نبوغ کودکانه‌ای که مدال برنز تکنوفست ۲۰۲۵ ترکیه را به ایران آورد

به گزارش نصر، اعضای این تیم شامل ایلیار رحمانی (۱۲ ساله، پایه هفتم)، دنا تیموری (۱۱ ساله، پایه ششم)، نواز فتحی‌زاده (۱۲ ساله، پایه ششم) و روشا صفری (۷ ساله، پایه سوم) هستند که با راهنمایی یوسف صفری، مدیر و مربی مؤسسه، توانستند نام ایران و تبریز را در میان صدها تیم جهانی بدرخشند.

در گفت‌وگویی اختصاصی با خبرنگار نصر، این دختران پژوهشگر از تجربه حضور در مسابقات، چالش‌ها، اختراع خود و رویاهایشان برای آینده گفتند.

از تجربه حضور در مسابقات تکنوفست بگویید. احساس‌تان از شرکت در چنین رویدادی چه بود؟
ایلیار رحمانی: تجربه خیلی جالبی بود. همراهی با آقای صفری در این مسابقات باعث شد پا به دنیای جدیدی بگذاریم. با مردم و قوم‌های مختلف آشنا شدیم و از همه مهم‌تر، تکنولوژی‌های جدیدی دیدیم که تا قبل از آن فقط یا در فیلم‌ها دیده بودیم و یا فقط درباره‌شان شنیده بودیم.
دنا تیموری: برای من دنیایی تازه باز شد. چیزهای زیادی یاد گرفتیم و فناوری‌هایی دیدیم که تا به حال از نزدیک ندیده بودم. واقعا تجربه‌ای فراموش‌نشدنی بود.
نواز فتحی‌زاده: وقتی به مسابقات راه یافتیم، تازه فهمیدیم که فناوری دنیا خیلی پیشرفته‌تر از چیزی است که ما استفاده می‌کنیم. برایمان افتخار بزرگی بود که در میان کشورهای مختلف توانستیم مقام سوم و مدال برنز را به دست آوریم.

در این رقابت‌ها، چه کشورهایی حضور داشتند؟
ایلیار: این رقابت علمی که از معتبرترین رویدادهای جهانی در حوزه خلاقیت، فناوری و نوآوری به شمار می‌رود، کشور ترکیه میزبان صدها تیم از کشورهای همسایه مثل افغانستان، پاکستان و همچنین از کشورهای اروپایی مثل آلمان، فرانسه و حتی از آفریقای جنوبی و کشورهای آمریکای جنوبی هم شرکت‌کننده آمده بودند.

وقتی نام تیم‌تان به عنوان برنده اعلام شد، چه احساسی داشتید؟
دنا: حس فوق‌العاده‌ای بود، پر از هیجان و شادی. نتیجه هر تلاشی، هرچقدر سخت، وقتی به ثمر می‌رسد شیرین است. لحظه ای که اشک شوق را به خوبی حس کردم.
نواز: ما تا قبل از این تجربه شرکت در مسابقات بین‌المللی را نداشتیم. تصور نمی‌کردیم در اولین حضور خود مدال بگیریم. وقتی مدال را گرفتیم، احساس غرور و شادی غیرقابل وصفی داشتیم.

 شرکت در این رقابت‌ها چه دستاوردی برای شما داشت؟ چه چیزهایی یاد گرفتید؟
روشا صفری: برای من جالب‌ترین بخش مسابقه رباتیک بود. مخصوصا سگ‌های رباتیکی که درست مثل سگ‌های واقعی راه می‌رفتند، صدا درمی‌آوردند و می‌پریدند که از آن‌ها در عملیات نجات و آتش‌سوزی استفاده می‌کردند.
ایلیار: ما با تکنولوژی‌های زیادی آشنا شدیم مثل ربات‌های انسان‌نما، کالسکه‌های هوشمند و پهپادهای خاصی که کاربردهای عجیب و جالبی داشتند.
دنا: بزرگ‌ترین درسی که گرفتم این بود که نباید از شکست بترسیم. حتی اگر نتیجه دلخواه را نگیریم، نباید تسلیم شویم. ما موقع اعلام نتایج خیلی ناامید بودیم، اما وقتی مدال برنز را گرفتیم، خوشحالی‌مان چند برابر شد.

