شعری در وصف اعیاد شعبانیه

گرفته عالمی را خوش هوایی و صفا یکسر/به یمن روی مولودی نمود آفاق را انور
بدینسان رو نمود امشب خدا آن برگه ی زرّین/برای خود حسین نامی مهیا کرده یک دلبر
به سرّ سجده بر آدم هویدا کرده است علت/که آمد سرور والا، رسیده برترین رهبر
تبسم بر لب احمد که این یکدانه یِ دوران/به تحت آن کساء باشد حسینش پنجمین اختر
کسی که والدین وی علی و فاطمه باشد/بود نایاب یک گوهر زحوض کوثر و حیدر
به حق است گر حسن جانش به عالم فخر بفروشد/کجا دارد کسی چون وی برادر از حسین بهتر
فرج از بهر فطرس ها و فخر عرشیان باشد/همان معراج نورانی همان قنداقه ی اطهر
نوای کودک زهرا برآورد ناله از ابلیس/که شَرّ و شِرک سوزاند دم دردانه چون اخگر
شود با نام او کامت چنان شهد و شکر شیرین/به یادش میرسد عطری ز یاس و نرگس و عنبر
نبوده است و نخواهد بود دگر ارباب همچون او/چه کس از اول و آخر چنین شاهی گداپرور
شکوه و قامتش نازم قیامت میکند هر دم/ از آن چشمان و زلف و رخ نموده خلق یک مَحشر
همان هفتاد و دو عاشق چنان پروانه می ماند/که گرد شمع روی او بسازد نازنین لشگر
چون این مولود همزادی به کرب و هم بلا باشد/به شعبان در پی اش آید ابولفضل و علی اکبر
چو باشد افضلِ خیر و حسین آن جنتِ اعلی/دگر چه احتیاجت بر حدیث و آیه و منبر.

به قلم کمال لطفی
انتهای پیام/