صالح امانی؛ قهرمانی که هزینه کمبودها را با جان پرداخت

نام «صالح امانی» برای آتش‌نشانان تبریز فقط یک نام نیست؛ نماد ایثار، شجاعت و تعهد حرفه‌ای است. آتش‌نشان جوانی که در اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۰، در جریان عملیات نجات یک پدر و دختر در کوی فردوس تبریز، بی‌هیچ تردیدی جان خود را به خطر انداخت؛ همان کاری که سال‌ها برایش آموزش دیده بود و به آن ایمان داشت. اما آن عملیات، آغازی شد بر یک رنج طولانی. صالح امانی بیش از چهار سال در وضعیت زندگی نباتی، میان تخت بیمارستان و خانه، با داروهای گران‌قیمت و امیدی کمرنگ، زیست و سرانجام به جمع شهدای ایثار و خدمت پیوست.
مرگ صالح امانی، صرفاً یک فقدان تلخ انسانی نیست؛ یک سؤال بزرگ و بی‌پاسخ است که همچنان پیش روی مدیریت شهری و افکار عمومی قرار دارد:
اگر آن روز تجهیزات آتش‌نشانی کافی، به‌روز و متناسب با مأموریت وجود داشت، آیا باز هم صالح امانی چنین سرنوشتی پیدا می‌کرد؟
این پرسش، نه از سر احساسات، بلکه از دل واقعیت‌های میدانی آتش‌نشانی بیرون می‌آید. وقتی آتش‌نشان با حداقل امکانات، در برابر حداکثر خطر قرار می‌گیرد، نتیجه چیزی جز افزایش تلفات انسانی نخواهد بود. صالح، قربانی یک حادثه صرف نبود؛ قربانی کمبودها، فرسودگی تجهیزات و تأخیر در تصمیم‌گیری‌های کلان نیز بود.
سؤال مهم‌تر و نگران‌کننده‌تر این است:
آیا احتمال تکرار چنین فاجعه‌ای وجود دارد؟ آیا ممکن است خدای ناکرده «صالح‌های دیگری» در کمین مأموریت‌های آینده باشند؟
تبریز امروز، دیگر شهر دیروز نیست. برج‌های بلندمرتبه‌ای چون اطلس، تجارت جهانی، ستاره‌باران، هتل‌ها، مراکز تجاری و مجتمع‌های پرتراکم، چهره شهر را تغییر داده‌اند. اما آیا زیرساخت‌های ایمنی و تجهیزات آتش‌نشانی نیز همگام با این توسعه رشد کرده‌اند؟
اگر امروز یکی از این برج‌ها دچار حریق گسترده شود، آیا تبریز تجهیزات، نردبان‌ها، خودروها و امکانات لازم برای مهار آتش و نجات جان انسان‌ها را در اختیار دارد؟
این‌ها پرسش‌هایی است که پاسخ آن‌ها نباید به آینده موکول شود؛ چرا که هزینه تعلل، جان انسان‌هاست. مدیریت شهری، شورای شهر و شهرداری تبریز باید بدانند که بودجه آتش‌نشانی، هزینه اضافی نیست؛ سرمایه‌گذاری برای حفظ جان شهروندان و نیروهای فداکاری است که هر روز با مرگ روبه‌رو می‌شوند.
صالح امانی، قهرمانانه به دل آتش زد؛ اما نباید اجازه داد قهرمانان این شهر، قربانی کمبود امکانات شوند. یاد و نام او، باید هشداری جدی برای تصمیم‌گیران باشد:
ایثار آتش‌نشانان را نباید با بی‌توجهی به تجهیزات و ایمنی پاسخ داد.
صالح رفت، اما مسئولیت ما باقی است.
انتهای پیام/