حامد، چه زود رفتی…

گفتم: «حامد جان، امر کن…»
کار بانکی جزئی داشت، اما صدایش چیزی در دل من کاشت — نگرانی، پیش از آن‌که خبری برسد. و چند دقیقه پیش، همان خبر رسید؛ خبر رفتنش… و دلم فرو ریخت.

حامد دوست دوران جوانی‌مان بود. خبر را با هم شروع کرده بودیم؛ او خبرنگار ایسنا بود و من خبرنگار عصر آزادی. ساعت‌ها کنار هم می‌نوشتیم، بحث می‌کردیم، می‌جستیم، و از حقیقت می‌گفتیم. اهل ریا نبود، صریح سخن می‌گفت، و همین صراحت گاهی برایش دردسر می‌آفرید. اما اصالت قلم را هیچ‌گاه فدای مصلحت نکرد.

حامد عزیز، رفیق قلم و صدای روشن تبریز،
باور رفتنت دشوار است. هنوز بوی جوهر خبرهایت در هواست، هنوز تیترهایت در ذهنمان زنده‌اند، و هنوز شور گفت‌وگوهایت در گوشمان می‌پیچد. تو با واژه‌ها زندگی را روایت می‌کردی، حتی وقتی زندگی با تو مهربان نبود.

از تو آموختیم که حقیقت را باید نوشت، حتی اگر تلخ باشد،
و لبخند را باید نگه داشت، حتی اگر خسته باشی.
اکنون که از میان ما رفته‌ای، صفحه‌ای از دفتر رسانه‌ی آذربایجان ورق خورده،
اما نامت در حاشیه هیچ صفحه‌ای پاک نخواهد شد.

آسوده بخواب، مرد واژه‌ها.
ما ادامه خواهیم داد، همان‌گونه که تو آموختی:
با صداقت، با عشق، و با ایمان به روشنیِ قلم.

یادت همیشه با ماست.

انتهای پیام/