زیبایی و مصائب زیست روستایی بر روی بوم نقاشی

به گزارش نصر، «شهاب قصابی تبریز» در اولین نمایشگاه انفرادی خود، طبیعت آذربایجان را از روستاهای کلیبر، اسکو، کندوان و ... به تصویر کشیده است. او که تمام این نقاشی ها را از آثار عکاسی شده توسط عکاسان حرفه ای تبریز چون استاد کمال شب خیز، بابک سامع سردرودی، مقصود سامع سردرودی، امیر امجدی و علی مرادی به روی بوم آورده است و با رقص قلمو و رنگ، آنها را جلایی متفاوت بخشیده است، می گوید: من در نمایشگاه های گروهی بسیاری بوده ام و دوست داشتم نمایشگاه انفرادی ام با موضوع خاصی که بسیار مورد علاقه خودم هم باشد، برگزار شود. 
 

او می گوید برای تشکر از لطف بی منت اساتید عکاسی که آثارشان را در اختیارم قرار دادند، این آثار را کشیدم و به معرفی عکاس هنری اثر در دعوت نامه های نمایشگاه و شناسنامه های دوزبانه هر اثر پرداختم. او معتقد است گستره دنیای هنر به قدری وسیع و جذاب است که هرچه در آن غور کنی، باز راه برای ادامه دادن بسیار طولانی است. او در عالم هنر، موسیقی و نواختن ویولن را به مدت هشت سال تجربه کرده است و باز خود را هنرمند کوچکی در فراخ دنیای هنر می خواند که کنجکاوی کودکی را دارد که به کشف دنیای اطرافش می پردازد و عشق است که او را به سمت تجارب جذاب پیش رویش هدایت می کند. 
 

قصابی تدریس هم می کند؛ در جایگاه استاد که در تربیت هنرجویان و دعوت از آنها به دنیای هنر، مسئولیت آموزشی به عهده گرفته است، خوشحال است و از کار و حرفه اش لذت می برد. او از عشق به نقاشی که از کودکی در وجودش جوانه زده می گوید و عشق دنباله دارش را امروز به تدریس و تعلیم هنرجویان در تکنیک های متنوع هنری وصل می کند. وی نوید نمایشگاه هنرجویانش در روزهای آتی را می دهد که چهره هایی را نقاشی کرده اند از روستاییان آذربایجان؛ زنان و مردانی که در قاب دوربین این هنرمند که عکاسی یکی از سرگرمی های زندگی هنری اش است، جا گرفته اند و قرار است به قلم هنرجویانش در نیمه دوم سال ۱۴۰۳ به روی بوم رفته و به نمایش گذاشته شوند. 
‌شهاب قصابی که نزدیک بیست سال است وارد این حرفه شده، نقاشی را از سال ۸۴ با استاد «احمد وجدنیا» آغاز کرده و امروز در دعوت نامه هایی که به نظرم ایده جذاب و حرفه ای برای برگزاری یک نمایشگاه است، از وی تشکر کرده است. او فرهنگ هنردوستی تبریز را خیلی خوب می خواند ولی مثل همه هنرمندان تبریزی، فضای حمایتی را به گونه دیگری قلمداد می کند: من با استانبول و تهران و .. در ارتباط هستم و در مقایسه فضای حمایتی شهر ما و پایتخت، این فضا در محدودیتی به دور از حمایت گرفتار است. حتی رسانه ها هم در حمایت از هنرمندان و تبلیغ آنها مبلغی می طلبند که در مواجهه با هنرمندی که در فضای تورم زده کنونی، برای لوازم و مواد و ... هزینه کرده تا نمایشگاه برپا کند، غیر معقول است! در نمایشگاه های ما خبر از مدیر و وزیر و ... نه برای خرید هست نه برای حمایت معنوی! در حالی که در خارج از کشور این فضای حمایتی بسیار بیشتر دیده می شود که قابل تأمل است. 
 

گفتنی است، سه تابلو از این مجموعه ۱۲ تایی تابلو ها در نمایشگاه «آذربایجان گوزلیکلری» از اثر اورجینال عکاسی این هنرمند اجرا شده است و اجرای کل آثار به سبک رئال_امپرسیونیسم، دو سال زمان برده که قصابی این دو سال را اینگونه توصیف می کند: من با تک تک تابلو ها زندگی کردم و شیرینی لحظه هایی که گذراندم، با هیچ وجه مالی قابل معامله نیست. هزینه ای که هنرمندان برای تابلو هایشان در نظر می گیرند، هرگز زحمت و انرژی ای که برای آثار می گذارند را جبران نمی کند. 
«آغوش مرگ»، نمایشگاه آتی این هنرمند است؛ شگفتانه ای است که عنوانش آن را در ذهن علاقه مندان جذاب می سازد و قصابی برای سال آینده خود از امروز برنامه ریزی می کند و مخاطبین را دعوت می گیرد.
انتهای پیام/