لکنت زبان دارم، برای هم صحبتی با من کمی حوصله کن...

لکنت زبان اختلالی شایع است که در میان کودکان بیشتر به چشم می‌ خورد و البته در اغلب موارد بدون بکارگیری درمانی خاص رفع می ‌شود.
مبتلایان به اختلال لکنت زبان هیچ تفاوتی در هوش و آگاهی با سایر افراد عادی در جامعه ندارند و این اختلال، اختلالی در گفتار است که در آن فرد نمی ‌تواند کلمات را پیوسته و به درستی ادا کند و صحبت او در ادای واژه‌ ها با مکث همراه است.
به عقیده درمانگران و پژوهشگران علمی در صورت عدم پیگیری مشکل لکنت زبان در دوران کودکی و کشیده شدن دامنه این اختلال به دوران بزرگسالی به ‌سادگی، نمی ‎توان به درمان و رفع آن امیدوار بود.
برخی از افرادی که لکنت زبان دارند، دارای صفاتی چون خجالتی بودن، عصبی یا حساس بودن و همچنین عجول و درون ‌گرا بودن هستند و این موارد در تشدید لکنت آن‌ ها بی تاثیر هم نیست اما به عقیده گفتار درمان‌ ها، ریشه اصلی لکنت زبان در ترس، استرس و اختلالات عصبی دوران کودکی است.
از بهترین و موثرترین درمان ‌های لکنت زبان در افراد می ‌توان به ایجاد آرامش و اعتماد‌ به‌ نفس در فرد مبتلا به لکنت زبان نام برد که متخصصین گفتار‌درمانی در ضمن اجرای راهکارهای درمانی مبتلایان به این اختلال آن را به مراجعان خود توصیه می‌کنند.
برای اینکه انسان بهتری باشیم لازم نیست حتما مدرسه بسازیم، با انگشت کوچک مان سوراخ یک سد را ببندیم، همه قرآن یا شاهنامه را حفظ کنیم یا سوپرمن باشیم، گاهی همین کافی است با کسی که دچار یک مشکل مادرزادی است با احترام و همدلی برخورد کنیم.
امروز چهارشنبه اول آبان ماه ماه سال جاری و 22  اکتبر به عنوان  «روز جهانی توجه به لکنت زبان» به ثبت رسیده است. باید موقع حرف زدن با کسانی که دچار این مشکل گفتاری هستند اندکی صبوری به خرج بدهیم؛ سعی نکنیم واژه ‌ای که می‌ خواهند بگویند را ما بگوییم، با آرامش صبر کنیم تا آن ها خودشان واژه را بیان کنند.
در مورد لکنت زبان شان با آن ها شوخی نکنیم؛ برخی از افراد وقتی یک واژه را نمی توانند بیان کنند دچار استرس می شوند، آن ها را تحت فشار نگذاریم و اجازه بدهیم احساس آرامش کنند.
با کسی که دچار لکنت زبان است آرام و شمرده حرف بزنیم. تند حرف زدن ما باعث می شود او هم احساس کند باید با شتاب حرف بزند به همین دلیل خطاهایش بیشتر می شود.
کودکانی که دچار لکنت زبان هستند را تشویق کنیم در میان جمع حرف بزنند. اگر کودکی لکنت زبان دارد، او را سرزنش نکنیم بلکه تلاش کنیم با کمک گفتار درمانی راحت تر حرف بزند.
وقتی کسی که دچار لکنت است حرف می زند با مهربانی به او نگاه کنیم و تماس چشمی برقرار کنیم و نشان دهیم مشتاقانه و با صبوری حرف‌هایش را می‌شنویم.
برای آنها دلسوزی نکنیم یا به صورت اغراق شده ‌ای نسبت به آن ها مهربان نشویم؛ فقط شرایط‌شان را درک کنیم و برای حرف زدن به آن ها اعتماد به نفس بدهیم.
انتهای پیام/