مدیران برتر مکتب سلیمانی

می بینیم و باور نمی کنیم؛ می شناسیم و ایمان نمی آوریم؛ و در نهایت، می روند و نمی رویم از همان معبری که، بزحمت برایمان گشوده اند. اینجاست که می بایست اعتراف کرد: دشمن دانا، به از دوست نادان. می بیند و باور می کند؛ می شناسد و قبول می کند؛ و در نهایت، قدم در مسیری می گذارد که، آن معبر را بزحمت گشوده اند آنهایی که، همواره در کوی نیکنام بوده اند.
دشمن دانا، مدیریت می کند تمامی لحظه ها و جوانب را، و دوست نادان، اندر خم کوچه های مصلحت و عافیت اندیشی، و میز و مقام های صوری، درجا می زند. اینجاست که سردار، بانگ بر می آورد:
«باید به این بلوغ برسیم که، نباید دیده شویم! آنکسی که باید ببیند، می بیند...!». و این جمله، حکایتیست تمام نشدنی از، «عملکردسازی مدیران» بجای «فرهنگ سازی».
آن جماعتی که دنبال زودگذرها هستند، می روند سراغ عافیت! و گاهی عافیت، در همین سیاست بازی است. چرا که، می خواهی دیده شوی، نه آنکه ببینندت. تخریب را در دستور کار خود قرار می دهی؛ در حالی که سردار، بانگ بر می آورد:
«این دختر کم حجاب نیز، دختر من و شماست». و این یعنی، مدیریت را به سیاست بازی، دیدن اندک ها و، ندیدن واقعیت های خودمان، تبدیل نکنیم.
مدیریت سلیمانی، مدیریت عمیق چالش ها و باورهاست. همان آرمان های نابی که انقلاب ناب اسلامی مان، دنبال هماست. اما: شهر خالیست ز عشاق، بود کز طرفی، مردی از خویش برون آید و کاری بکند؟!
مدیریت در مکتب سلیمانی، دنبال ظواهر نیست؛ دنبال ریشه هاست. دنبال عملکردسازان بی محل نیست؛ دنبال فرهنگ سازان بی سنگر است. و در نهایت، دنبال برگزاری همایش، مراسم و... نیست. بلکه، دنبال هر خاکریز و سنگری است که، کمترین فاصله را با دشمن داشته و بیشترین ضربه را بر پیکره ی آن وارد سازد. مدیریت در مکتب سلیمانی، دنبال آدم های خودبین و خود برتر بین نیست! دنبال نیروهای رزمی و عملیاتی است؛ زنهار که سیاست زده گان و مصلحت اندیشان را، راهی به این کاشانه نیست.
یادم نرود این گفته ی ارزشمند حیدر کرار که: همیشه سنگ های درشت را، سنگ های ریز پابرجا نگه می دارند.
پس، هر که را چنین نگاهی است در مجموعه ی مدیریتی خود که، دل در گرو سردار دل ها دارد و بدنبال مدیریتی سلیمانی گونه است، باید گفت:
بسم الله قاصم الجبارین...
خداوندا، مرا نیز پاکیزه بپذیر...

سید داود قریشی
انتهای پیام/