این تماس‌ها جان مردم را به خطر می‌اندازند

به گزارش نصر، در آن لحظه‌ای که همه چیز فرو می‌ریزد دیوار خانه‌ای در آتش، نبضی که در سینه کند می‌تپد، یا کودکی که در آغوش مادرش بی‌جان افتاده تنها یک شماره می‌تواند نجات‌بخش باشد؛ همان سه رقمی که مردم، با اضطرابی بی‌پناه، بر آن تکیه می‌کنند: ۱۱۵، ۱۲۵ این خطوط، فراتر از سیم و موج، حامل امیدند؛ جاده‌ای برای عبور از بحران به آرامش، پلی میان زندگی و مرگ.اما این مسیر حیاتی، گاه با بازی کودکانه‌ای از سر بی‌مسئولیتی یا طغیانی از ناآگاهی قطع می‌شود. تماس‌های غیرواقعی، شوخی‌های بی‌مزه، یا مزاحمت‌هایی از سر بی‌کاری، نه‌فقط خطوط تلفن را اشغال می‌کنند، بلکه فرصت نجات را از دست‌های پراضطرار مردم می‌ربایند. در کشوری که هر ثانیه می‌تواند تفاوتی میان بودن و نبودن رقم بزند، این تماس‌ها نه یک خطای ساده، بلکه تهدیدی تمام‌عیار برای جان انسان‌هاست.

سامانه‌هایی که ستون‌های نجات‌اند
احمد موقری معاون اجتماعی و پیشگیری از وقوع جرم دادگستری استان آذربایجان‌شرقی با اشاره به جایگاه حیاتی سامانه‌های خدمات اضطراری گفت: شماره‌هایی مانند ۱۱۵ و ۱۲۵، امروز بیش از آن‌که اعداد باشند، تبدیل به میراثی از اعتماد عمومی شده‌اند. این سامانه‌ها امیدی هستند برای مردمی که در آستانه‌ی فروپاشی‌اند؛ اما مزاحمت‌های تلفنی، همچون موریانه، این بنیان را می‌جوند و از درون تهی می‌سازند.
وی ادامه داد: وقتی منابع عملیاتی ما به مأموریت‌های کاذب فرستاده می‌شوند، در واقع بخشی از توان ملی برای نجات جان‌ها هدر می‌رود. این دیگر فقط یک مزاحمت نیست؛ یک تهدید عمومی است.

آماری که تأمل‌برانگیز است
موقری، کارشناس ارشد حوزه آسیب‌های اجتماعی، با استناد به آمارهای رسمی، تصویر نگران‌کننده‌ای ترسیم کرد: حدود ۷ درصد تماس‌های اورژانس و بیش از ۷۶ درصد تماس‌های ورودی به سامانه آتش‌نشانی، غیرواقعی، بی‌مورد یا حتی مزاحمت‌آمیز هستند. این یعنی در هر شبانه‌روز، هزاران تماس بی‌اثر، سیستم امدادی کشور را اشغال می‌کند؛ تماس‌هایی که می‌توانند درست در لحظه‌ای سرنوشت‌ساز، امدادگران را از رسیدن به یک فرد واقعاً نیازمند بازدارند.
وی اضافه کرد: این آمار فقط عدد نیست؛ پشت هر تماس واقعی که به دلیل مزاحمت بی‌پاسخ می‌ماند، شاید کودکی از دنیا برود، یا بیماری دچار ایست قلبی شود. این پیامد، شوخی‌بردار نیست.

دشواری‌های برخورد قضائی و خلأ بازدارندگی
معاون دادگستری استان با اشاره به ضعف‌های موجود در پیگیری قضائی چنین مواردی گفت: گرچه قانون برای مزاحمت تلفنی مجازات تعیین کرده، اما در عمل، برخورد با این افراد گاه با پیچیدگی‌هایی روبروست: از جمله پایین بودن سن تماس‌گیرنده، اختلالات روانی، یا نبود شواهد کافی برای اثبات سوءنیت. همین خلأها، دست قانون را در برخورد قاطع می‌بندد.
موقری با اشاره به پیشرفت‌های موجود در حوزه هوش مصنوعی گفت: امروز می‌توان با کمک الگوریتم‌های یادگیرنده، تماس‌های پرتکرار و مشکوک را در لحظه شناسایی کرد و به‌جای اشغال خط، آن‌ها را در یک فضای مجازی تحلیل و فیلتر نمود. همچنین ایجاد یک پایگاه داده مشترک میان نهادهای امدادی و قضائی، می‌تواند سابقه تماس‌ها را رهگیری کرده و امکان پیگیری حقوقی را تسهیل کند.
وی همچنین بر ضرورت اجرای برنامه‌های آموزشی در مدارس، رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی تأکید کرد.

ریشه در جامعه است، نه در سیم‌کشی تلفن
نادری، جامعه‌شناس و استاد دانشگاه، با نگاهی آسیب‌شناسانه، افزود: تماس‌های مزاحم، ریشه در ضعف فرهنگ عمومی، نبود آموزش در سطح مدارس، و خلأ احساس مسئولیت اجتماعی دارند. ما با پدیده‌ای مواجه‌ایم که بیش از آنکه فنی باشد، فرهنگی است. آموزش‌وپرورش باید از سنین پایه، معنا و مسئولیت تماس با خطوط اضطراری را به نسل آینده آموزش دهد.
صدای زندگی را از زنگ مزاحمت جدا کنیمتلفن‌های اضطراری، پل نجات‌اند؛ اجازه ندهیم این پل با آوار بی‌مسئولیتی فرو بریزد.تنها با هم‌افزایی تمام‌قد دستگاه‌های امدادی، قضائی، آموزشی و فرهنگی است که می‌توان این تهدید خاموش را مهار کرد؛ تا سامانه‌های امدادی ما در لحظه نیاز، فقط یک صدا را بشنوند: صدای زندگی.
انتهای پیام/