اما با وجود افزایش نیاز به فضاهای باز و تفریحی شهری، شاید کمتر کسی از مسئولان اجرایی به ایجاد فضاهای شهری که دارای امکاناتی نظیر پارک‌ها، المان و مبلمان شهری مناسب و اماکنی برای بازی کودکان با وسایلی بازی متناسب مراحل رشد کودکان باشد، اهمیت دهد.
کودکان بازتاب رفتار ما در جامعه‌اند و ایجاد محیط های یکنواخت، خشن، ملال آور برای کودک، بر رفتار اجتماعی و رشد او تأثیر می گذارد، خلاقیت و مشارکت نیز نباید نقش تزئینی در زندگی کودکان داشته باشد، از این رو توسعه فضای شهری و اجرای برنامه های مناسبتی باید به نوعی به روح کودکان نیز خطاب کند، چرا که ایجاد اینگونه فضاها، میل به یک زندگی اجتماعی سالم را در کودک پرورش می دهد.
"انریکه پنالوسا" مى‌گوید: اگر ما بتوانیم شهر موفقى براى كودكان طراحى كنیم، شهر موفقى براى همه خواهیم داشت.
اما متاسفانه از دید ما خیابان‌ها مکانی کم‌ارزش و صرفاً جهت جابجایی تلقی می‌شوند این در حالی است که خیابان ها و اماکن شهری بیش از 30 درصد سطوح شهرها را به خود اختصاص می‌دهند و محل عمومی است که مردم در آنها گردهم می‌آیند و این دارایی عمومی ارزشمند می‌بایست جایگاه والاتری در برنامه‌ریزی و طراحی شهری داشته باشند.
امسال، به مناسبت هفته کودک در تبریز برنامه های ویژه کودکان از جمله بازی‌های بومی و محلی، اجرای قصه گویی ترکی و فارسی، نشست‌های تخصصی قصه گویی برای گروه‌های سنی مختلف، ایجاد تایم مخصوص کودکان با سینما و کارگاه های آموزشی مختلف، برگزار شده است، اما در نگاه کلی این برنامه ها مقطعی است و کودکان با فضاهای شهر غریبه هستند و این مسئله، جز یکی از بنیادی ترین چالش های معماری و مباحث شهری محسوب می شود.
کودکان باید بتوانند با دنیای پیرامون خود آشنا شوند زیرا نبودِ جایگاهی برای مشارکت کودکان در شهر یکی از اصلی‌ترین حلقه‌های مفقوده برنامه‌های مربوط به شهردوستدار کودک است.
در شهر دوستدار کودک برنامه‌های شهری با حضور و تعامل کودکان انجام می‌شود و کودکان نه به‌عنوان مصرف‌کننده، بلکه به‌عنوان یک کنشگر اجتماعی حضور دارند، به هر حال شهر دوستدار کودک پروژه‌ای بزرگ و یک موضوع فانتزی نیست، بلکه از زیرساخت‌ها شروع می‌شود و نباید نگاه پیچیده ای به آن داشت.
* به قلم گلناز پورنامی
انتهای پیام/