مردان سبزپوش وطن من...

امنیتی که بر همگان آشکار و واضح است که آن را در این سطح بالا در جامعه، مدیون مردان سبز پوش هستیم؛ مردان سبزپوشی که زندگی یشان برخلاف رنگ روشن لباس هایشان، با دشواری ها و تنگناهایی همراه است.
مردان سبزپوشی که همواره اقتدار، عزت، اخلاق مداری و همراهی با مردم را سرلوحه امور خود قرار داده اند و امروز به عنوان مظهر اقتدار جمهوری اسلامی ایران، نقش بارزی در برقراری نظم، آرامش و امنیت در جای جای این سرزمین ایفا می نمایند.
وجود نیروی انتظامی از نیازهای ضروری یک جامعه ایده آل است؛ طوریکه همه اندیشمندان اجتماعی، برضرورت وجود چنین نیرویی در همه جوامع تأکید دارند؛ نیرویی که با قدرت در برابر برهم زنندگان نظم و امنیت بایستد و تیشه بر ریشه های آنان بزند، تا آرامش و عدالت، در جامعه حاکم شود و فضا برای اراذل و اوباش ناامن شود.
در اهمیت آن، ذکر همین نقطه بس که اگر امنیت نباشد، حتی اگر رفاه در بالاترین حد خود باشد و هیچ مشکل اقتصادی برای مردم وجود نداشته باشد، باز هم نمی توان در آن جامعه زندگی کرد، نمی توان تحصیل کرد و به توسعه اندیشید، نمی توان تفریح و گردش رفت و از زندگی لذت برد و هزاران نوع از این نمی توان ها!
همه ما می دانیم که احساس امنیت مهم ترین و اصلی ترین دغدغه هر انسانی محسوب می شود؛ احساس امنیتی که در آن مردم آزادانه با همدیگر ارتباط برقرار کنند و به کار و فعالیتشان بپردازند، بدون آنکه کوچکترین تهدیدی شوند.
چرا که پیشرفت یک جامعه در گرو حفظ امنیت و احساس ناشی از آن در بین مردم است و حضور مردم در سطح شهر نیز مستلزم احساس امنیت از سوی آنان است؛ که بر اساس گزارشات، شهر تبریز امن ترین شهر ایران است و ما این امنیت را مدیون تلاش های شبانه روزی حافظان امنیت به ویژه نیروی انتظامی در جامعه هستیم.
در جمهوری اسلامی ایران، نیروی انتظامی نهادی برخاسته از مردم و برای مردم است، که با اقتدار و تلاش دلسوزانه، با برهم زنندگان امنیت و آرامش مردم برخورد جدی دارد و هیچ برایشان فرقی نمی کند که مخل نظم و آرامش مردم، چه کسی یا چه سازمانی است!
مردانی که در راه برقراری امنیت در جامعه و حفاظت از ناموس آن، که از مهم ترین دستاوردهای نظام مقدس جمهوری اسلامی است، از جان و خانواده خود می گذرند؛ تا آن حد، که لباس مقدس خود را به عنوان کفن خود می پندارند.
همین مردان، که در صحنه های گروگان گیری، تروریستی، مبارزه با قاچاقچیان و... همیشه در استرس هستند و طبق شواهد پزشکی، در مواقع استرس، هورمونی به نام "کورتیزول" از غدد فوق کلیه ترشح می شود که وجود سطح بالا و طولانی مدت آن در خون، موجب اختلال در عملکرد شناختی، اختلال در عملکرد غده تیروئید، عدم تعادل میزان قند خون، کاهش تراکم استخوان، کاهش بافت عضلات، افزایش فشار خون، تضعیف سیستم دفاعی و واکنش‌های تحریکی بدن و هزاران مشکل دیگر می شود.
حال نیروهای امنیت، با وجود این همه سختی شغلی و آسیب هایی که به سلامتی شان وارد می شود، مظلوم ترین افراد جامعه واقع شده اند.
شهدایی که هر روز ناجا به عنوان حافظان امنیت تقدیم این مرز و بوم می کند و شاید خیلی از ما، حتی بیشتر وقت ها نامشان را هم نمی شنویم، هر کدام از این افراد فرزند یک پدر و مادر و یا خود پدر کودکی هستند که مانند سایر کودکان، منتظر است تا پدر بیاید و او را مورد نوازش پدرانه اش قرار دهد، اما پدر در راه امنیت این جامعه، به درجه رفیع شهادت نایل می آید و راهی خانه ابدی می شود، بدون آنکه انتظار کودکش را برآورده کند؛ شهیدانی که می روند تا ما در امنیت زندگی کنیم.
27 تیر، به مناسبت سالروز تصویب قانون ادغام نیروی انتظامی، به عنوان روز ناجا معرفی شده بود؛ اما از سال ۱۳۷۸، با درخواست نیروی انتظامی و تصویب مقام معظم رهبری، فرمانده کل قوا، زمان برگزاری هفته نیروی انتظامی از تیرماه به مهرماه انتقال یافت؛ هفته نیروی انتظامی بهانه ای بود تا یادی کنیم از جان بر کفی های این نیروهای سبزپوش و همیشه هوشیار.
 
انتهای پیام/