خبرنگار، تندیس وقار و صبر

امروز، روز خبرنگار است؛ بهانه ای برای شکستن بغض کسانی که بر این باورند که "دانستن همچنان حق مردم است" و "قلم" را بهانه‌ای کرده‌اند تا ذهنشان را از قید کلمات بی‌شمار رها کرده و جسورانه در بیکران دنیای "خبر" خلاصه شوند.
همه روزها، روز خبرنگار است؛ زیرا که ما هر روز می‌نویسیم، چرا که ما هر جا می‌نویسیم، به این دلیل که زندگی چیزی به غیر از نوشتن برای ما معنایی ندارد و اگر قلم نبود، با سر انگشتان خویش می‌نوشتیم و اگر قلم جوهر نداشت با اشک جان و عمر خویش می‌نوشتیم و اگر کاغدی نبود، بر سنگ و خاک و آب می‌نوشتیم...

ما بر آنچه اعتقاد داریم، ایستادگی می‌کنیم
ما بر آنچه می‌نویسیم، تعهد داریم به قول دکتر شریعتی، نوشتن توتم ماست و ما این توتم مقدس را نمی‌فروشیم، به دست زر و زور تسلیمش نمی‌کنیم، ما قلم را به کیسه زرش نمی‌بخشیم و به سرانگشت تزویرش نمی‌سپاریم.
ما به وقتش دستمان را قلم کرده، اما دست از قلم بر نمی‌داریم. به وقتش پاهایمان را شکسته، انگشتانمان را بند بند، چشمانمان را کور، گوش‌هایمان را کر، زبان‌مان را می‌بریم و لبان‌مان را می‌دوزیم، سینه مان را می‌شکافیم، اما قلم به بیگانه نمی‌دهیم، که قلم امانت آدمی است.
ما خبرنگاران زندگی را نیز می نویسیم و ما نوشتن را زندگی می کنیم. خبرنگار، تندیس وقار و صبر است. خبرنگار واژه مقدسی است که قداست آن به حرمت صداقت و ایمان است.
امید یک خبرنگار، شوق رفتن و از پای ننشستن است. همین امید، نیرو می‌بخشد و راه فتح و پیروزی را هموار می‌کند. امید، گلوله‌ای است در تفنگ مبارزین که اگر شلیک شود دیوار حائل را فرو می‌ریزد و سنگری است برای مبارزین میدان نبرد.
خبرنگاري نيز مانند معلمی، از جمله اموري است كه برخي آن را شغل، عده‌ای منزلت و بسياري نيز آن را فراتر از يك حرفه، بلكه رسم عاشقي مي‌دانند؛ عشق به آگاهي ‌رساني، تاثيرگذاري و بسياري ديگر از صفاتي كه در منظومه اين عشق قرار مي‌گيرند. آری!خبرنگاری، عشق به روزهایی است که سخت می گذرد، اما هر خبرنگار ‌و قلم به دستی باید بیندیشد و آگاه باشد که نوشتن و سخن گفتن از علم، فلسفه، سیاست، هنر، عشق و ادبیات و اخلاق و ایمان و... زمانی ارزشمند و مفید است که در خدمت مبارزه با جمودیت و جهل و خرافات و در راه گسترش آزادی و رفاه و رشد اخلاقی و فکری و معنوی انسان‌ها قرار بگیرد.
هر خبرنگار و قلم به دستی باید به خاطر داشته باشد، نوشتن از علم و دانش و سیاست زمانی ارزشمند است که دردی از دردهای بشر را درمان نماید و کمی از رنج ها و آلام بشری را کاهش بدهد و در راستای تلاش برای تبدیل جهان به جایی بهتر برای انسان‌ها چرخیده باشد و در غیر این صورت آن قلم اندک ارزش و اعتباری ندارد.
انتهای پیام/