زخم‌های کهنه در تهران سرباز کرد؛ هواداری یا هولیگانیسم؟

دیدار تیم های تراکتور و پرسپولیس در حالی روز یکشنبه در استادیوم آزادی تهران برگزار شد که این دیدار هم همانند بازی های گذشته بیشتر از بازی فوتبال به یک جنگ تمام عیار شباهت داشت و هواداران تهرانی که سابقه خوبی در میزبانی از تیم های مختلف تاکنون از خود نشان ندادند، بازهم اقدام به فحاشی، سنگ اندازی و توهین های قومیتی در این استادیوم کردند؛ اتفاقی که در دیدار های مختلف این تیم با رقبای دیگر بارها تکرار شده است و اصالت و هویت هر ملتی در این ورزشگاه مورد اهانت قرار می گیرد؛ بدون آنکه کک احدی در هیات فوتبال دو استان و از آن بزرگتر در فدراسیون فوتبال گزیده شود.
هر مسابقه بزرگ فوتبال در اقصی نقاط جهان حساسیت ویژه ای دارد و برگزار کنندگان چنین مسابقاتی تمام شرایط را فراهم می کنند تا حساسیت تنها به چمن سبز بازی محدود شود اما در ایران برعکس شرایط به گونه ای پیش می رود که تمامی اتفاقات در سکوها رخ می دهد.
متاسفانه فضای استادیوم فوتبال در تهران به میدانی برای تخلیه روانی و بروز خشونت تبدیل شده است و این رفتارهای زشت و ناپسند نه تنها به فوتبال ایران لطمه می‌زند، بلکه به اعتبار و حیثیت هواداران دو تیم نیز خدشه وارد می‌کند.
توهین‌های قومیتی و فحاشی‌های ناموسی، اعمالی غیرقابل قبول و مغایر با اصول اخلاقی و انسانی هستند و در حالیکه ورزش باید مکانی برای اتحاد و همدلی باشد تبدیل به محلی برای تفرقه و نفرت‌پراکنی شده است.
البته نباید از گزارشگری خیابانی هم به سادگی در این دیدار به راحتی عبور کرد چراکه این گزارشگر با حمایت های آشکارانه از تیم تهرانی  ۹۰ دقیقه تمام روی اعصاب تماشاگران راه رفت و نشان داد صدا و سیمایی که باید در اختیار کل کشور باشد محدود به گروه های خاص شده است.
با این حال بایستی منتظر ماند و نتیجه قضاوت در خصوص این دیدار را از سوی فدراسیون فوتبال مشاهده کرد که بازهم تبعیض ها علیه تیم تبریزی تداوم خواهد داشت یا اینکه بالاخره افسار چنین اتفاقات غیر ورزشی در ایران کشیده خواهد شد.
انتهای پیام/