تکرار تاریخ

در آن روزهای سخت، پیامدهای قحطی، انواع بیماری همه گیر مثل وبا، حصبه، مالاریا، آنفولانزای اسپانیایی، طاعون و تیفوس در بین مردم شیوع پیدا کرد. بنابر روایت های مختلف و البته مستقل و معتبر در آن زمان از بیست میلیون جمعیت ایران نزدیک به ده میلیون نفر یعنی نیمی از مردم ایران به خاطر بیماری و گرسنگی و قحطی جان خود از دست دادند.

احتکار حکومتی، طبعات جنگ، مشکلات کشاورزی، نبود مواد غذایی، نبود دارو، بهداشت عمومی و همچنین نبود آگاهی و بی سوادی ملی، حدود نیمی از ایرانیان را به کام مرگ کشاند.

روزگاری که در آن نه ارتباطات امروزی بود و نه رسانه و نه وجود نظام یکپارچه و هدفمند بهداشت و سلامت،  عدم وجود امکانات و نبود آموزش های عمومی و همچنین خرافه گرایی حاکم بر جامعه، دور از انتظار نبود که جامعه ی ایران شاهد یکی از بزرگترین نسل کشی های تاریخ، توسط حاکمیت با پشتیبانی خارجی باشد. هر چند در آن زمان نزدیک به یک دهه از وقوع انقلاب مشروطه می گذشت، اما همچنان جهالت عمومی بر جامعه غالب بود و این ناآگاهی نیز بر این نسل کشی تاثیر مستقیمی داشت.

امروز صد سال از آن روزها می گذرد. با وجود امکانات، ارتباطات، تکنولوژی و  سیستم آموزشی، کشف انواع واکسن و لوازم بهداشتی لازم به نظر می رسد به نسبت اختلاف زمانی یک قرن، می تواند این بیماری در این زمان به نسل کشی دیگری توسط محتکرها و متقلبان تبدیل شود.

به راستی که تاریخ دوبار روی می دهد. بار اول تراژدی و بار دوم کمدی...
چه قدر این روزهای اسفناک شبیه آن روزهای تلخ تاریخ هست.

البته گویی بخشی از مردم نیز این بحران را جدی نگرفتند  و خیابان ها و کوچه ها و جاده ها مملو از جمعیت. گویی این بخش از مردم وارث جهالت صده ی قبل هستند.

شاید با مشارکت حداکثری جامعه در  افزایش مرگ و میر ناشی از این بیماری فراگیر، این بار تاریخ، به جای نسل کشی، از خودکشی ایرانیان بنویسد و تاریخ محتکران و متقلبان و دروغگویان و کسانی که با جان مردم معامله می کنند را فراموش کند. به قول ناصرالدین شاه قاجار، به راستی که همه چیزمان به همه چیزمان می آید.

فرید حیدری- فعال رسانه و مدرس دانشگاه
انتهای پیام/