شعر، حافظ هویت و حافظه تاریخی ایرانیان است

به گزارش نصذ، علی ربیعی عصر دوشنبه در آیین بزرگداشت استاد علی نظمی تبریزی در تالار خاقانی خانه فرهنگ تبریز، با تأکید بر جایگاه شعر در زندگی اجتماعی ایرانیان، اظهار کرد: ما به شعر نیاز داریم، زیرا ایران به‌طور عجیبی نوعی زندگی اجتماعی را تجربه کرده که به ماندگاری این سرزمین، حفظ هویت آن و معنا پیدا کردن مفهوم وطن کمک کرده است.
وی با اشاره به نقش شاعران بزرگ در شکل‌دهی به هویت ایرانی، افزود: ایران بدون حافظ، شهریار و شفیعی کدکنی معنایی ندارد و اگر این سرمایه فرهنگی را نادیده بگیریم، دچار نوعی جاکندگی می‌شویم و مفهوم خود را از دست می‌دهیم.
ربیعی ادامه داد: در طول تاریخ، شعر نقش مهمی در عبور جامعه از بحران‌ها داشته است. یکی از بلاهایی که تاریخ ایران با آن مواجه بوده، حمله مغول‌هاست و حتی در دوران معاصر نیز جامعه کودتا را با شعرهای بهار تحمل کرد و آن را در ذهنیت تاریخی خود نگه داشت.
وی با بیان این‌که تجربه شکست‌ها نیز در شعر بازتاب یافته است، گفت: در جنگ‌هایی که شکست خوردیم، حسرتی که برخی شعرها برای ما ایجاد کردند، بخشی از حافظه تاریخی ما شد و این احساسات از طریق شعر به نسل‌های بعد منتقل شد.
دستیار اجتماعی رئیس‌جمهور افزود: امیدواریم حسرت جدا شدن و روایت این تجربه‌ها هنوز هم در کلاس‌های درسی حضور داشته باشد، اما متأسفانه این مفاهیم به‌تدریج کمرنگ شده‌اند.
ربیعی با تأکید بر این‌که تاریخ را می‌توان در شعر دید، اظهار کرد: شاعران در حفظ روح مقاومت در جامعه نقش مؤثری داشته‌اند و ما اشعار عمیق و تأثیرگذاری در این زمینه در اختیار داریم.
وی ادامه داد: حتی با مطالعه شعر و ادبیات تاریخی می‌توانیم چگونگی اندیشه‌ها، نگرش‌ها و شرایط اجتماعی هر دوره را بررسی کنیم و به درک بهتری از زمانه‌های مختلف برسیم.
ربیعی با اشاره به نیاز امروز جامعه و اشعاری که در میان جوانان رواج یافته است، گفت: امروز بیش از هر زمان گذشته به معرفت‌شناسی ایرانی نیاز داریم و شعر یکی از مسیرهای رسیدن به این معرفت است. با شعر است که آدم‌ها آرامش می‌گیرند، روح لطیف می‌شود و انسان می‌تواند سایه‌سار دیگران باشد و در کنار هم زیستن را تمرین کند.
ربیعی با اشاره به نقش شعر در تحولات معاصر، خاطرنشان کرد: در اواخر دهه ۱۳۵۰ نمی‌توان نقش اشعار شاعران انقلابی را کتمان کرد و در دوره‌ای که به انقلاب نزدیک می‌شویم نیز از شعر به‌عنوان ابزار بیان و همراهی اجتماعی استفاده می‌شود.
وی گفت: در طول تاریخ، شاعران زندگی سختی داشته‌اند و در حالی که شعر آن‌ها شور و هیجان را به جامعه منتقل می‌کرد، خودشان اغلب در رنج زیسته‌اند.
زنده یاد علی نظمی ادیب، مشهور به نظمی تبریزی (۱ مهر ۱۳۰۶ – ۲۵ آذر ۱۴۰۲ تبریز) از شاعران ماده‌تاریخ نویس و غزل‌سرای ایران است؛ پدرش حسین‌پاشا از مبارزان مشروطه و میرشکار مظفرالدین میرزای ولیعهد در تبریز بود.
او سرودن شعر را از شانزده سالگی آغاز کرد و شاگرد ملک الشعرای بهار، محمدامین ادیب طوسی و عباسقلی‌خان وقایعی بود. علاوه بر شعر، آثار تحقیقی ادبی نیز از وی به چاپ رسیده که از جمله این آثار می‌توان به تذکره الشعرای منظوم و منثور «دویست سخنور» و «گلشن معانی» (شرح برخی ابیات مشکله فارسی) اشاره کرد.
نظمی تبریزی قریب به ۳۰ سال با شهریار ارتباط صمیمی و نزدیک داشته و همین دوستی باعث گشت تا سال ۱۳۶۷ خورشیدی پیکر محمدحسین شهریار به دست نظمی تبریزی در مقبره الشعرای تبریز دفن شود.
شورای ارزشیابی هنرمندان کشور پس از بررسی آثار شاعران بالای ۶۰سال که دیوان اشعار آنها چاپ شده است، نظمی تبریزی شاعر دوزبانه را به عنوان پیشکسوت شعر و ادب ایران زمین معرفی کرد.
نظمی تبریزی نخستین شاعر آذربایجانی در قید حیات بود که تندیس وی به دست مجسمه‌ساز معروف، احد حسینی ساخته شده و در یکی از میدان‌های تبریز و در نزدیکی محل سکونت و زادگاه شاعر نصب گردید.
وی رئیس انجمن ادبی «بزم سخن» بود که به مدت هفت سال، هر سه‌شنبه در منزل شخصی این شاعر برگزارذمی شد.
نخستین بار، اواخر سال ۱۳۹۳ خورشیدی و پس از چاپ ارج‌نامه‌ای با همین نام، از نظمی‌تبریزی به عنوان «سیمرغ غزل» یاد گردید و در بین استادان و دوستداران فراگیر شد.
مرحوم اصغر فردی، او را شهسوار شعر و غزل فارسی در آذربایجان گذشته و حال می‌داند.
انتهای پیام/