دکتر اهرچی؛ پزشک خوشنام کودکان آذربایجان

به گزارش نصر، دکتر اهرچی فرشی به سال 1326 در جنوب تهران و در خانواده ای فقیر دیده به جهان گشود.
آن مرحوم پسر ارشد خانواده بود و با توجه به نیاز مالی خانواده شان از همان سنین کودکی با کار در کارگاه کفاشی کمک حال اقتصاد خانواده بود .
شادروان اهرچی با وجود مشقت های فراوان اقتصادی و معیشتی با روحیه و غیرتی کم نظیر؛  توانست مراحل تحصیلی ابتدایی و دبیرستان را در کنار کار کردن در کارگاه کفاشی به پایان رساند.
هیچکدام از ناملایمات زندگی نتوانست حریف عشق و علاقه آن مرحوم به رشته "پزشکی" شود  و وی  با زحمات شبانه روزی توانست در رشته پزشکی دانشگاه تهران پذیرفته شود.
این استاد برجسته پزشکی طی دوران دانشجویی و حتی در دوره سربازی نیز به طور شبانه روزی و در مراکز مختلف درمانی طبابت کرد.
شادروان اهرچی در حین دوران رزیدنتی ازدواج کرد که ثمره آن یک پسر و دو دختر بود.
وی در رشته بیماری های کودکان دانشگاه تبریز پذیرفته شد و بعد از طی دوره تخصص در شهرهای مختلف از جمله عجب شیر؛ خامنه؛ جلفا، هادیشهر؛ خلخال؛ سردرود، تهران و تبریز سابقه طبابت و تدریس دارد.
آن مرحوم اسفند ماه سال گذشته بر اثر ابتلا به بیماری کوویید 19 در سن 72 سالگی جان به جان آفرین تسلیم گفت.
 
روحش شاد و یادش همیشه تاریخ گرامی باد...
 
انتهای پیام/
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
استاد انسانی درستکار پاکدامن صادق مردمدار امین محرم اسرار خیر آزاده شجاع فداکار مومن به معنای واقعی کلمه و بسیار بسیار پرتالش و درعین حال بی ادعا بودند.
 
استاد انسانی بسیار خوش قلب بودند.با دیدن کودکان کار گویا دنیا روی سرشان خراب میشد.چون خودشان تجربه اش را داشتند.بسیار دل رحم بودند.با شنیدن اخبار و رویت تصاویر کودکان کشته شده یا مجروح در جنگ ها از جمله جنگ تحمیلی و قتل عام کودکان در خوجالی و در هر نقطه ای از دنیا ایشان تا مدتهای دلگیر بودند.
 
ایشان به قدری عاشق "پزشکی" بودند که هر سه فرزندشان همواره غبطه پزشک شدن داشتند و هر سه پزشک شدن شان را مدیون حمایتها و تشویقهای ایشان و مادر مهربان و زحمتکش شان میدانند.پسر ایشان راه پدر را ادامه داده و در رشته تخصصی بیماریهای کودکان و نوزادان مشغول به طبابت هستند.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
از نظر استاد حفظ حرمت و قداست رشته پزشکی و اخالق پزشکی بیشتر از خود پزشکی اهمیت داشت.
 
ایشان حتی تا واپسین روزهای سراسر برکتشان روزانه حداقل 6 تا 8 ساعت مطالعه میکردند.
 
نکته بسیار جالبی که در سراسر زندگی سراسر برکت استاد کامال مشهود است این که استاد برای کارها و خدمات مسووالنه و دلسوزانه و فداکارانه ای که انجام داده اند هیچگاه منتی به کسی نگذاشتند و حتی در تفکر خودشان نیز همه آنها را بعنوان وظیفه خود باور داشتند.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
استاد درروزهای پرخطر اوج بیماری نحس COVID-19 علیرغم اشراف کامل به خطرات و قدرت سرایت و کشندگی بیماری و علیرغم اصرار خانواده و دوستان برای کار نکردن ایشان در این شرایط وخیم راضی به ناامید کردن چشمهای مادران و پدران که به دستان پر مهر ایشان دوخته شده بود نشدند و جان سراسر برکتشان را فدای "پزشکی" کردند.و در نه در حرف و گفتاربلکه قاطعا درعمل ثابت کردند که:
 
گر ز سر بریده می ترسیدیم در محفل عشق نمی رقصیدیم یادشان جاوید روحشان شادتر و راهشان پررهرو باد
 
 
 
پدر که باشی پیر نمی شوی
 
ولی یک روز......
 
ولی یک روز بی خبر تمام می شوی
 
و پشت ها به یکباره خالی میشوند
 
 
 
 
پدر که باشی در بهشتی که زیر پای تو نبود هم پدر که باشی در بهشتی که زیر پای تو نبود هم دلهره هایت را مرور میکنی