«پیدا و پنهان»؛ روایت عکس‌ هایی که هرگز نقاشی نشدند

به گزارش نصر، روایت‌های که در سکوت قاب‌ها جریان دارد، نه تنها بازنمایی طبیعت‌اند بلکه سفری درونی میان خاطره، خیال و واقعیت را برای مخاطب رقم می‌زنند. 
«علی افتخار» عکاس، منتقد و کارشناس سینما، نخستین نمایشگاه عکاسی خود را با نام «پیدا و پنهان» در تبریز برپا کرده؛ مجموعه‌ای از فتوكلاژها كه فراتر از تصوير، مفاهيمی تازه و چندوجهی می‌آفرينند.

چطور به برگزاری اولین نمایشگاه عکاسی خود رسیدید؟
این اولین نمایشگاه عکسی است که من برگزار می‌کنم. من در ابتدا دوره عکاسی را در انجمن سینمای جوان گذراندم و ورودم به انجمن در سال ۱۳۷۰ برای همین دوره بود. بعد از آن، به سمت سینما رفتم و دوره‌های مختلفی را در این حوزه آغاز کردم چون تمرکز اصلی‌ام سینما بود. با این حال، هر زمان فرصت پیدا می‌کردم، از طبیعت، شهر و اجتماع عکاسی می‌کردم. سال‌ها گذشت تا به این فکر افتادم که عکس‌هایم را دسته‌بندی کنم و به شکل «فاین آرت» یا همان هنر زیبا ارائه بدهم. در این نمایشگاه، ۲۲ قطعه عکس در اندازه‌های مختلف به نمایش گذاشته‌ام که با شیوه فاین‌آرت کار شده‌اند و موضوع اصلی آنها طبیعت است.

چرا نام «پیدا و پنهان» را برای نمایشگاه انتخاب کردید؟
این عنوان به عکس‌هایی برمی‌گردد که در نمایشگاه وجود دارند. چون این آثار رئال و کاملاً واقعی نیستند؛ فتوكلاژ و مونتاژ روی آنها انجام شده و با شیوه فاین‌آرت آماده شده‌اند. این تکنیک باعث می‌شود که عکس، مفهومی تازه پیدا کند. در نگاه اول، ممکن است مخاطب چیزی آشکار ببیند، اما در عمق تصویر، مفهومی پنهان نهفته است؛ معناهایی که حتی ممکن است فراتر از نگاه من به عنوان عکاس باشند.

شیوه کار شما بیشتر مفهومی است یا بازی با فرم؟
در واقع هر دو. این عکس‌ها نوعی بازیگوشی من با فرم و رنگ در عکاسی هستند. برای من هر کدام از این آثار جایگاه خاصی دارد. مثلاً عکسی هست که سیاه‌وسفید است و درخت‌هایی را در برف نشان می‌دهد؛ این یکی از عکس‌های مورد علاقه من در نمایشگاه است.
 

فکر می‌کنید این نمایشگاه چه تاثیری در حوزه فرهنگی و هنری تبریز دارد؟
به نظرم برگزاری چنین نمایشگاه‌هایی به رشد آگاهی در حوزه عکاسی و فرهنگ و هنر کمک می‌کند. این آثار حاصل تجربه‌ها و کشف و شهود من در این مسیر هستند. وقتی این کارها به نمایش گذاشته می‌شود، علاقه‌مندان می‌آیند، نظر می‌دهند و گفت‌وگو شکل می‌گیرد. همین تبادل نظر می‌تواند برای جامعه عکاسان مفید باشد.

چه نهادی از برگزاری این نمایشگاه حمایت کرده است؟
اسپانسر این نمایشگاه، سازمان فرهنگی اجتماعی ورزشی شهرداری تبریز است. امیدوارم نمایشگاه بازتاب خوبی داشته باشد و بازدیدکنندگان نقد و نظرهایشان را با من در میان بگذارند. این بازخوردها برایم مهم است چون نشان می‌دهد کارم کجا پررنگ و کجا کم‌رنگ است و می توانم ضعف هایم را تقویت کنم.

ریشه علاقه شما به عکاسی از کجا آمده است؟
این علاقه به عکاسی از کودکی در من شکل گرفت. آن زمان به شدت به نقاشی و تصویر کردن آنچه می‌دیدم علاقه داشتم. این نمایشگاه در واقع روایتی است از نقاشی‌هایی که هرگز کشیده نشدند اما در قالب عکس مجال تولد یافتند؛ عکس‌هایی که نه تنها به عنوان تصویر، بلکه همچون روایت‌هایی درونی و چندوجهی دیده می‌شوند.

«پیدا و پنهان» چه مفهومی برای شما دارد؟
برای من، این مجموعه بازگشتی است به ریشه‌های علاقه‌ام به نقاشی؛ تلاشی برای بازنمایی چیزی که روزی قرار بود نقاشی شود، اما حالا در قالب عکس و فتوكلاژ جان گرفته است. این آثار ترکیبی از واقعیت و مفاهیم انتزاعی‌اند؛ شکستن مرزهای سنتی عکاسی و خلق گفت‌وگویی تازه میان فرم و محتوا، میان رؤیت‌پذیر و ناپیدا. در این آثار، دوربین همانند قلم‌مویی عمل می‌کند که پاسخ پرسش‌های درونی و راهی برای شناخت بیشتر خویشتن است.

سخن پایانی؟
هر تصویر، برای من تنها یک عکس نیست؛ بلکه تجربه‌ای شخصی و ساختاری تازه از جهان بیرون است. این قاب‌ها سکوت دارند اما سخن می‌گویند؛ مخاطب را به مشارکت در کشف معنا دعوت می‌کنند. امیدوارم کسانی که این آثار را می‌بینند، روایت خودشان را از «پیدا و پنهان» بسازند.
انتهای پیام/