عضو شورای شهر تبریز استعفا داد

به گزارش نصر، صبح امروز یک شنبه در جلسه شورای شهر تبریز فریدون بابایی اقدم استعفای خود را به رئیس شورای اسلامی شهر تبریز تقدیم کرد. قرار شد در جلسه روز یکشنبه هفته بعد درخواست استعفای بابایی‌اقدم در جلسه شورای شهر بررسی شود.
فریدون بابایی اقدم، به دنبال کناره گیری از کاندیداتوری سمت شهرداری، استعفای خود از عضویت در شورای اسلامی شهر تبریز را هم اعلام کرد.
البته رسول برگی، رئیس شورا با قبول این استعفا مخالفت کرد.
استعفا و کناره گیری قطعی فریدون بابایی، منوط به تصویب و تائید شورای شهر تبریز و تائید مصوبه قبول استعفا در فرمانداری تبریز است.
فریدون بابائی اقدم بعد از انصراف از کاندیداتوری شهرداری تبریز، درخواست ۱۰ دقیقه زمان برای ارائه توضیحات از رئیس شورای اسلامی شهر تبریز خواست که حجت الاسلام برگی موافقت نکرد.
بابائی اقدم گفت: از جلسه آینده من نخواهم بود و امروز به عشق تبریز آمده‌ام.
متن استعفانامه به شرح زیر است:
بسمه تعالی
 
ریاست محترم شورای اسلامی کلانشهر تبریز
جناب آقای برگی
با سلام
 با درود و سلام به روح کودکان، مادران و پدرانی که مظلومانه در پی حوادث طبیعی و انسانی قربانی بی تفاوتی ها، سهل انگاری ها و عدم احساس مسئولیت متولیان امر می شوند. به استناد ماده 36  آیین نامه داخلی شورای اسلامی شهر تبریز، ضمن پوزش از مردم شریف تبریز خاصه ساکنان محلات حاشیه نشین و فرسوده شهر، بدینوسیله استعفانامه خویش از عضویت در شورای اسلامی کلانشهر تبریز را تقدیم ریاست محترم شورای شهر می نمایم.
از روزی که به نیت انجام رساله دکتری پا در محلات حاشیه نشین گذاشتم، همواره آرزو داشتم در جایگاهی باشم که بتوانم دردهای بدون شرح این همشهریان آشناتر از خواهران و برادرانم را با گوش جان شنیده و مرهمی بر زخم هایشان باشم‌. حضور ۸ ساله ام در شورای شهر، فرصت مغتنمی بود که آرزوی چندین ساله ام را تحقق بخشم، هرچند در حد توانم التیام بخش زخم های این عزیزان بوده ام، لیکن هر روز که می گذرد، تمام آمال و آرزوهایم را در حل معضل بدمسکنی، مظلوم ترین شهروندان تبریزی را نقش بر آب شده می بینم. از اینکه بعنوان عضو شورای شهر؛ علیرغم تلاش شبانه روزی در طی چندین سال اخیر؛ توان و قدرت لازم را برای درمان تن خسته و رنجور تبریز عزیزمان که غده های سرطانی از جای جای آن بیرون زده است را ندارم و صرفا تماشاگر ضجه ها و رنج های بی پایان حاشیه نشینان حاشیه ای و بعضا حاشیه نشینان ساکن در متن شهر هستم، عمیقا متاثر می شوم. اعتراف می کنم که از رساندن صدای اعتراض و التماس های بغض آلود فراموش شدگان شهر به سیاسیون قدرتمند غرق در تکبر فرعونی و دنیای کوچک سیاه و سفیدشان عاجز مانده ام. می ترسم از روزی که حتی زلزله ای با شدت متوسط فاجعه انسانی حتمی مورد انتظار در این شهر را رقم زند و من نوعی با وقاحت و گستاخی تمام، ضمن شرکت در جلسات به اصطلاح مدیریت بحران که بی شباهت به نوشداروی بعد از مرگ سهراب نیستند، در کوچه پس کوچه های امروز و تل های مملو از آوار و جنازه های آنروز فقرای شهر، خود را مضطرب جلوه داده و عکس های یادگاری بگیرم‌.
