تبریز شهر جهانی اما بدون برند !

تبریزی که من از آن می‌گویم یکی از پررونق‌ترین کانون‌های تجارت و بارزگانی بر سر راه جاده ابریشم بود که بازار آن شهرت جهانی داشت. زمانی در این شهر کالاهای ساخت چین، روسیه و انگلیس با واحدهای پول رایج‌شان خرید و فروش می‌شد و کالاهای ساخت تبریز به‌واسطه‌ی کاروان‌های تجاری از چهار گوشه دنیا سردر می‌آورد و مهر‌وموم تبریز در تجارتخانه‌های معتبر حکم مهر استاندارد را داشت.
به‌رغم همه‌ی زخم‌های کاری تاریخ، برند تبریز همچنان کم و بیش در جهان مشهور است. بازار تبریز منحصربفردترین نمونه از نوع خود در جهان است. فرش آن که هنوز هم شهرت جهانی دارد. شیرینی و شکلات ما هم با داستانی که چندسال پیش در‌باره‌ی ارتباط نوقای تبریز با اندروید ورژن نوقای گوگل در سر تیتر اخبار قرار گرفت، بسیار مورد توجه قرار گرفت. آجیل_و_خشبکار تبریز هم با شعبه‌هایی که در پاریس، رم و میلان دارد، یکی از جهانی‌ترین برندهای ایران است. چرم‌مان هم  زمانی در مرغوبیت رقیب چرم ایتالیا بود و صنعت قطعه‌سازی‌مان هم که یکی از تامین‌کنندگان اصلی قطعات ماشین‌های بنز و بی‌.ام.دبلیو؛ گرچه مسئولان ما حتی قدر این ظرفیت‌های اقتصادی را هم ندانسته‌اند.  
تبریز 2018 که یادتان هست؛ می‌توانست بهترین فرصت برای معرفی و شناسایی برند جهانی تبریز باشد، اما در عمل چنین اتفاقی نیفتاد! ما از این رویداد فقط چند بنر و اِلمان سرهم‌بندی شده در سطح شهر دیدیم و بس! این فرصت تاریخی در سایه‌ی بی‌کفایتی مسئولان ما ار دست رفت و تنها حسرت و افسوس آن برای ما برجای ماند. تبریز مدفن هزاران شاعر و عارف سرشناس است از جمله شمس! اما چه فایده وقتی حتی اهالی تبریز هم مقبره او را نمی‌شناسند، در حالی‌که شهر کوچک قونیه در ترکیه به‌واسطه مولانا برندی جهانی شده و پول پارو می‌کند.
تبریز طرفیت‌های زیادی برای جهانی شدن دارد، اما حالا نه تنها جهانی نیست که در سطح ملی و محلی هم عقب مانده! دیوالی مشهورترین جشنواره هند را در نظر بگیرید و آن را با یکی از بی‌نظیرترین کارناوال‌های مذهبی دنیا یعنی مراسم سینه‌زنی در تیمچه مظفریه تبریز مقایسه کنید، چرا دیوالی جهانی است و مظفریه حتی در سطح ملی هم معروف نیست؟! جواب در یک کلمه است: مدیریت فاجعه شهری.

به قلم: حامد آصفی؛ کاندیدای ششمین دوره انتخابات شورای شهر تبریز
انتهای پیام/