با قلمِ جسارت و لنزِ شهامت،آنجا ایستاده‌اندآنها

نه با سلاحِ نیروی نظامی، که با قلمِ جسارت و لنزِ شهامت. آنها که در میان بارانِ تخریب، با دوربینی در دست و قلبی سرشار از عشق به وطن، حقیقت را از زیر آوار بیرون می‌کشند.
هر قدمشان در خیابان‌های محاصره‌شده، یک اعلامیهٔ مقاومت است. هر کلمه‌ای که می‌نویسند، یک گلولهٔ معنوی به سوی دیوارهای تاریکیِ تبلیغات کذب.
آنها نه تنها شاهد، که راویِ تاریخِ زنده‌اند. در لحظه‌ای که دشمن فکر می‌کند با بمبارانِ صدا و سکوت، حقیقت را خفه کرده، آنها با صدایی آرام اما محکم، از زیر خرابه‌ها فریاد می‌زنند: ما هستیم. ما می‌بینیم. ما می‌گوییم.
خبرنگار مقاومت، فرشته‌ای نیست با بال، بلکه انسانی است با دلِ فولاد. دلی که می‌لرزد از دردِ جنگ، اما می‌ایستد در برابر ترس. چشمانش اشک می‌آورد برای کودکی که زیر آوار گرفتار شده، اما دستش را بلند می‌کند تا تصویرش را به جهان نشان دهد. او نه برای شهرت، نه برای پاداش، که برای آن حقیقتِ بی‌پناه می‌جنگد که دشمن می‌خواهد بپوشاند.
در تاریکیِ شب‌های بی‌برق، با گوشیِ کم‌باتری و قلبی پر از ایمان، پیامِ امید را به گوش جهان می‌رسانند.
هر خبرشان، یک سنگ به ساختمانِ دروغ می‌زند. هر گزارششان، یک شاهد زنده از ایمانِ مردم به زندگی است.
آنها، راویانِ خون‌ریزی‌های ما، شاهدانِ شجاعتِ مادران و پسرانی که در برابر دیوارِ مرگ می‌ایستند. آنها که با کلمه، سپرِ حفاظت می‌سازند، و با تصویر، جنگندهٔ بی‌سلاح.
خدایا، سایه‌بانِ این دل‌های بی‌ترس باش. آنها را که در میانِ آتش، نور می‌آفرینند، از هر گلوله و توطئه حفظ کن. چون خبرنگارِ مقاومت، تنها حاملِ خبر نیست، بلکه حاملِ وجدانِ جهان است.
و تاریخ، نه نامِ سلطه‌گران را خواهد نوشت، که نامِ این راویانِ بی‌باک را، که در تاریک‌ترین شب‌ها، به حقیقت پناه بردند و به مردم جهان گفتند: این‌جا، مردم مقاومت کردند.
 
علیرضا نظری اسفنگره
انتهای پیام/