شعر/ دلداده یِ یک دلبرم وصفی ز جانان میکنم

بُعد منزل چون براه عاشقی درکار نیست/با پرِ دل مقصدم را کوی مَستان میکنم
عید افضل در خَم ابروی دلدار من است/با گل رخسارشان سیر بهاران میکنم
درد و رنج عاقلان و اهل منطق را چنین/با شراب ساغر وی جمله درمان میکنم
یک صباحی نام نیکوی نگارم ذکر بود/حاجِبی گفت این چنین ختمی ز قرآن میکنم
این قلم بی نام او کِی می نگارد واژه ای/لیک با یادش چنین تحریر دیوان میکنم
جای اغراقی نباشد اینکه در هجران یار/چشم گریان را کنون تشبیه باران میکنم
بس که دلدارم سخاوت دارد و آزاده است/پیش از این هر روسیاهی بوده کِتمان میکنم
گفتمش آشفته بینم حال دوران را چرا/گفت همان وقت است که گیسو را پریشان میکنم
درجواب اینکه نِی از کِی چنین نالان بود/گفت از آن دم خیزران را آه سوزان میکنم
جز مسیر درگهش بیراهه هست و انحراف/ هرچه دور افتم از آن تشدید نقصان میکنم
خرقه و سجاده ما را در حجاب اندر گرفت/منزلم زین بعد خرابات خُماران میکنم
طعنه ای روزی زدم سهوا به یک دیوانه ای/صبر اینک بر جفای قوم فرقان میکنم
سجده یعنی اینکه بوسی پای آن معشوق را/خاک پا بوسیدنی تکمیلِ ایمان میکنم
بسته چون صاحبدلان با عشق عهدی در ازل/یک اشارت اندرین غوغا به پیمان میکنم
چون ولایت یعنی ماندن در مدارِ عاشقی/ آن مدارش منتهی بر درب سلطان میکنم
قصه ای از غربت آن نازنین گفتند و من/در غمش دیری ست چاکِ این گریبان میکنم
شعر و شیون راستش تسکین نمی بخشد مرا/غیر اینکه شرح حالِ بی قراران میکنم
آن قَدَر عاشق به راهش خیره اند و منتظر/محضرش را لاله زارِ جان نثاران میکنم
گر بیاید مقدم آن معدن انوار را/همچو کیهان با ستاره ها چراغان میکنم
صبح فردا چون بتابد روی ظلمت های شب/خالقِ خورشید تابان را نمایان میکنم
یادِ ما در بزم عرفانی خویشش میکند؟/من دعا دائم به جان میر عرفان میکنم
 حس شاهی در گدا بودن به کوی دلبر است /خاک پا باشم اگر غرور شایان میکنم
عطر روح انگیز نرگس عالمی در برگرفت/جان فدای زاده یِ نیمه یِ شعبان میکنم...
اللّهم عجّل لولیّک الفرج
کمال لطفی ۹۹/۱/۱۹