فرشته ای که نام خوشش پرستار است/ پرستاری هنر نقاشی لبخند بر بوم دردهاست

به گزارش نصر، پرستار با شوق و رنج می‌آموزد تا رنج انسان را به شوق و آرامش برساند. روز پرستار فرصت مناسبی است تا به شغل مهم پرستاری هم نیم نگاهی بیندازیم و بدانیم انسان های شریفی هستند که با تحمل همه ناملایمات شغلی و گاهی کم لطفی از سوی مردم و بیماران و گاهی مسئولان، خود همچنان با عشق و علاقه در مداوا و درمان مردم دریغ نمی کنند.
پرستاران در کنار خدمات مراقبتی و درمانی در حین و بعد از ویزیت پزشکان اولین کسانی هستند که به استقبال بیمار می روند و آخرین نفری هستند که وی را بدرقه می کنند و همین افراد اگر کمبودی هم در بیمارستانی باشد باید سنگ صبور انتقاد بیماران باشند و تحمل کنند.
تا زمانی که گذرمان به بیمارستان نیفتد و یک شب همراه بیماری اقامتی چند ساعته و یا چند روزه در بیمارستان و یا مرکز درمانی نداشته باشیم با اهمیت و جایگاه پرستاری آشنا نمی شویم.
بی تردید پرستاری در آیین اسلامی از جایگاه والایی برخوردار است؛ به همین مناسبت سراغ سه تن از پرستاران بیمارستان ولی عصر (عج )، امام رضا(ع) و شهدای تبریز رفتیم تا گفت و گویی با پرستاران داشته باشیم.
این مطلب حاصل گفت و گو با "زیبا مرندی" پرستار بیمارستان امام رضا(ع)، "ویدا سبحانی" پرستار بیمارستان ولیعصر(عج)، "المیرا عالی همت" پرستار بیمارستان ارتش است.
این پرستاران در پاسخ به اینکه سختی کار پرستاری را چگونه تحمل می کنید، می گویند: سختی کار ما خیلی زیاد است، اگر علاقه ای وجود نداشته باشد دوام در این شغل سخت است، می توان گفت وارد شدن به پرستاری بیشتر جنبه اشتیاق و علاقه است تا داشتن شغل و درآمد، چون که نسبت به شرایط کار پرستارها، حقوق آن چنانی دریافت نمی کنند؛ پرستاری شغلی است که با جان مردم سرکار دارد و باید در هر لحظه آماده خدمات دادن به بیمار باشد.
آن ها درباره ویژگی بارز پرستاران هم اعلام می کنند: دانش، تجربه، تحمل، صبر، از خودگذشتگی، عاطفه، مدیریت و درک شرایط موجود از ویژگی های بارز پرستاران است، پرستار علاوه بر مدیریت بر روند رو به بهبود بیمار، خانواده وی را نیز مدیریت می کند چرا که آن ها نیز در شرایط روحی و روانی مناسبی نیستند.
اما در پاسخ این پرسش که مشکلات پرستاران را بیشتر در چه زمینه ای می دانید، به خبرنگار «نصر» می گویند: در مقابل همه تعابیر زیبایی که برای کار پرستاری تصور می شود، جامعه پرستاری و بسیاری از پرستاران همچنان در شرایطی به سر می برند که نمی گذارد این قشر خدوم از داشتن یک زندگی سالم و حتی با رفاه حداقلی لذت کاملی ببرند. پرستاران در جامعه ما همچنان دغدغه اشتغال دارند، آن ها همچنان از چتر کامل امنیت شغلی بهره مند نیستند، بسیاری از پرستاران حقوق مکفی ندارند و پرداخت کارانه آن ها درگیر و دار مطالبات دانشگاه ها و بیمه ها سرگردان است. هر چند تاخیر پرداخت های پرستاری در کلانشهرها کمتر شده است اما همچنان در مناطق محروم و مرزی و شهرستان ها این تاخیرها بیشتر است و پرداخت مطالبات پرستاران از امروز به فردا می رسد.
گاها در جامعه پرستارها را فرشته های سفید پوش می شناسند، این پرستاران راجع به این تعبیر چنین نظری دارند که بله! واقعا تعبیر قشنگی است، به محض ورود به یک بیمارستان تا ترخیص این پرستار است که در کنار پزشک همراه بیمار است، همدرد بیمار است و با تمام توان سعی دارد بیمار، درد خود را فراموش کند. بیمار دلبسته به رفتار پرستار است و این رفتار پرستار است که در روحیه بیمار تاثیر بسزایی دارد. پس تعبیر فرشته خیلی هم بی راه نیست.
