پرورش خلاقیت کودکان در سایه مهارت مربی هنرمند

به گزارش نصر، می پرسم "خودمان هایتان "چه شکلیست؟ بلندتر می خندند... معتقدم "من زندگی را دوست دارم"  تنها یک جمله نیست. این حق هر کودکی است که در مواجهه با آینه و چهره ی واقعی اش به آن برسد.
به گزارش نصر، «مهتاب علی آبادی» نقاش و تصویرگر تبریزی که آثار متنوع هنری و سبک خاص او را در نمایشگاه هایش شاهد بودیم، این هفته در گالری ایرانی با آثار هنرجویان خود، میزبان دل و نگاه مخاطبین و هنر دوستان است.
او بچه ها را نقاش و تصویرگر شمرده و می گوید: چیزی که باعث می شود این بچه ها نقاش تر شوند، زاویه ی دید متفاوتشان است‌. آن ها بی تکلف زندگی می کنند و برخورد ساده تری با اتفاق ها دارند. به زبان ساده تر" امر مواجهه "را دستکاری نکرده و برای پذیرفتن اتفاق ها، تشریفاتی برخورد نمی کنند و چون جهان دیداریشان خالی از تصنع است، به راحتی تصاویر را از بر می کنند و به وقت نیاز اطلاعات تصویری را بازیابی کرده و با خلاقیت نشان می دهند.
این هنرمند می گوید: نقاش تر شدن به زعم من که سالهای سال است با نقاشی عجینم، دیدن ظرافت های خاصی از هر اتفاق است. پی بردن به فلسفه وجودی چیزهایی است که از کنارشان ساده می گذریم و تفکر عمیق در لایه های نادیده از زندگی و کشف آنها است.
«علی آبادی» در این نمایشگاه کوشیده داستان خوان ماهری برای بچه ها باشد: فکر کردن یک بزرگسال با بچه ها، انطباق اطلاعات تصویری نو و تجربیات قدیمی است که طی سطر به سطر داستان خوانی در طول کلاس ها رقم می خورد. این نمایشگاه حاصل داستان خوانی های من و هنرنمایی بچه هایی است که خود را خالق جهان نقاشی شان می دانند و یادگرفته اند که در نقاشی می شود با هراتفاقی دوست تر شد.
وی در خصوص تعداد هنرجویان و تکنیک نقاشی ها می گوید: در این نمایشگاه ۷ نفر از هنرجویان خردسال من از رده ی سنی  ۸ تا ۱۳ سال شرکت کرده اند. نقاشی ها با مداد شمعی روی مقواهای چکشی و گاهی مقواهای مشکی فابریانو کار شده اند. برخی آثار به صورت کولاژ هستند. انتخاب رنگ مشکی مقواها برای یادگیری هر چه بیشتر کنتراست و تضاد تیره و روشنی بسیار کار آمد است. 
او از تجربه ۳ سال کار کردن با بچه ها بر پروژه نمایشگاهی و گزینش آثار آنها برای پروژه نمایشگاه می گوید و اینکه هر هنرجوی خردسال برای وی از همان ابتدای آموزش، یک هدف بزرگ است که به نمایشگاه ها و جشنواره ها در سطح بالاتر ختم خواهند شد.

 

«کلاس های من صرفا کلاس آموزش نقاشی نیست و سعی ام بر این است که از آموزش خشک و کلیشه ای فاصله بگیرم. ساعات نقاشی ما به آشنایی با داستان های کودکانه مختلف، قرار گرفتن در مسیر تفکر در مورد یک رویداد، یادگیری گفتگو و تفسیر و آموختن تکنیک های نقاشی می گذرد که با لذت همراه است.»
وی افزود: در این مورد معتقدم کلاس نقاشی برای رده خردسال باید پر از مهارت آموزی در زمینه های مختلف باشد. من با بچه ها به شیوه ی کلمه و داستان، بازی می کنم و هدفم حفظ سیال ذهن بچه هاست. باید در آن واحد در فضاهای چند بعدی قرار بگیری و کاراکترهای مختلف را برایشان مجسم کنی. هر قدر که تجسم و تخیل کودک پرورش پیدا می کند، دنیای تصویری بزرگتری را برای خود شکل خواهد داد.

