به گزارش نصر به نقل از فارس، رمضان ماه دوستی و صله رحم و نزدیک‌تر شدن به خدا و مخلوقاتش است. ماهی که نفس کشیدن نیز در آن عبادت است. مسلمانان در این ماه از طلوع تا غروب خورشید از خوردن و آشامیدن دست می‌کشند تا در نهایت در هنگام افطار غذاهای مطلوب خود را در کنار خانواده و دوستان‌شان صرف کنند.
ماه رمضان که می‌شود، برای ایرانیان خارج از کشور نیز که روزه می‌گیرند؛ فرقی نمی‌کند پیش خانواده‌اشان باشند، یا در کنار دوستان‌شان؛ آنها حتی در غربت نیز به استقبال این ماه می‌روند.
رمضان همیشه برای دانشجویان غیربومی رنگ و بوی دیگری دارد ولی این زمانی شیرین می‌شود که سفره افطاری خود را در قلب اروپا و کشور فرانسه بین دانشجویان با ادیان مختلف پهن کنی.
آرزو یکی از دانشجویان تبریزی مقیم فرانسه است؛ او چند ماهی می‌شود که از طریق طرح «دکترای ترددی »موفق به اخذ بورسیه در رشته شیمی در این کشور شده است.
به گفته خودش وقتی وارد فرانسه شد، ابتدا حس غریب و عجیبی داشت؛ چون افراد زیادی با رنگ و نژاد متفاوت می‌دید.
روزی وقتی در آزمایشگاه دانشگاه نشسته بود، صدای اذان توجهش را جلب و به سمت صدا حرکت می‌کند؛ متوجه می‌شود این صدا مربوط به یک فرد خارجی تازه مسلمان شده است. او بعد از این ماجرا دوستان تازه‌ای پیدا می‌کند.
آرزو از سختی‌های روزه‌داری در فرانسه می‌گوید: «از اینکه از خانواده و ایران دور هستم، بسیار سخت است ولی این سختی در سفره افطار بیشتر خودش را نشان می‌دهد، چراکه افطاری تنها اصلا نمی‌چسبد».
اما با وجود این مشکلات، آرزو باز هم با انگیزه هر چه تمام روزه می‌گیرد، چراکه به باور او رمضان فرصتی است برای تقویت باورهای دینی و این سعادت هر سال تنها یک‌بار نصیب انسان می‌شود.
روزه‌داری و افطاری در قلب اروپا
او می‌گوید: «چند روز اول را به برخی مساجد شهر محل تحصیل می‌رفتم و ساعاتی با خدا درد و دل می‌کردم ولی نمی‌دانم چرا آن حس و حال و معنویتی که در مساجد ایران به دست می‌آوریم را در اینجا نمی‌توانستم کسب کنم و معمولاً هم افطاریم خرما و نان و کوکو سبزی و یا ماکارونی و چایی است».
آرزو همکلاسیهای زیادی با ادیان مختلف دارد که هر کدام سلایق خاص خود را دارند به طوریکه حجاب و نماز و روزه این دانشجو بیشتر مورد توجه آنها قرار می‌گیرد و موجب سوالاتی برایشان می‌شود.
او درباره برخوردهای دوستانش در مورد روزه نیز توضیح می‌دهد: «یکی از دوستان چینی‌ام که در شانگهای استاد دانشگاه است و برای گذراندن دوره‌ای به فرانسه آمده، چند ساعت گرسنه ماندن را سخت می‌داند و معتقد است که هر کسی که ایمان نداشته باشد نمی‌تواند این کار را انجام دهد».
صدای اذان و حس و حال دانشجویان با ادیان مختلف
آرزو خاطره‌ای از ماه رمضان در فرانسه هم دارد و این‌طور تعریف می‌کند: روزی صدای اذان گوشی‌ام توجه همکلاسی اهل پرتغال را به خود جلب کرد و از من خواست تا آن موسیقی را برای او ارسال کنم و سپس از من معنی آن را خواست و وقتی متوجه معنای اذان شد، فقط گفت: «خیلی زیباست» و حتی به دیگر دوست ایتالیایی خود نیز پیشنهاد داد که حتما گوش کند، چرا که ریتم زیبایی دارد.
آرزو فضلی در یکی از این روزهای رمضان تصمیم می‌گیرد تا همکلاسیهای خود اعم از مسیحی، یهودی، بودایی را به خانه خود دعوت کند و سفره افطار خود را با آنها سهیم شود.
او در این خصوص می‌گوید: «همکلاسیهای من می‌دانستند که ما گوشت خوک و مشروبات الکلی مصرف نمی‌کنیم و همیشه از من سوال می‌کردند که چرا نباید گوشت خوک بخورید ولی وقتی با دلایل قانع‌کننده و قرآن پاسخ آنها را می‌دادم، دیگر چیزی نمی‌گفتند».
دورهمی با طعم افطار در شهر عُشاق
«صبح روزی که همکلاسیهای خود را دعوت کرده بودم، بسیار خوشحال بودم که سر سفره افطاری‌ام افرادی خواهند نشست که شاید هیچ وقت دیگر سفره افطاری را نبینند و من این را به فال نیک گرفته بودم»، اینها را آرزو می‌گوید و ادامه می‌دهد: «باقالی پلو با مرغ، سالاد کاهو، شربت آبلیمو، سالاد ماکارونی، خاگینه تبریزی و چایی ایرانی از جمله غذاهایی بود که برای میهمان‌هایم تدارک دیدم».