بزرگ‌ترین چالشی که در مسیر مسابقات داشتید چه بود؟
ایلیار: یکی از سخت‌ترین بخش‌ها برقراری ارتباط با داوران و شرکت‌کنندگان خارجی بود چون باید به زبان انگلیسی صحبت می‌کردیم. اما همین تجربه باعث شد اعتمادبه‌نفس بیشتری پیدا کنیم.
دنا: از نظر من سخت‌ترین بخش، انتقال گهواره به ترکیه بود؛ چون دستگاه بزرگ و سنگین بود و در فرودگاه به‌خاطر مسائل امنیتی خیلی سخت‌گیری می‌کردند. حتی شک کرده بودند شاید چیزی خطرناک مثل بمب باشد از این رو انتقال اختراع به کشور دیگر بسیار زمان‌بر بود.

کمی درباره اختراع‌تان توضیح دهید. ایده و عملکرد آن چگونه است؟
نواز فتحی‌زاده: ما گهواره‌ای هوشمند طراحی کردیم که آغوش گرم مادر را برای نوزاد شبیه‌سازی می‌کند. وقتی کودک تکان می‌خورد، گهواره به‌صورت خودکار شروع به حرکت می‌کند تا نوزاد آرام شود. هیچ موتوری در ساخت آن به کار نرفته و تنها با استفاده از قطب‌های مثبت و منفی آهن‌ربا حرکت می‌کند. این گهواره با برنامه‌ای مخصوص (IoT) از طریق موبایل یا آی‌پد نیز قابل کنترل است.

ایده ساخت این گهواره از کجا آمد و قصد دارید آن را توسعه دهید؟
نواز: ایده از کودکی روشا صفری گرفته شد. در نسخه بعدی می‌خواهیم هوش مصنوعی به گهواره اضافه کنیم تا بتواند حرکات و نیازهای کودک را پیش‌بینی کند. البته در حال حاضر صدای کوچکی هنگام شروع حرکت دارد که در نسخه بعدی برطرف خواهیم کرد.
دنا: قصد داریم دشک گهواره را نرم‌تر کنیم تا نوزاد خواب راحت‌تری داشته باشد. گهواره ما مجهز به دوربین است که با باتری کم‌مصرف کار می‌کند و هیچ ضرری برای کودک ندارد. در آینده می‌خواهیم برنامه‌ای طراحی کنیم که با استفاده از هوش مصنوعی، گریه یا حرکات نوزاد را تحلیل کند و تشخیص دهد آیا گرسنه است، خوابش می‌آید یا ناراحتی دارد.

ارائه پروژه به چه زبانی انجام شد؟
دلا: ما پروژه را به زبان انگلیسی ارائه کردیم و فکر می‌کنم نحوه پرزنت قوی‌مان یکی از دلایل اصلی موفقیت تیم بود.

در مسیر تحقیق از چه منابعی استفاده کردید و چه کسانی شما را راهنمایی کردند؟
ایلیار: ما با کمک آقای صفری، آقای رجب‌زاده و مهندس حاتمی توانستیم ایده را به مرحله عملیاتی برسانیم. ساخت پروژه حدود شش ماه طول کشید و تقریبا بصورت شبانه‌روزی کار می‌کردیم تا به نتیجه برسیم.

این موفقیت چه تأثیری در آینده شما گذاشت؟ می‌خواهید در چه مسیری ادامه دهید؟
نواز: این تجربه باعث شد به فناوری علاقه بیشتری پیدا کنم. دوست دارم کاشی‌های هوشمندی بسازم که با هر قدم برق تولید کند تا بتوانیم مشکل کمبود انرژی را حل کنیم.
دنا: من می‌خواهم خانه‌ای هوشمند طراحی کنم که همه وسایل با صدا یا حرکت دست کنترل شوند؛ زندگی راحت و بدون دغدغه!
ایلیار: هدفم ساخت هواپیمایی است که بدون سوخت بنزینی پرواز کند تا آلودگی هوا از بین برود.
به گزارش نصر، پای صحبت‌های این چهار دختر که می‌نشینی، شور و هوش از چشمانشان می‌بارد. هر یک از این دانش‌آموزان هدفی ویژه برای آینده خود دارد. پسر و‌ دخترانی که با پشتکار، خلاقیت و حمایت مربیان خود توانستند در یکی از بزرگ‌ترین رقابت‌های علمی جهان بدرخشند.
مدرسه «کودک‌شیرین» تبریز اعلام کرده است با تکیه بر تجربه حضور در تکنوفست و با تشکیل تیم‌های جدید در رشته‌های مختلف، قصد دارد حضور پرقدرت‌تری در رقابت‌های بین‌المللی آینده داشته باشد تا پرچم علم و خلاقیت ایران همچنان در عرصه جهانی برافراشته بماند.
انتهای پیام/