دوچرخه سواران بی نام و نشان تبریز

به گزارش نصر، وقتی از ورزش دوچرخه سواری صحبت می شود همواره نام آذربایجان در کنار این ورزش یادآوری می شود؛ چراکه زمانی دوچرخه سواران تبریزی نه تنها در آسیا، بلکه در رقابت های جهانی حضور درخشانی داشتند. با این حال، با وجود کمبود امکانات بازهم رکابزنانی هستند که به عشق این ورزش، هر روز با تمامی مشکلات خود مبارزه می کنند و در حال تلاش برای رسیدن به اهداف شان هستند.
از جمله این ورزشکاران می توان به اسماعیل قاسمی، دوچرخه سوار 29 ساله تبریزی که باوجود غلبه بر معلولیت خود، توانست در رقابت های دوچرخه سواری معلولان کشور، مقام نایب قهرمانی را کسب کند اما هنوز هم نتوانسته توجه مسئولان ورزشی استان را به خود جذب کند و در شرایط سخت با دوچرخه معیوب و قرضی همچنان برای ورزش استان افتخار آفرینی می کند.
 

شروع معلولیت در دوران کودکی
اسماعیل قاسمی در خصوص مشکل خود که باعث شد با انگیزه بیشتری در این رشته حضور داشته باشد، گفت: تا سن یازده سالگی در وضیت نرمالی به سر می بردم و هیچ مشکل خاصی وجود نداشت و در آن هنگام به ورزش مورد علاقه خود یعنی دوچرخه سواری می پرداختم تا اینکه سرنوشت روزگار جور دیگری رقم خورد و به علت مشکل ژنتیکی و بیماری شارکو ماریتوث، از ناحیه دو پا دچار مشکل شدم.
حتی با وجود تلاش های فراوان و مراجعه به پزشکان متعدد هیچ نتیجه ای حاصل نشد و این مشکل برای همیشه در پاهایم ماند.

تلاش به جای گوشه نشینی
بعد از این اتفاق ناگهانی اسماعیل قاسمی نه تنها امید خود را از دست نداد بلکه  اینبار با همت بیشتری این ورزش را ادامه داد و باآگاهی کامل از مشکل عضلانی، تمرینات خود را دنبال کرد. قاسمی در این خصوص گفت:  بعد از شیفت های کاری در کارگاه های متعدد،  در اوقات فراغت خود این ورزش را دنبال می کردم، تا اینکه در سال 93 وارد بخش پارالمپیک شدم و پس از آشنایی  و مشورت با برخی افراد، از من خواسته شد به خاطر این بیماری ورزش را دنبال نکنم.
اما من به جای این خواسته سعی کردم به صورت حرفه ای وارد رشته دوچرخه سواری شوم و با قرض گرفتن دوچرخه کوهستانی برادرم، در تمرینات متعددی شرکت کردم و اولین بار در سال 93 در مسابقات کشوری شرکت کردم.
حضور من در این مسابقات در شرایطی بودکه تنها سه روز مانده به مسابقه، برای اولین بار با دوچرخه کورسی تمرین کردم. با این حال بین 38 ورزشکار شرکت کننده در آن رقابت ها، توانستم رتبه  چهارم را در اولین حضورم کسب کنم.
متاسفانه مسابقات دوچرخه سواری جانبازان و معلولین به دلیل تعداد کم شرکت کنندگان، در استان برگزار نمی شود و به همین خاطر آشنایی کاملی با مسابقات نداشتم و در آن دوران،  اولین حضور رسمی من در مسابقات حرفه ای بود و بعد از آن هم در مسابقات کشوری که در مشهد برگزار می شد، بازهم هم عنوان چهارم را کسب کردم و در مسابقات شیراز در مدال برنز را کسب کردم و بالاخره در مسابقات زنجان عنوان نایب قهرمانی رقابت ها را کسب کردم.