وقتی از آن ها درباره تبعات استرس پرستاری در خانواده‌ شان پرسیدم، گفتند: ما وقتی روحیه افرادی که در بخشی که بیماران بیشتری در آن فوت می ‌کنند را با روحیه افرادی که در بخش اطفال یا CCU کار می ‌کنند مقایسه می ‌کنیم، تفاوت ‌ها را می ‌بینیم. ما سنگدل نمی ‌شویم اما به مرور زمان مدیریت تنش‌ های احساسی‌ را یاد می ‌گیریم. از طرفی پرستاران تمام انرژی و توان خود را برای بهبود وضعیت بیمار و نجات جان انسان بکار می گیرند و در این صورت روحیه پرستار تقویت می شود.
اما پرستارها تا چه اندازه مشکلات کاری را به زندگی شخصی وارد می کنند؟ آن ها معتقدند: پرستارها هم جز جوامع انسانی هستند، خستگی هم در تمام کارها وجود دارد، صبوری خاصی خدا در وجود پرستارها گذاشته است و جوانب به همراه اتفاقات شغلی را با خود هضم کرده اند، گاها نیز بعضی برخوردها بین طرفین در جامعه پرستاری بوجود می آید که پرستار بخشی از آن را قاعدتا همراه خودش به زندگی شخصی می برد، اما خوشبختانه بازخورد پرستارها نسبت به درک شرایط کاری بالاست. پرستارها به نوعی از رفتارها عادت دارند.
سوال بعدی ام این بود: "برخی می‌گویند پرستاران با دیدن رنج یا حتی مرگ بیماران، چندان منقلب نمی‌شوند. آیا به واسطه مواجهه زیاد با بیماران، درد و رنج آن‌ها برای پرستاران عادی می‌شود؟" آن ها گفتند: با هر قطره اشکی که همراهان بیمار می ‌ریزند، پرستاران اندوهگین می‌ شوند. تاثیری که وقایع تلخ بر پرستاران می ‌گذارد، کم ‌تر از تاثیری که این وقایع بر همراهان بیماران می ‌گذارد، نیست. پرستاران این درد و ناراحتی ها را با دل و جان می ‌بینند اما به حرفه خود ادامه می ‌دهند و از خدا می ‌خواهند که صبر و شکیبایی ‌شان، روز به روز بیش ‌تر شود.
آن ها درباره حقوق و دستمزدشان نیز گفتند: بی‌تردید بخشی از نارضایتی پرستارها مربوط به نحوه پرداخت حقوق به آنان است و با توجه به شرایط جامعه، این نارضایتی ‌ها در تمامی اقشار وجود دارد؛ با این وجود پرستارها بابت پرداختی‌ ها گله‌ مند نیستند؛ گلایه اصلی آن ها نشناختن شان پرستاران است. بسیاری از پژوهش‌های مرتبط با سلامت، در حوزه پرستاری انجام می ‌شود اما جنبه‌ های علمی کار پرستاران دیده نمی ‌شود. تصور نکنید که همه پزشکان درآمد بالایی دارند البته اختلاف زیادی بین حقوق پرستاران و پزشکان وجود دارد. میانگین کارانه و اضافه کار پرستاران یک و نیم میلیون تومان و میانگین کارانه پزشکان هفت میلیون تومان است. یکی از دلایل این اختلاف درآمد، عدم‌ اجرای قانون تعرفه ‌گذاری پرستاری است. اگر این قانون اجرایی شود باعث افزایش درآمد پرستاران می ‌شود. همچنین تحت پوشش قرار گرفتن این تعرفه ‌ها توسط بیمه‌ ها علاوه بر اینکه باعث بهبود اقتصاد سلامت می‌ شود؛ می‌ تواند رضایتمندی مردم را نیز افزایش دهد و باعث فعال شدن پرستاران در حوزه خصوصی و در حقیقت پرستاری جامعه ‌نگر شود. از طرفی در این صورت، مردم ‌نیازمند نخواهند بود که بابت دریافت مراقبت‌ های پرستاری و خدمات مشاوره و مراقبتی پرستاری که می ‌توانند خارج از بیمارستان و در منزل خود دریافت کنند در بیمارستان بستری شوند که نفعی همگانی برای پرستار، مردم و بیمه ‌ها خواهد داشت.
وقتی از پرستار سخن می‌گوییم، نخستین تصویری که به ذهنمان می ‌آید، تصویر یک خانم پرستار است! چرا؟ آن ها معتقد بودند اگر از رانندگان سخن بگوییم، شما یک آقا را در ذهنتان تصور می‌کنید. این پارادایمی است که شکل گرفته. در ابتدا پرستاران، همه خانم بوده‌ اند، به همین خاطر ذهنیت ‌ها این ‌گونه شکل گرفته است. جمعیت پرستاران خانم، هنوز هم غالب است اما در سال ‌های اخیر پرستاران آقا نیز بیش ‌تر می ‌شوند. این موضوع در هنگام پذیرش دانشجو در مقطع ارشد کاملا رعایت می ‌شود تا پرستاران آقا و خانم به نسبت مساوی تربیت شوند.
انتهای پیام/