پزشکی؛ منشور سفیدی که امید را هفت‌رنگ می‌کند

در وادی خبرنگاری، تقدس پزشکی را در مصاحبت با پزشکی دریافتم که پیوند عضو را با عشق در تبریز رشد می داد و پدرانه با فرزندان معنویش که زندگی را دوباره به آنها بخشیده بود، در قاب دوربین ما، این محبت را با مردم شریک می شد.
 پای درد و دل پزشکان نشسته و از چالش های جانی و مالی آنها بسیار شنیده ام، در اتاق‌های کوچک درمانگاه‌ها و مطب های شلوغ، مورد اخاذی قرار گرفتن ها، از فشار زندگی مردم، گریستن و درد آنها را به جان خریدن ها... بعضی وقت‌ها روایت‌شان، شبیه داستان قهرمانان است. گاهی هم قصه‌های تلخ بی‌مسئولیتی...

می گویند هر گردی، گردو نیست. در کنار قهرمانان، کسانی هم هستند که به قول جامی «نه از تاک نشان ماند و نه از تاک‌نشان»؛ پزشکانی که پول برایشان از شرافت سوگند نامه چرب تر است و جریان خاموش و فرو ریزنده «زیر میزی ها» در میان، کمر ملتی که عزیزشان را در بند بازی مرگ و زندگی، به علم پزشک می سپارند، خم می کند. 
با همه این‌ها، نمی‌توان چشم بر حقیقت بست؛ کیست که انکار کند در روزهای سیاه کرونا، همان روزهایی که خیابان‌ها بوی ترس می‌داد و ماسک، از جان عزیزتر شده بود، پزشکان و کادر درمان بودند که ماندند. 

بعضی‌شان حتی وقت آخرین خداحافظی را با خانواده‌شان نداشتند. در آن روزها که مرگ، بر دیوار کشور سایه خوف افکنده بود ، آن‌ها علم و شرافت را سپر ملت کردند و ایستادند. کیست که پزشکان شریفی را نشناسد که با بزرگواری و شرافتشان لکه‌های سیاه ننگ این حرفه را پاک کنند. آن‌ها فانوس‌هایی‌اند که وقتی همه‌جا خاموش است، راه را روشن می‌کنند. 
«پزشکی»، اگرچه حرفه‌ای است که مثل خیلی از حوزه های دیگر اجتماعی، سیاه و سفید را کنار هم دارد، اما در اینجا، پزشکی منشوری است که سفیدی صداقت عالمانه را به هفت رنگ امید بدل می کند و جایگاهش آن‌قدر بلند است که هیچ نردبان مخربی، نمی تواند این ستون عرش را به فرش بکشاند. 
انتهای پیام/