سیمرغ ما مهر شما در برابر بی مهری هیأت داوران است  

مردم عزیزم  
امسال پس از هشت سال از ساخت بیست و یک روز بعد با کلی دلتنگی و در آستانه ی چهل سالگی دوباره توانستم در گوشه گوشه ی این شهر کنار شما روی صندلیهای سینما بنشینم و اثری را که با پوست و گوشت و استخوانم به جشنواره رسانده بودم با شما به تماشا بنشینم با شما به پرده ی جادویی خیره شوم و نفس های گرمتان را آن لحظه که در سینه ها حبس میشود صدای ضربان قلبهای عزیزتان را آن لحظه که بالا میرود و برق اشکهای آرامتان را آن لحظه ها که احمد پیران از چاه خودخواسته اش بیرون می آید ببینم و اشک بریزم و خدای را بابت حال خوبتان بعد از روشن شدن چراغ ها شاکر باشم این همه ی آن چیزی ست که یک سینماگر از جهان میخواهد و چقدر در این چندروز سرشار شدم از مهر و حمایت بی نظیرتان از «ناتوردشت در برابر بی مهری مطلق هیأت داوران و همین بود سیمرغ من و همکاران عزیزتر از جانم  
در پایان دست همه ی شما مردم و منتقدین و اساتید عزیزی که با زبان و قلم هایتان از «ناتوردشت» حمایت کردید و یا با نقدهایتان ضعفهایمان را گوشزد کردید به گرمی میفشارم و قدردانم به امید دیدارتان در اکران عمومی  
سید محمدرضا خردمندان  
۲۲ بهمن ۱۴۰۳

انتهای پیام/