خاطره‌گویی آرزو به اینجا که می‌رسد، با لبخندی که بر لب‌هایش جاری می‌شود، می‌گوید: «دوستانم برای رمضان تحقیقات اینترنتی انجام داده و با زولبیا و بامیه آشنا شده بودند ولی چون در فرانسه چنین شیرینی وجود ندارد به همین منظور با خود قهوه، میوه، باقلوا آورده بودند».
این دانشجوی ایرانی اضافه می‌کند: «همه دوست‌ها و هم‌کلاسی‌هایم دور میز نشستند و به سفره نگاه می‌کردند و کاملاً معلوم بود که این سفره برایشان عجیب است».
او تعریف می‌کند: «دعای ربنا را باز کرده و به ساعت نگاه می‌کردم و میهمان‌ها نیز همانند من با سکوت منتظر بودند و در لحظه اذان کل سالن پذیرایی با صدای اذان موذن‌زاده عطرآگین شد».
( رحیم موذن‌زاده اردبیلی، بلال ایران است؛ مردی که صدای اذانش وقتی از گلدسته‌های مساجد در خیابان‌ها یا از را دیو و تلویزیون می‌پیچد، دل‌ها را می‌لرزاند و از محبت لبریز می‌کند. این موذن در آواز بیات ترک یکی از آوازهای منشعب از دستگاه بزرگ شور اذان گفته و سال‌هاست مورد توجه است. موذن‌زاده، صبحدل، آقاتی و... اذان می‌گویند و آن را به گونه‌ای با دستگاه‌های موسیقی ایران گره می‌زنند که اذان برایت تبدیل می‌شود به زیباترین موسیقی جهان. )
آرزو ادامه می‌دهد: «از میهمان‌ها خواستم تا شروع کنند و خودم نیز با خرما روزه‌‌ام را باز کردم و آنها نیز از من تبعیت می‌کردند و برایشان خیلی جالب بود که یک اذان خوردن و آشامیدن را ممنوع می‌کند و بعد همان اذان، اجازه خوردن و آشامیدن را می‌دهد».
به باور آرزو، بنیان خانواده در اروپا همانند ایران نیست و این دورهمی و پخت و پز توسط مادر خانواده یک امر دور از انتظار برای اروپایی‌هاست.
آن‌طور که آرزو تعریف می‌کرد، ظاهراً میهمان‌ها از مدل سفره، نوع و تنوع غذاهای ایرانی خوششان آمده بود و از اینکه همه مردم مسلمان ایران و البته سراسر جهان در یک ماه مشخص دور هم جمع شده و افطار می‌کنند، بسیار متعجب بودند.
آرزو از تبلیغات دیگر ادیان در اروپا هم تعریف می‌کند: «مبلغ‌های مسیحی و یهودی با برنامه‌های متنوع گروه هدف خود را دانشجویان انتخاب می‌کنند و با سلام و احوالپرسی نزدیک شده و وقتی متوجه می‌شوند که اهل کجا هستند، بلافاصله به همان زبان دانشجو شروع به تبلیغ دین خود می‌کنند و کتاب‌های آن دین را به صورت رایگان در اختیار افراد می‌گذارند».
این دانشجوی ایرانی در فرانسه همچنین به تحقیقات هم‌کلاسی‌هایش نسبت به فرهنگ و سنن ایرانی هم اشاره می‌کند.
او ادامه می‌دهد: «من به عنوان یک دختر ایرانی سعی کردم تا اصالت و فرهنگ ایرانی را حفظ کنم و سرم در کار خودم باشد و پشت سر کسی حرف نزنم و با یادگیری علم بتوانم آن را در کشور و میهن عزیز خودم اجرا کنم به همین منظور اکثر افراد در دانشکده شیمی دانشگاه کلرمون به من دختر صادق و بی‌حاشیه می‌گویند و حتی یکی از اساتیدم اذعان کرد که من نمی‌دانستم ایرانی‌ها تا این اندازه فهیم و خانواده‌دوست باشند».
روزه‌داری به عنوان بخشی از هویت مسلمانان در سراسر جهان شناخته شده است اما گرفتن روزه مختص به دین اسلام نیست. در ادیان مختلف و کتاب‌های مقدس مانند، انجیل، کتاب عهد عتیق و جدید، مهابتارا (کتاب مقدس هندوها) به روزه گرفتن اشاره شده است.
در یهودیت نیز چندین مناسبت سالانه وجود دارد که در آن مناسبت‌ها یهودی‌ها روزه می‌گیرند مثلا روزهای توبه. در بین کاتولیک‌ها و اُرتدکس‌های شرقی دین مسیحیت، گرفتن ۴۰ روز روزه قبل از عید پاک مرسوم است.
نقطه مشترک در این مراسم برگزاری جشن در پایان دوره روزه‌داری است که در یهودیت به "یوم کیپور"، در مسیحیت به "عید پاک" و در اسلام به "عید فطر" مشهور هستند.
انتهای پیام/