کاش، هیچ «ای کاش» برای معلولین وجود نداشت / مرا با چشم ورزشکار ببینید نه با نگاه ترحم آمیز

به گزارش نصر، به نقل از سرویس اجتماعی تبریزبیدار، در قالب گفت‌وگوهای نوروزی، تبریزبیدار میزبان یکی دیگر از افراد دارای معلولیت بود.
الهام حاتم لوی خود را این گونه به ما معرفی می کند: در سال ۱۳۷۲ در خانواده ای چهار نفره در روستای سعیدآباد به دنیا آمده ام و فرزند بزرگ خانواده هستم و یک خواهر کوچکتر از خودم دارم. دارای مشکل جسمی حرکتی (core یعنی حرکات غیرارادی) هستم.
درباره به وجود آمدن مشکل جسمی حرکتی خود می پرسیم و او در پاسخ می گوید: موقع به دنیا آمدن در بیمارستان، با خطای پرستار که باعث فشار به اعصاب و رگ گردنم شد متاسفانه دارای معلولیت شدم و طرف راست بدنم حرکات طبیعی را از دست داد و تا آخر عمرم مجبورم با این وضعیت به زندگی ادامه دهم.
  
از تسهیلگری در روستا تا مشاوره
از او می خواهیم از فعالیت های کاری خود برایمان بگوید؛ الهام حاتم لوی پاسخ می دهد: در حال حاضر بیکارم و شغل خاصی ندارم اما اخیرا به عنوان تسهیلگر در روستای سعیدآباد با اداره بهزیستی همکاری دارم و یک سال است که در توانبخشی پویا شهرستان بستان آباد دو روز در هفته به عنوان مشاور و بازی درمان فعالیت دارم؛ ولی به خاطر سختی های رفت و آمد، هزینه آژانس و بُعد مسافت متاسفانه به مشکل برخورده ام.

برای ما هیچ جایی شغل نیست!
بانوی دارای معلولیت با ناراحتی ادامه می دهد: برای ما افراد دارای معلولیت در هیچ جایی شغل نیست! انتظار ما این است که مسئولین توجه بیشتری به ما داشته باشند.
خانم حاتم لوی در خصوص تحصیلات خود توضیح می دهد: کارشناسی روانشناسی عمومی را در سال ۹۱ با معدل ۱۶ در دانشگاه پیام نور بستان آباد به اتمام رساندم و ارشد روانشناسی عمومی را در سال ۹۷ با معدل ۱۷ در دانشگاه پیام نور تبریز و با درجه خیلی خوب پایان نامه به پایان رساندم؛ دارای مدرک icdl با درجه عالی نیز هستم.

ملی پوش بوچیا که جوان نمونه استان شد
وی، ورزش بوچیا را یکی از سرگرمی های مفرح برای خود عنوان می کند و می افزاید: با آغاز همه گیری ویروس منحوس کرونا از دو سال پیش به ورزش بوچیا که مخصوص معلولین جسمی حرکتی است رو آوردم و با عنایت الهی و همراهی های مربی و کادر فنی در سال ۱۴۰۰ موفق به کسب مقام سوم مسابقات کشوری بوچیا شدم و به اردوی تیم ملی راه یافتم.
  الهام حاتم لوی به یکی دیگر از افتخارات خود اشاره می کند و در ادامه می گوید: در سال ۱۴۰۰ در جشنواره حضرت علی اکبر (ع) که اداره کل ورزش و جوانان استان مجری آن است موفق شدم به عنوان جوان برتر از میان افراد دارای معلولیت استان آذربایجان شرقی انتخاب شوم.
ازدواج؟؛ بخاطر شرایطم فکر نکرده ام 
نظر او را درباره ازدواج می پرسیم؛ در پاسخ می گوید: تا حالا به موضوع ازدواج حتی فکر هم نکرده‌ام؛ چون با توجه به شرایط جسمی و توانایی خودم می دانم که طرف مقابلم حتما باید هم سطح خودم باشد تا بتواند مرا درک کند.

با وجود دو فرشته، کمبود معنایی ندارد
بانوی دارای معلولیت پدر و مادرش را دو فرشته زندگی خود می داند و تاکید می کند: پدر و مادرم به مثابه دو فرشته در زندگی من هر لحظه همراهم هستند و با وجودشان هیچ کمبودی را احساس نمی کنم؛ آنها تنها نعمت گرانقدر زندگی من هستند. خدا را به خاطر داشتن آنها شاکرم که با وجود و حمایت های پدرو مادرم توانستم به این مرحله از زندگی برسم.
دست از نگاه ترحم آمیز بردارید
از او می پرسیم اگر مسئول بودید چه کاری برای افراد دارای معلولیت انجام می دادید؛ می گوید: اول از همه برای افراد دارای معلولیت شغلی متناسب با وضعیت جسمی در نظر می گرفتم؛ چون شاغل بودن واقعا در روحیه معلولین تاثیر به سزایی دارد. جلساتی ترتیب می دادم تا با حرف زدن، با آگاه سازی شهروندان حتی شده ذره ای در نگاه مردم تاثیرگذار باشم تا از این نگاه های خسته کننده و ترحم آمیز خلاص شویم. این موضوع واقعا ناامیدکننده و دغدغه هر روز ما معلولین هست.
او ادامه می دهد: ایجاد محیط بدون مانع و قابل دسترس برای مشارکت افراد دارای معلولیت در همه حوزه‌های زندگی و فراهم آوردن فرصت برابر در استفاده از امکانات زندگی اجتماعی، همانند سایر افراد، قطعا از اولویت های من می بودند.
 
مبلمان شهری دژی محکم برابر معلولین
از میزان رضایتمندی مناسب سازی مبلمان شهری برای افراد دارای معلولیت می پرسیم اما جواب خوبی برای ما ندارد و با ناامیدی می گوید: اصلا مناسب نیست!
او اضافه می کند: با اینکه کارهای شخصی خودم را تنهایی انجام می دهم ولی در خارج از منزل برای سوار و پیاده شدن از اتوبوس، رد شدن از خیابان، رفتن به مراکز اداری و الخ حتما باید یک نفر کنارم باشد.
در پایان از او می خواهیم هر نکته ای را که نپرسیدیم ولی دوست دارد مطرح کند که او با بغضی نهفته می گوید: کاش می شد هر فرد دارای معلولیت مثل افراد دیگر در هر زمینه ای مثل شغل، ازدواج و… به خواسته دلشان برسند و هیچ آرزویی در دلشان خاک نخورد.
کاش می شد این نگاه های ترحم آمیز همشهریان را کم کرد. کاش با این همه سختی که درس خواندیم، می توانستیم به جایگاه های خوبی دست یابیم و از لحاظ شغلی مستقل باشیم. کاش، هیچ “ای کاش” برای معلولین وجود نداشت…
الهام حاتم لوی خاطر نشان می کند: من به عنوان یک فرد دارای معلولیت از دیگر افراد دارای معلولیت خواهش می کنم تحت هیچ شرایطی کم نیاورید و تا آخر راه ادامه بدهید؛خدا همیشه با ماست. با نشستن در خانه و منتظر ماندن چیزی درست نخواهد شد، فقط از لحاظ روحی و روانی در عذاب خواهیم بود. 
انتهای پیام/