تعطیلی و نیمه تعطیلی مدارس تبریز

از ۱۴ فروردین امسال مدارس حضوری شد و جمعا با احتساب تعطیلات و جمعه ها۳۵ روز مدارس تا ۳۰ اردیبهشت فعالیت حضوری داشتند و انتظار می رفت تا آخر خرداد کلاسها دایر و بخشی از تعویق آموزش حضوری جبران گردد و حتی مسئولان آموزش و پرورش کشور از لزوم حضور دانش آموزان تا اخر تیر در مدارس سخن می گفتند.
متاسفانه نبود نظارت و ضعف اطلاع رسانی و سود جویی برخی مدیران مدارس و اهمال و تنبلی انها به بهانه مشکلات اقتصادی و حقوق، اراده جدی و لازم برای تداوم اموزشهای حضوری در مدارس را شاهد نیستیم و متاسفانه مشاهدات میدانی  نویسنده این سطور از مدارس شهرک های شرق کلان شهر نشان میدهد مدارس نیمه تعطیل بوده و برخی مدارس غیر انتفاعی در سطوح ابتدایی نیز امروز اول اردی بهشت را روز اخر سال تحصیلی اعلام کرده اند.
و خدا میداند در این ۴ ماه تعطیلات تا اول مهر چه برنامه های آموزشی و تربیتی برای تربیت نسل فردا، متولیان امور اجرایی خواهند داشت.
نویسنده این سطور دو روز پیش موضوع را کتبا به آقای فرماندار اطلاع داده بودم.که بعنوان بالا ترین نهاد سیاسی و تصمیم گیر درکلانشهر تبریز تدابیر  و تذکرات لازم را برای تداوم اموزشهای حضوری تا اخر خرداد ماه به مدیریت اموزش و پرورش استان ابلاغ نماید. کاش مدیران آموزش و متولیان امور فعلی نگاهی به منش و تلاش های بزرگان فرهنگ و معارف گذشته‌ی تبریز داشتند و در انجام وظایف خود در زمینه‌ی آموزش فرزندان دیار خود، حداقل منش بزرگان دیروزی را سرلوحه‌ی فعالیت های خود قرار می‌دادند.
رشدیه، باغچه بان، ابوالقاسم فیوضات، حاج ذکا دیباج بزرگان معارف وقت تبریز هدف از راه اندازی کودکستان و دبستان برای کودکان عادی و کر و لال را پرورش توانایی های گوش دادن، سخن گفتن، مشاهده کردن، اندازه گرفتن، پرورش حس همکاری و نوع دوستی و جمعی کارکردن و به طور کلی اماده کردن کودکان برای زندگی و رفتن به مقاطع  بالاتر چه ها در سر نداشتند قبل از اینکه ژان کازینو مردم شناس فرانسه این یافته ها را در دانشگاه سوربن به رشته تحریر درآورد.
این بزرگان معارف، همچون خواجه نصیر الدین طوسی که آنهم در شهر تاریخی مراغه نبوعش را بروز داد معتقد بودند باید یقه کودک را از همان پا گرفتن در دست گرفت. تعلیم داد و اموزش و مهارت پذیری و کار و تلاش و فرهنگ وهنر را در آنان نهادینه کرد تا از مشکلات زندگی و جامعه نهراسند و راه گریز پیش نگیرند و تدبیر و چاره اندیشی برای خود و جامعه خویش را پیش گیرند و رفاه و بهتر زیستن را در اینده برای خود و همنوعان شکل دهند. همان مرامی که امروز پایه و فلسفه اموزش و پرورش  ملل توسعه ی یافته حساب میشود.

به قلم محمد فرج پور باسمنجی - روزنامه نگار
انتهای پیام/