به گزارش نصر، روزانه هزاران نفر روی درها آویزان می‌شوند، روی سقف واگن‌ها می‌نشینند یا در میان راهروها فشرده می‌شوند؛ تصویری که نماد روزمرگی کشوری است که سیستم حمل‌ونقل عمومی آن باید جمعیت عظیمی را در فضایی محدود جابه‌جا کند.
با بیش از ۱۷۰ میلیون نفر جمعیت در قلمرویی کمی بزرگ‌تر از ایالت سئارا در برزیل، بنگلادش هشتمین کشور پرجمعیت جهان و یکی از پرتراکم‌ترین‌هاست.
این تراکم جمعیتی شدید، به‌طور مستقیم بر سیستم حمل‌ونقل اثر گذاشته و قطارها، به‌عنوان اصلی‌ترین وسیله جابجایی بین شهرها و مناطق روستایی، بیشترین فشار را متحمل می‌شوند.
در تعطیلات مذهبی و جشن‌ها، مانند عید فطر، صحنه‌ها حتی شدیدتر می‌شوند: واگن‌ها مملو از مسافرانی است که ساعت‌ها سفر می‌کنند تا خانواده‌هایشان را ببینند.
بسیاری از مسافران بدون صندلی، بدون امنیت و در معرض گرما و باران، این مسیر را طی می‌کنند؛ نشانه‌ای واضح از مشکلات زیرساختی در برابر رشد سریع جمعیت.
دولت بنگلادش در حال سرمایه‌گذاری برای نوسازی شبکه ریلی و ایجاد خطوط مترو در داکا، پایتخت، است، اما چالش بزرگ است.
تقاضا همچنان از هر پیشرفت ساختاری پیشی می‌گیرد و جمعیت انبوه، خدمات پایه‌ای مانند حمل‌ونقل، مسکن، بهداشت و آب و فاضلاب را تحت فشار قرار می‌دهد.
انتهای پیام/