با وجود صدها هزار خانه غیر استاندارد و بی دوام در این شهر بی پناه، متولیان امر نبایستی حتی لحظه ای، پلک روی پلک گذارند. می ترسم از آه مظلومانی که به امید اینکه ما بیداریم، جگر گوشه های خود را در بیغوله ها، زاغه ها و آلونک های گور مانند در خواب عمیقی فرو می برند، غافل از آنکه من و دیگر مسئولین این شهر در خوابی بسیار سنگین تر از آنان ولی در قیاسی مع الفارق در خانه های امن و سر بر بالش های نرم فرو رفته و روزهای خود را در درون لایه هایی از حلقه های متعدد چاپلوسان هزار چهره به پایان می بریم. از اینکه تنها پاسخم در دادگاه عدل الهی در روز محکمه خون های بیگناه ریخته شده بر زمین، نداشتن قدرت اجرایی و صرفا فریاد زدن ها و قدم زدن های چندین ساله ام در کوچه پس کوچه های تنگ و باریک پلکانی ۴۲ متری، طرلان دره سی، ایده لی، قربانی، ماللازینال، قوشخانا سیلابی، خلیل آباد، کوثر، مینجو دره سی، تنیکه دره سی، کامران دره سی، الاتلار محله سی، اسماعیل بقال، منبع، کوی بهشتی، احمدآباد، یوسف آباد، سعیدآباد، شهدا، صالح آباد، آخماقیه، رواسان، سکگی لر، خلجان، کرگه، آناخاتون، کوی امام رضا، حوسن تویوخچی، امامیه، زنگوله باغ، طالقاتی، زوراباد، ۲۰ متری، زمزم، آخر مارالان، قازان داغی، گورخانا و شمس آباد و دهها خرابه آباد نام دیگر و محلات پرپیچ و خم بافت فرسوده ای همچون محلات منجم و چوخورلار و ... خواهد بود، برخود می لرزم. هرگونه گام برداشتن در جهت حل مشکل بدمسکنی و مبارزه با جنبه کالبدی فقر شهری، نیازمند اراده ای ملی، استانی و شهری است که متاسفانه در شرایط کنونی، عزمی در این خصوص قابل مشاهده نیست. متاسفانه چیزی که باید دغدغه باشد و تقلای روزها و پریشان خاطری شبها، برای اغلب متولیان امر، دغدغه نیست و صرفا خوراکی تبلیغاتی برای سخنرانی و اظهار فضل در برخی مناسبت ها و روزهای بحران های حادث شده در گوشه ای از کشور عزیزمان ایران. صدها هزار نفر از کودکان معصوم، زنان و مردان باشرف و غیرتمند شهر که تنها جرم شان فقیر بودن است، هرلحظه در گزند هجوم قهرآمیز طبیعت و بیداری و حرکت گسل خطرناک شهر هستند. هرچند، فروردین ۹۸ عاجز ماندن شهر از اسکان چند خانواده که در محله بهشتی بر اثر رانش زمین بی خانمان شدند، زنگ هشدار بسیار بزرگی از فقدان آمادگی و تاب آوری بسیار پایین شهر در قبال مخاطرات طبیعی را به صدا درآورد، لیکن یا شنیده نشد و یا خیلی زود به فراموشی سپرده شد‌. دولت و شهرداری هرکدام عهده دار وظایف متعدد قانونی در این راستا هستند که هیچکدام عزم و جدیت لازم را ندارند و با این شرایط که یکی بر طبل ندارم می کوبد و با بی خیالی تمام مشغول گفتار درمانی و تشکیل جلسات به اصطلاح بازآفرینی صدمن یک غاز است و دیگری درگیر الویت اول و آخر خود دال بر تامین حقوق چند صد میلیاردی کارکنان خویش از جنس پول زور و غافل از هرج و مرج های شهری اعم از ساخت و سازهای غیر ضابطه مند و قلدر مآبی و یکه تازی برخی مدیران دسیسه چین که بجای فکر کردن به شهر و شهروندان برای برگزاری جلسات محفلی، حقوق آخر برج دریافت می کنند و معدود مدیران و کارکنان دلسوز و توانمند