شود و بادهای محلی قدرت انتقال آنها تا شعاع ۵۰۰ کیلومتری (نزدیکی های تهران) را دارا می باشد. البته گلباد این بادها بیشتر به سمت شهر تبریز است ولی شعاع تاثیر دایره وار حتی کشورهای همسایه یعنی ترکیه و عراق را نیز به مرور درگیر خواهد کرد.
از این رو، وقتی هشدار داده می شود که در صورت خشک شدن دریاچه ارومیه شهری بنام تبریز وجود نخواهد داشت یا زندگی در آن میسر نخواهد بود شاید برای خیلی ها قابل هضم نباشد ولی در آینده دور از انتظار نیست.
امروزه با تشدید تغییرات اقلیمی و خشکسالی ها و علی رغم تلاش ستاد احیا، متاسفانه آمارها نشان می دهد وضعیت دریاچه بسیار نگران کننده است و مشابه وضعیت آن در سال ۱۳۹۳ یعنی شروع به کار ستاد احیا می باشد و سطح وسیعی از آن خشک شده است. لذا لازم است مسئولین امر توجه ویژه ای به اصلاح سیاست های آبی در حوضه دریاچه ارومیه داشته باشند و با مشوق ها و طرح های اقتصادی جایگزین، کشت محصولات آببر در حوضه دریاچه را مدیریت کنند تا عمده مصارف آبی که در بخش کشاورزی است، کنترل شود.
از طرف دیگر در رساندن آب سد کانی سیب به دریاچه همت مضاعف شود تا شهر تبریز بیشتر از این درگیر ریزگردهای نمکی قرار نگردد و جلوی یک فاجعه زیست محیطی که ممکن است منجر به یک چالش امنیتی بزرگ شود گرفته شود.
شایان ذکر است این امر توجه ویژه مسئولین استان را می طلبد تا به جد پیگیر این موضوع باشند چرا که جلوی ضرر را هرجا بگیری منفعت است.

مهدی صاغی / دانشجوی دکتری علوم و مهندسی آب، پژوهشگر و فعال محیط زیست
انتهای پیام/