به جای یاد دادن کلیشه ها باید به آموزش تکنیک های مختلف پرداخت
وی تشریح می کند: من فارغ التحصیل رشته ی نقاشی ام و در تمام این سالها یادگرفته ام که باید از خلاقیت هر ادمی مراقبت کرد. اعمال سلیقه های شخصی از هر هنرمند خردسال، یک ماشین کپی می سازد. برای مثال یک صندلی درشکل و فرم شناخته شده اش ،یک صندلی است اما هزاران آدم می توانند این صندلی را به شکل های مختلف ببینند و باور کنند .جهان نقاشی و هنر با تفاوت زوایای دید هست که معنا پیدا می کند و هر انسانی در مقام معلم در مرحله ی اول باید مراقب فردیت و زوایای فکری و دیداری هنرجویش باشد. 
این دانش آموخته نقاشی در کلام آخر، آموزش بچه ها را دشوار خواند: این کار دشوار است چون از هر طرف باید مراقب ذهن بچه ها بود در نتیجه تخصص می طلبد و به زعم من، مربیان نقاشی به لحاظ تئوری و عملی باید سواد این کار را داشته باشند. دست کم مطالعه در این وادی کار یک مربی را راحت تر خواهد کرد. در تبریز من شاهد آموزش های اشتباه مربیان هستم که تباه کننده است. 

این گزارش حاکی است، هامون اصل عبداللهی سردرود، آنلی زارع پور اقدم، باریش خلیل زاده ثانی ملکی، رها فکری قراملک، بابک عالی بیگی، ستیا مقدمی و سلدا میر جلالی از کودکان خلاق شرکت کننده در این نمایشگاه هستند که در مصاحبه با خبر نگار نصر، از دنیای ذهنیشان می گویند که در کلاس های «خاله مهتاب» پرورش یافته و آنها در پرواز  در آسمان فراخ هنرمندانه ذهنشان، هر آنچه به آن علاقه دارند را گزیده و روی صفحه نقاشی می آورند. 
تکنیک هایی که با آن ها کار کرده اند، برای یکی جذاب است و برای یکی محدود کننده ولی با این همه، نقاشی های گروهی این هنرجویان، متفق القول مورد علاقه همه آنها بود چرا که هم فکری آنها با هم، نقاشی را هیجان انگیز می کرد. 
عکس هامون 
هامون اصل عبداللهی، یکی از این کوچولو های خلاق،  در مقایسه این کلاس خلاقانه نقاشی با کلاس های نقاشی در مدرسه می گوید: فرقی که دارند این است که در مدرسه الگویی روی تخته کشیده می شود که از ما می خواهند عین آن را بکشیم ولی در این کلاس ها هرچه می خواهیم می کشیم. گاهی تکه های داستانی را می کشیم و هیجان بیشتری در شخصیت های مختلف می بینیم که نقاشی کشیدن را لذت بخش می کند. 
به گزارش نصر، آنچه در اینگونه نمایشگاه ها اهمیت میابد، ادراک والدین از هنر خلاقه فرزندانشان است که آنها را در این مسیر به درستی هدایت می کنند. 
عکس
در این راستا با «پری اشتری» مادر هامون گفتگو کردیم. وی معتقد است والدین بایداستعداد واقعی بچه را ببینند و کمبود ها و ارزوهای ناکام خود را به فرزندانشان تحمیل نکنند. هر مهارتی از سن پایین آموخته شود، مشخصا بهتر است ولی به نظرم تشخیص صحیح استعداد و علاقه فرزند، اهمیت بیشتری دارد.
وی ویژگی خاص کلاس های استاد مهتاب علی آبادی را در همین پرورش خلاقیت توصیف می کند: 
ایراد اکثر کلاس های نقاشی امروز این است که کلیشه ای و با ارائه الگو پیش می روند و این باور به والدین هم القا شده است که اگر فرزندشان عین الگو را بتواند بکشد، مطمئنا هنرمند و با استعداد است در حالی که بیشتر باید به بعد ذهنی نقاشی کردن و خلاقیت آنها بپردازند! دیدگاه کودک با کلاس های حسی و خلاقانه پیشرفت کرده و تصور بچه به زیبایی به روی کاغذ می آید. 
وی در پایان می گوید: دیدن تنوع آثار این نمایشگاه نشانگر تفاوت دنیای تصویری ذهنی کودکان است که خاص بودن این دیدگاه ها فقط به دست یک مربی خلاق و ماهر شناخته شده و پرورش میابد. 
گفتنی است، روز اختتامیه این نمایشگاه در تاریخ ۱۸ تیرماه ساعت ۱۷ الی ۲۰ در محل جاده ائل گلی، فلکه خیام، خیابان سینا، جنب پیانو باربد، گالری ایرانی خواهد بود. 
انتهای پیام/