اسماعیل امیرخیزی، یار و یاور ستارخان

اسماعیل امیرخیزی در سال 1294 هجری قمری برابر با ۱۲۵۵ هجری شمسی در محله امیرخیز تبریز دیده به جهان گشود. پدرش تاجر بود و در حجره وی به شغل بازرگانی فتوره و قماش اشتغال یافت.
وی از همان جوانی در شعر و ادبیات تبحر داشت و جزو نویسندگان مشهور این خطه بود.
وی به عنوان نماینده اردبیل در انجمن ایالتی آذربایجان شرکت فعالانه داشت و در بسیاری مواقع یار و یاور ستارخان بود و گرد آزادی در موارد بسیاری از او نظرخواهی می کرد.
در سال ۱۲۹۸ خورشیدی، معلم ادبیات فارسی در مدرسه محمدیه تبریز (مدرسه فردوسی کنونی) شد و بعد از پانزده سال خدمت صادقانه، به ریاست دبیرستان دارالفنون تهران برگزیده شد.
اشعار و مقالات متعددی از وی به یادگار باقی مانده که بسیاری از آنها در جراید آن زمان به چاپ رسیده است.
« تصحیح و تحشیه دیوان عنصری و بوستان سعدی » تأليف كتاب « قیام آذربایجان و ستارخان » و « تاریخ فرهنگ و ادب آذربایجان » از جمله آثار وی می باشد. مرحوم امیرخیزی در ۱۳۲۱ به ریاست فرهنگ آذربایجان رسید. بعد از آن به تهران بازگشت و تا سال ۱۳۲۵ با سمت بازرس عالی وزارتی انجام خدمت کرد.
از لحاظ خصوصیات اخلاقی باید به تدین و پاکدامنی وی اشاره کرد. وقتی قلم به دست می گرفت، صداقت و بی آلایشی از نوشته هایش می بارید. بسیار قانع بود و واجبات را به جای می آورد. با این که شادروان امیرخیزی در طی خدمت سی ساله خود در فرهنگ، مصدر صدور خدمات شایان توجهی بوده است اما در این مختصر به توجهات ویژه برگزیده ایشان در سمت ریاست فرهنگ آذربایجان اشاره ای گذرا می شود:
-به تعلیم و تربیت دختران و حسن اداره مدارس دخترانه اهتمام کامل داشتند.
- شورای فرهنگ را تشکیل دادند و در آموزش بزرگسالان سعی وافر نمودند.
- از علاقه مندان فرهنگ و دبیران، انجمنی را تربیت دادند که شور و بحث در امور فرهنگی، اصول تربیت، ترویج زبان فارسی و ادبیات آن داشته باشد.
مرحوم حاج اسماعیل امیرخیزی بعداز عمری پر از کار و تلاش، در روز چهارشنبه ۲۷ بهمن ماه 1344مصادف با ۲۵ شوال ۱۳۸۵، در تهران دارفانی را وداع گفت و به دیار باقی شتافت.
انتهای پیام/