نبض هنر در خیابان؛ گفتگو با هنرمند خیابانی

به گزارش نصر، هنرهای خیابانی، یا همان بساط کردن هنرمندان در فضاهای عمومی، پدیده‌ای رو به رشد است که مرزهای میان هنر و مردم را درهم می‌شکند که در پایتخت بسیار جا افتاده است. اینکه هنرمند با دسترسی بی‌واسطه به مخاطب عام، فرصتی را برای آشنایی مردم با سبک خاص هنری اش فراهم می‌کند. در تبریز نیز هنرمندان جوان با جسارت و خلاقیت خود، این مسیر را گشوده‌اند.
این روز ها در گذار از پیاده راه ها، هنرمندی را می بینم که از نفس مایه می گذارد و می نوازد. هنرمند دیگری با ذوق به معرفی آثارش بر روی بساط سفید رنگش می پردازد و طاقچه یکی از دیوارهای عمارت ساعت را میزبان نمایشگاهی کوچک می بینم؛ هنرمندی که با بساطی ساده، نقاشی‌های سبک کوبیسم خود را به خیابان آورده و من تصمیم میگیرم با او در گالری بی واسطه خیابانی اش گفتگو کنم. 
وقتی به سراغ «همایون پریزاده» رفتم، او را در لحظات آغازین روز کاری‌اش می دیدم؛ ایستاده در نقطه ای درست مقابل بساطش، غرق در تماشای آثارش، گویی عواطف گذرانده شده را مرور می‌کرد. او که پیش از این یک بار در گالری استاد میرعلی تبریزی نمایشگاه برپا کرده، حال خیابان را برای ارائه هنر خود برگزیده بود. 
او نقاشی هایش را زبان بیان احساساتش خواند؛ نقاشی‌هایی که  به نوعی در سبک کوبیسم، ترکیبی از یک حس انسانی را با اشکالی روایت می کنند که در طبیعت، اشیا و هرآنچه می‌بیند، موجود اند. 
او می گفت هنر در وجودش غل می زند و همین شور درونی، او را به خلق اثر با ساده‌ترین متریال‌ها سوق می دهد. آثار او، نقاشی‌هایی بر روی کاغذ هستند که با شاسی چوبی تقویت و با تلق لمینت شده‌اند تا در برابر آسیب های محیط خیابان مقاوم باشند. این هنرمند جوان، برای خلق هر اثر، زمان متفاوتی صرف می‌کند و با توجه به ایده‌ها، گاهی بیش از یک روز زمان خرج اثر احساسی اش می کند. در نقاشی ها با استفاده از خودکار و هایلایت، رنگ را در کنار ایده‌هایش جایگذاری کرده و به اثری منحصربه‌فرد تبدیل شان می‌کند.

رسالت هنرمند خیابانی: آشنایی مردم با هنر
پریزاده درباره انتخاب خیابان برای ارائه آثارش اذعان داشت که قبل از بساط کردن، چیزهای منفی در این مورد می‌شنید اما نزدیک چهار ماه است که در اینجا، نقاشی‌هایش را بر طاقچه یکی از دیوارهای عمارت ساعت می‌چیند و معتقد است وقتی مردم هنرمندی را بشناسند، استقبال معنوی و مادی بیشتری از او دارند، هرچند هنوز مردم ما با نقاشی چندان ارتباط شایسته ای ندارند و با سبک‌های خاص که حرفی برای گفتن دارند، کمتر از  آثار رئال و پرتره ها ارتباط می گیرند.
پریزاده رسالت اصلی خود را چیزی فراتر از فروش بر شمرد و گفت که رسالتش، بیشتر معرفی آثار هنری به مردم است و با وجود اینکه فروش خوبی ندارد، اما بر این رسالت خود پافشاری می‌کند. 
«مردم ما حق این را دارند که با آثار هنری و فکر هنری آشنا شوند و خو بگیرند و احساس نزدیکی کنند.» 
با دیدن هنرنمایی هایی که صحنه پیاده راه هایمان را از سنگفرش صرف خارج می کنند، در میابم که این دموکراتیک کردن هنر، مرزهای ذهنی و فیزیکی گالری‌ها و موزه‌ها را در هم می‌شکند و هنر را به بطن جامعه می‌آورد. بساط‌های هنری، به خصوص در شهرهایی با غنای فرهنگی و هنری کلانشهر تبریز، می‌توانند به تقویت هویت بصری شهر و بالا بردن ذائقه هنری عمومی کمک کنند. 
وقتی مردم روزانه با هنر در تماس چشمی باشند، درک قلبی و منطقی آن‌ها از زیبایی و خلاقیت بالا می رود، دل پر از ایده و سرشار از شور هنرمندان را درک می کنند و به دور از مشکلات اقتصادی و اجتماعی، با ساز هنرمند، ساز دل کوک می کنند، بوم‌ های خاک گرفته روحشان را رنگین می‌کنند و با دستان خود، بدلیجات و سایر آثار هنری دستی را لمس کرده و خلاقیت در وجودشان دوباره بر افق وجدانی که این روزها گرفتار روزمرگی هاست، می طراود. 
امید که با همراهی شهرداری تبریز که با نگاه فرهنگی و هنری، پا به میدان خدمت گذاری نهاده، پیاده راه های تبریز بیش از آنکه مأمن دست فروشان با بساط های پهن بد شکلی که انگار از فروشگاه ها طرد شده اند، باشد، فضایی برای نمایش گرایشات مختلف هنری برآمده از دل هنرمندان پیر و جوانی باشد که همواره در در مرداب فرهنگی هنری این شهر، دست و پا می زنند تا بلکه خود را از این سطح، بالا بکشند. 
انتهای پیام/