دنیا، آن سوی لنز/ از "عکس" وی‌است ای جان، گر چرخ ضیا دارد

به گزارش نصر، در میان مناسبت های تقویمی، روز جهانی عکاسی، روزی برای مرور تمام نگاههای روشن و ضمیرهای آگاهی است که جان شیرین را در دست گرفته و با فشردن شاتر، تاریخ را ماندگار کردند.
روزی برای یادکرد تلاشگرانی که با چشمی باز و چشمی فشرده، دنیا را از دریچه لنزهایشان می‌نگرند؛ و دست در دست دنیا، برای روشنایی فردا تلاش می‌کنند.
روزی یادآور تک‌تک تصاویری است که دنیا را تکان دادند، یا دنیای انسان‌ها را در اقصی نقاط جهان، یا دنیای آدمی در دنیای خودش. جستجوی کوتاهی در دنیای مجازی، مجموعه‌ای از تصاویر را مقابل دیدگان‌  می‌آورد که هر کدامشان، با رنج و اندوهی که درون آنها موج می‌زند، تغییری شگرف در زندگی بشر ایجاد کردند. از جنگ‌های بی‌پایان آتش‌افروزان تا تحولات علمی و یادگارهای فرهنگی.
یک‌بار خودمان را جای ثبت‌کننده این لحظات بگذاریم؛ جای کسی که از شیون مادری بر پیکر فرزند بازگشته از نبردش عکس گرفته، کسی که کودک متورم از گرسنگی را در گوشه ای از جهان نشان داده، کسی که رنج دستهای بیرون مانده از آوار پدری را ماندگار کرده، کسی که...
کسی که خاطرات دردهای مردم را ثبت کرده، به امید روزی که اشک جای خود را به لبخند بسپارد.
چه بسیار رنج ها و دردهای بشر که به خصوص در سال‌های اخیر و همه گیری تجهیزات عکاسی، با ثبت عکس های حرفه‌ای و آماتور، در منظومه نگاه مردم قرار نگرفت و چه بسیار دستهایی که برای رفع آن بلند نشد.
معجزه عکاسی در دنیای امروز، آنقدر شگرف است که دنیای دوربین های سنگین و لنزهای رنگارنگ را در نوردیده و به دامنه گوشی های تلفن رسیده و هر کدام از مردم را در سطحی درگیر جذابیت های پیدا و پنهان خود کرده.
عکاسی درد دارد؛ با این وجود هنوز هزاران و هزاران عکاس، هر روز صبح دوربین‌های خود را در دست می‌گیرند، از تلخ و شیرین زندگی مردم عکس می‌گیرند و با تمام این تلخی‌ها، امید به شیرینی روزگار دارند.
قصه عکاسی، چنان است که مولانا گفته: «خاک و آب از عکس او رنگین شده»؛ چنان که «کار دنیا همیشه بر عکس است» مثل قصه دوستان عکاس ما، که پشت دوربین ثبت می‌کنند و ثبت نمی‌شوند. این روز اما بهانه‌ای‌ است برای یادکردن از آنها، همه آنها که با تصاویر شعر می‌گویند و از دردها و رنج‌ها، غزل می‌سرایند.
روز آنها که با نور، با سایه و نیم سایه می‌نویسند تا نگاهی مشتاق، بخواند و دلی پرشور، ببیند و دنیایی با رنج دیدن تلخی، به سمت آرامش حرکت کند.
روز همه دوربین به دست های پر هیجانی که ماندگاری روزگار بر پهنه تصاویر را دوست دارند و خاطرات امروز را برای فردا ثبت می‌کنند.

 فرینوش اکبرزاده
انتهای پیام/