رقابت در شرایط نابرابر
قاسمی با شرایطی در مسابقات شرکت می کند که از لحاظ معلولیت قابل مقایسه با حریفان خود در کلاس C3 نیست و شرکت کنندگان در این کلاس معلولیت جزئی دارند.
اما قاسمی به دلیل علاقه شدیدی که به این رشته دارد، بازهم در شرایط نابرابری عنوان کسب می کند.
وی  در این زمینه می گوید: علاقه ای که از کودکی به این ورزش داشتم و تاثیرات مثبتی که این ورزش بر سلامتی من ایجاد کرد،  باعث شد با تمام توان این ورزش را دنبال کنم اما متاسفانه کلاس بندی دوچرخه سواری معلولان و جانبازان به صورت ناعادلانه است، به این صورت که با توجه به سطح معلولیتی که دارم،  باید در کلاس C2  رقابت کنم اما به دلیل استدلال های عجیب، در کلاس C3 مشغول به رکاب زنی هستم.
این کلاس بندی ها قبلا توسط فدراسیون جانبازان و معلولین تقسیم بندی می شد اما در حال حاضر فدراسیون دوچرخه سواری به این قضیه رسیدگی می کند که امیدوارم در آینده این کلاس بندی ها با  دقت کاملی انجام  شود.
با وجود اینکه سال ها در ورزش دوچرخه سواری فعالیت می کنم بازهم تغییری یا پیشرفتی در عضلاتم رخ نداده است؛ این درحالی است که معلولیت اکثر رقبای من در حد بسیار ناچیزی قرار دارد.

تصادف در بدترین زمان ممکن
در حال تمرین همیشگی در مسیر تبریز – صوفیان بودم که سگ های وحشی به سمت من هجوم آوردند و همین اتفاق باعث شد تمرکزم به هم بریزد و از مسیر منحرف شوم. در همان لحظه ماشینی از پشت با سرعت بالا با من برخورد کرد و من به همراه دوچرخه ام به لاین سرعت این آزاد راه پرتاب شدم که در نهایت منجر به آسیب دیدگی سر و صورت و اندام هایم و نابود شدن دوچرخه ای که از مربی ام آقای حیدری قرض گرفته بودم، شد.
بعد از این تصادف مدت ها از این ورزش به دلیل نبود امکانات دوری کردم و پشیمان شده بودم؛ به طوری که حتی از علاقه خودم دست کشیدم تا این که باز هم دوماه پیش مجدد دوچرخه سواری از سر گرفتم و نتوانستم این رشته را ترک کنم.
 

تلاش برای رسیدن به  مسابقات پارالمپیک
اسماعیل قاسمی که در حال حاضر 27 ساله است، آرزویش رسیدن به مسابقات پارالمپیک است و در تلاش است تا خود را برای رسیدن به این هدف آماده کند و در همین زمینه می گوید: تمرین های زیادی انجام دادم تا آمادگی خود را به حد بالایی برسانم، به طوری که در عرض نیم ساعت از تبریز تا صوفیان رکاب می زدم و در شرایط بدنی کاملی بودم که با یک تصادف تمامی زحمات و آرزوهایم به باد رفت اما بعد از این اتفاق بازهم تلاش خودم را انجام می دهم و تمامی سعی خود را می کنم تا به رویاهایم تحقق بخشم و روزی در مسابقات پارالمپیک حضور داشته باشم.
اگر کسی بخواهد تلاش کند به  هدفش برسد، از زندگی خود لذت خواهد برد بنابراین باید در این مسیر تلاش کرد تا به آرامش رسید و نباید معلولیت را مانع رسیدن به اهداف دانست. علاقه ای که به این رشته داشتم باعث شد تا بر مشکلم غلبه کنم و با وجود هزینه بر بودن این رشته، سعی کردم تسلیم نشوم از این به بعد هم در این مسیر تسلیم نخواهم شد.
 
مسئولان دوچرخه سواران را فراموش نکنند
این دوچرخه سوار تبریزی با درخواست از مسئولین ورزشی استان مبنی بر عدم فراموشی دوچرخه سواران می گوید: دوچرخه سواری تبریز نه تنها در آسیا بلکه در جهان هم بسیار درخشان و معروف است اما متاسفانه نه تنها دوچرخه سواران معلول بلکه دوچرخه سواران سالم هم تحت حمایت مسئولین نیستند و این ورزش مظلوم واقع شده است.
ما دوچرخه سواران در جاده ها هم امنیت نداریم و حتی برخی از افراد معلوم الحال با انداختن زباله های خود بر سر و روی دوچرخه سواران یا ایجاد مزاحمت، باعث آزار و اذیت ورزشکاران می شوند. اگر دوچرخه سواران در جاده ها اسکورت شوند، هم امنیت جانی شان تامین می شود و هم از آزار و اذیت ورزشکاران ممانعت می شود.
متاسفانه جایی هم وجود ندارد که ما بتوانیم در امنیت کامل ورزش کنیم و مجبوریم در جاده ها فعالیت کنیم. بارها جهت دریافت کمک و مطالبه گری به مسئولین ورزشی استان مراجعه کردایم اما هیچ وقت از ما ورزشکاران حمایتی نشد و در واقع مسئولان مارا نمی بینند.

گزارش از حمیدرضا سامبرانی
 انتهای پیام/