نگاهی تحلیلی به اظهارات لیبرمن/ وسواس انتقام یا اعتراف به شکست؟  

لیبرمن با اذعان به آن‌که ایران در پی انتقام از اسرائیل است، عملاً اعتراف می‌کند که ضربه‌ای راهبردی به رژیم صهیونیستی وارد شده و اکنون تمام تمرکز تل‌آویو نه بر پیروزی، بلکه بر جلوگیری از تکرار آن ضربه است. در شرایطی که او از «وسواس انتقام» در ایران سخن می‌گوید، باید پرسید: آیا این وسواس، واقعیتی گریزناپذیر از موازنه جدید قدرت در منطقه نیست؟
سخنان او درباره ضرورت «پیش‌دستی» نظامی، ناظر بر یک حقیقت تلخ برای اسرائیل است: بازدارندگی سابق دیگر کار نمی‌کند. ایران نه‌تنها در برابر عملیات‌های رژیم صهیونیستی ایستادگی کرده، بلکه توانسته پاسخ‌های مستقیم و غیرمستقیم بدهد؛ امری که تا چند سال پیش برای تحلیل‌گران صهیونیستی، قابل تصور نبود.
از سوی دیگر، لیبرمن در اعترافی کم‌سابقه، از خطر موشک‌های بالستیک ایران سخن می‌گوید و هشدار می‌دهد که اگر به‌جای ۲۶ موشک، ۲۶۰ موشک شلیک می‌شد، فاجعه‌ به بار می‌آمد. این جملات بیش از آن‌که هشدار به داخل باشد، تلاش برای تحریک فضای بین‌المللی علیه ایران است، در حالی که افکار عمومی جهانی به‌خوبی می‌داند مبدأ اصلی بحران در منطقه، سیاست‌های تهاجمی و اشغال‌گرایانه خود رژیم صهیونیستی است.
مهم‌تر از همه، بخش پایانی سخنان لیبرمن یعنی تمرکز موساد بر «تغییر حکومت در ایران»، عمق درماندگی استراتژیک رژیمی را نشان می‌دهد که دیگر از قدرت نظامی خود ناامید شده و بار دیگر به پروژه‌های نخ‌نما شده‌ی نفوذ و براندازی چنگ می‌اندازد. پروژه‌هایی که در طول چهار دهه اخیر بارها شکست خورده و نه تنها نتیجه‌ای نداشته‌اند، بلکه به انسجام بیشتر داخلی در ایران انجامیده‌اند.
در جمع‌بندی باید گفت، اظهارات لیبرمن نه صرفاً تهدید است و نه فقط تحلیل؛ بلکه آینه‌ای تمام‌نما از هراس و ناامیدی یک رژیم در مسیر افول است. رژیمی که بیش از همیشه، نسبت به آینده خود احساس ناامنی می‌کند و برای پوشاندن ضعف‌های خود، به زبان تهاجم پناه می‌برد. اما این زبان دیگر شنونده‌ای ندارد؛ نه در تهران، نه در منطقه و نه حتی در میان متحدان سنتی غربی.
انتهای پیام/