مشکلات اصلی در طراحی پارک‌ها و فضاهای سبز و نحوه اجتناب از آنها

به گزارش نصر، با این حال، آنچه در بیشتر پارک‌های عمومی، تجاری و تفریحی دیده می‌شود، مجموعه‌ای از رویکردهایی است که فضای سبز را از تمام ویژگی‌های ذاتی آن دور می‌کند و آن را به یک عنصر صرفا تزئینی در ساخت‌وساز تقلیل می‌دهد. در این نوشته، استراتژی‌هایی برای رفع چالش اصلی طراحی منظر، یعنی همراه کردن زیبایی‌شناسی با پتانسیل‌های محیطی و فرهنگی آن ارائه می‌شود.
ریکاردو کاردیم، طراح معروف منظر برزیلی در کتاب "محوطه سازی پایدار برای برزیل"، می گوید: به طور کلی، یک پارک و یا باغ شهری با طراحی و برنامه‌ریزی مناسب دارای فاکتورهای مشخص است: اولاً، آنها این پتانسیل را دارند که فضایی باشند که دارای خدمات اکوسیستمی باشند که رفاه شهروندان را ایجاد می‌کند، رفاهی که به دلیل فرآیند شهرنشینی معاصر تخریب شده است. یک پارک می‌تواند با جانوران و گیاهان محلی ارتباط برقرار کند و به حیات طبیعی آن پاسخ دهد و مزایایی را هم برای محیط اطراف و هم برای شهروندانش به ارمغان بیاورد. علاوه بر این، پارکها همچنین فرصتی برای تجربه طبیعت محلی، یادگیری در مورد فصول، آب و هوا، جانوران و گیاهان، برقراری مجدد ارتباط بین انسان و طبیعت است که در محیط شهری گم شده‌اند. در نهایت، پارک‌ها فضایی برای استفاده مردم بوده و فعالیت‌های اوقات فراغت و مراقبت از خود را ترویج می‌کنند که برای سلامت جسمی و روانی جامعه مفید هستند.
با این حال برخی از استراتژی‌های طراحی وجود دارد که باید لحاظ شوند تا باغ‌ها بتوانند به پتانسیل کامل خود برسند. در اینجا چهار مسئله وجود دارد که باید در طراحی منظر در نظر داشت:

مطالعه محیط طبیعی
پوشش گیاهی بومی هر مکان نتیجه هزاران سال تکامل سیاره زمین است که در نتیجه توپوگرافی، آب‌وهوا، رطوبت، فرهنگ و بسیاری از جنبه های طبیعی و غیرطبیعی دیگر شکل گرفته است. با این حال، پروژه‌های محوطه‌سازی مطالعه محیط طبیعی و گونه‌های اصلی هر منطقه را متاسفانه نادیده می‌گیرد و اغلب به راحتی خرید گونه‌های موجود در بازار را بدون تأمل زیادی در مورد تأثیری که این امر می‌تواند ایجاد ‌کند، انجام می‌دهد، و در نتیجه پروژه‌های فاقد انسجام با محیط محلی اجرایی می شوند. متصدیان چشم‌انداز طبیعی پارک‌ها که اغلب از پوشش گیاهی بومی غافل هستند، گیاهانی را از متفاوت‌ترین زیست‌ها، اقلیم‌ها و نواحی سیاره ترکیب می‌کنند. زیبایی‌شناسی نباید با الزامات و تعاریف انطباق بیولوژیکی با محل مغایرت داشته باشد.

به دنبال تنوع گونه‌ها باشید
منظره زیر را در نظر بگیرید: مجموعه‌ای از درختان خرما، در کنار چند گونه حمایتی که ویژگی‌های مشابهی دارند و چند درختچه دیگر و روی یک صفحه چمن چیده شده اند. به گفته ریکاردو کاردیم، درست مانند این باغ‌های پر از گیاهان عجیب و غریب که محیط‌های خشک، بدون تنوع زیستی و تقریباً بدون نقش اکولوژیکی هستند، محوطه‌سازی منظره در سراسر جهان بر اساس تکرار ۱۵ گونه از بازار جهانی گیاهان زینتی بازتولید می شود که منجر به ایجاد محله‌هایی با منظره‌ای پیوسته و یکنواخت و تکراری می‌شود. این یکسان‌سازی پوشش گیاهی شهری مناطقی را ایجاد می‌کند که به عنوان "کویرهای سبز" در نظر گرفته می شوند، که در آن گونه‌های مهاجم بر محیط طبیعی تأثیر می گذارند و باعث آسیب‌های زیست‌محیطی و همچنین آسیب بر هویت فرهنگی محیط می‌شوند. از این نظر است که باید در کنار مطالعه اکوسیستم محلی باید به دنبال تنوع گیاهی در طراحی هم بود.

از ساخت میدان‌ها و باغ‌های سیمانی خشک دوری کنید
میدان‌های خشک مدرن همچنان در شهرها بازتولید می‌شوند. درکنار آنها، تعداد پارک‌هایی با تراکم و تنوع گیاهی پایین که با سطوح سنگ و شن ایجاد می شوند رو به ازدیداد است. همین امر با توجه به استراتژی‌هایی اتفاق می‌افتد که قصد دارد مصرف آب پارک‌های طراحی‌شده را کاهش دهد. البته این مورد بیشتر در مکان‌های خشک با تابش کم نمود بیشتری پیدا می کند. در حالی که در مناطق گرمسیری که هم میانگین بارندگی و هم تابش بیشتر دارند، نیازی به استفاده از راه‌حل‌های یکسان نیست و اعمال این استراتژی نتیجه‌ای را به دنبال دارد که مردم را از لذت بردن از پارک های واقعی باز می‌دارد. در نتیجه در طراحی پارک ها، مسئله تراکم چشم‌نواز پوشش گیاهی را جدی بگیرید.

متعادل کردن استراتژی‌های تزئینی
محوطه‌سازی معاصر اغلب مبتنی بر استراتژی‌هایی است که به دنبال بازتولید برداشت های تخیلی از گذشته است، مانند استفاده از گونه‌هایی با رنگ های اشباع شده، یا حتی تکنیک های تاپیاری، که در آنها هدف ازهرس درختان و درختچه‌ها ایجاد اشکال هندسی یا حیوانات است. این دو استراتژی به باغ‌های اصیل اروپایی، به ویژه باغ‌های فرانسوی اشاره دارد و با ثروت و قدرت مرتبط است. به همین ترتیب، استراتژی دیگر، بازتولید باغ‌های مضمونی است که از فرهنگ‌های دیگر الهام گرفته‌اند. همه این استراتژی‌های تزئینی عمدتاً از گونه‌های غیربومی در پیکربندی خود استفاده می‌کنند، علاوه بر این که مردم را از محیط طبیعی واقعی محلی جدا می‌کنند. پیشنهاد می شود در طراحی پارکها تنها به دنبال جنبه های تزیینی که گیاهان را از فرم طبیعی آنها دور می کنند نباشید.
بنابراین، اگر در طول پروژه، جغرافیای طبیعی محلی شناسایی شود، محوطه سازی پتانسیل بالایی خواهد داشت. بررسی گونه‌های احتمالی برای کاشت با اولویت دادن به گونه‌های طبیعی و نگاه انتقادی به بازار گیاهان زینتی داشتن از اقدامات لازم برای طراحی باغ‌هایی هستند که برای استفاده و نه صرفاً دیده شدن، ساخته می شوند.
انتهای پیام/