و کارگران اغلب زحمتکش، حاشیه نشینی و پرداختن به آن و هزینه برای حل یا کاستن از بار مشکلات آن خاصه بدمسکنی، محلی از اعراب ندارد. حضور مستمرم در کنار حاشیه نشینان و درخواست ملتمسانه شان با الفاظی همچون سیز الله بیزه بیر چاره قیلین، بیز یازیغیخ، بیزیم تکجه اومودوموز سیزسیز و گفتن چشم و جواب های تکراری برای خیل سوالاتی با این مضمون که شما مسئولین برای حاشیه نشینان تبریز چه اقداماتی کردید و چه برنامه هایی دارید، برخی داستان ها و شخصیت ها همچون پینوکیو و چوپان دروغگو را برایشان تداعی می کند. وقتی هنوز اراده و مکانیسمی بر تثبیت حاشیه نشینی و ساخت و سازهای غیرمجاز در شهر وجود ندارد و اولین گام عملی برای حل معضل این محلات که همانا به رسمیت شناختن حق مالکیت تصریح شده در سند توانمندسازی و قانون بازآفرینی، صدای اعتراض متولیان زمین های شهری خاصه سازمان های راه و شهرسازی را که حاشیه نشینان را غاصب زمین های خود معرفی می کنند، دراورده و محکوم به شکست می شود، امیدی به برداشتن گام های بعدی نیست. ایمان راسخ داشتم که بعد از سالها کسب علم و انجام پژوهش در دانشگاه و ۸ سال نمایندگی مردم در شورای شهر، بتوانم در حوزه اجرا و کسوت شهرداری تبریز، گام های اساسی را برای ساختن آینده ای بهتر برای تبریز عزیزمان بردارم، لیکن حال که به هر دلیلی این موضوع محقق نگردید، ضمن تشکر و سپاس از تمامی عزیزانی که طی دو ماه اخیر حامی و مشوق اینجانب برای تدوین و ارائه برنامه های کاندیداتوری ام برای سمت شهرداری بودند، به استحضار می رساند، همچنانکه در ایام تبلیغات انتخاباتی متعهد شده بودم، درصورت عدم برداشتن گامهای اساسی در حوزه حاشیه نشینی تا خرداد ۱۴۰۱ از سمت خود استعفا نمایم، اینک با توجه به فضای پیش آمده و دخالت های نابجای خارج از شورای شهر در فرآیند تصمیم گیری های مهم ، ضمن آرزوی توفیق برای شهردار منتخب و همکاران شورای شهر، بجای اشغال صندلی شورا تا یکسال دیگر و تبدیل به یک عضو بی خاصیت و خنثی و عدم امکان تحقق اهداف و انگیزه های حضورم در شورای شهر مبنی بر اثرگذاری در زندگی تهیدستان شهر و ناتوانی در همراه کردن همکاران شورا، شهرداری و مجموعه های استانی، ضمن عذرخواهی مجدد از همه همشهریان خاصه بزرگوارانی که نام حقیر را در طی سه دوره انتخابات شورای شهر بر برگه های رای شان نوشته اند، دلیلی بر ادامه حضورم در این مسئولیت خطیر و تماشاگر صرف دردها و آلام فقرای شهر نمی بینم و ترجیح می دهم، بعنوان فعال اجتماعی در کسوت معلمی دانشگاه تا تحقق شرایط مساعد برای نقش آفرینی مجدد درخصوص اهداف والای خود در قبال همنوعان خویش، فعالیت نمایم.
 
                                                                                                            فریدون بابائی اقدم    
                                                                                                   عضو شورای اسلامی شهر تبریز
                                                                                                          هفتم شهریورماه ۱۴۰۰
انتهای پیام/